En dan is het nu tijd om... te genieten?

De moeilijkste tijd is geweest. Met de hele familie op een tropisch eiland zonder dat iemand iets merkt. Ook het moeilijkste gesprek is geweest. Ik ben blij dat ik mijn broer en schoonzus, die zelf moeite hebben om zwanger te worden, vooraf in heb kunnen lichten. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan, toch? 

Nou, dat blijkt in de praktijk toch wat lastiger dan gedacht... 

Sinds we terug zijn van vakantie ben ik misselijk. Hele dagen. Ik spuug de hele dag door, en houd niets binnen. De eerste dagen heb ik volledig gewerkt, maar gedurende de week werd dat steeds lastiger. Ondertussen leef ik meer van toiletpot naar wasbak. Ik houd werkelijk niets binnen, amper een slokje water. 

Normaal gesproken ga ik meermaals per week langs bij mijn moeder, maar sinds ik daar ook het toilet op een andere manier bekeken heb, vind ik dat lastig. Het is nog niet echt het moment om het te vertellen, maar op deze manier komt ze er zelf wel achter. Ik houd haar dus maar een beetje op afstand. ik ben héél erg druk met mijn werk. Geen woord van gelogen. Even geen tijd om langs te komen. Datzelfde geldt voor mijn beste vriendin, waar ik meestal toch wel wekelijks mee ga lunchen. Nu moet ik er echter niet aan denken om een boterham voor mijn neus te zien... Ook voor haar ben ik dus even druk met andere dingen. Het is maar voor een week of twee. 

Mijn dochter is een ander verhaal. Dat blijkt veel lastiger te zijn. Normaal gesproken ben ik een actieve moeder, maar dat kan ik nu even niet opbrengen. En ook zij heeft inmiddels kennis gemaakt met het herhaaldelijk spugen, dat kon ik helaas niet voor haar verbergen. Zij maakt zich zorgen; mama is eigenlijk nooit ziek. Ze begrijpt het niet. Het duurt ook al langer dan een paar dagen. Mama is eigenlijk nooit zo lang ziek... Mijn knuffel en lach tussendoor zijn niet genoeg om haar echt gerust te stellen. 

En dan heb ik ook nog mijn partner. Die begint zich ondertussen aardig zorgen te maken. Daar waar ik normaal bakken met energie heb en zowel overdag als 's avonds werk, lig ik nu als een ziek vogeltje op de bank of in bed. Sinds woensdag is er niets meer ingebleven. Voor vandaag heb ik alle afspraken en verjaardagen afgebeld, ik ga het niet redden. Gisteren gaf partnerlief aan dat als het zo bleef, we zondag of maandag maar eens langs de dokter moeten. Ik moet er niet aan denken... Maandag moet ik voor de klas. Het is de laatste dag, en ik wil de kinderen persoonlijk een fijne vakantie wensen! En tegelijkertijd weet ik op dit moment niet eens hoe ik op school zou moeten komen... de rit er naar toe is al te zwaar. Ik weet dat partnerlief gelijk heeft, toch zie ik er tegenop. Ik wil graag zelf het moment bepalen waarop ik het vertel. 

Ik ben zó blij met de zwangerschap, maar af en toe voel ik me zo beroerd dat ik tegen mijn partner zeg: "ik vind het even niet leuk meer..." Hij houdt mij voor dat het maar tijdelijk is. Hij past goed op mij. Blijft maar naar de supermarkt rijden om weer wat nieuws te kopen waarvan hij op het internet las dat ik daar wellicht tegen kan. Hij brengt mij steeds weer nieuwe dingen, van rijstwafels met kaas tot bakjes met aardbeien, druiven en peer. Van bakjes vanilleyoghurt tot bakjes vla. Hij is zo zorgzaam, zorgt zo goed voor mij. 

Ik heb mazzel. Met een lieve partner aan mijn zij, en een lieve zorgzame dochter komt het vast allemaal wel goed. Nu alleen even doorzetten. En het juiste moment zoeken om het te vertellen. Daar kunnen we waarschijnlijk niet meer heel lang mee wachten...