En daar gaan we weer..

Op donderdag, met 9+3 weken, heb ik een flinke bloeding gehad. Deze heeft tm zaterdag aangehouden. Vrijdag had ik een flinke huil dag, ik moest het echt even accepteren. Het weekend gaat goed, ik doe rustig aan, en ben weer mezelf. Maandag weer een werkdag en houd zoveel mogelijk rust zover dat gaat. 's avonds even tutten met de paarden en vroeg het bed in samen met manlief. We liggen tv te kijken en ineens voel ik het weer.. Nee! we zijn pas 4 dagen verder! Hier heb ik écht geen zin in.. Met lood in mijn schoenen loop ik naar de badkamer.. Ja hoor, weer een bloeding. Gelukkig niet zoveel als de eerste keer (toen was het alsof er een kraan bloed open stond die bleef stromen) maar wel zo danig veel en helder rood dat ik toch maar de verloskundige bel. Ze vraagt wat ik gedaan heb die dag, of ik kan bedenken hoe het komt, hoeveel het is etc.etc. 

Ze kunnen in dit stadium - zoals ze de vorige keer al vertelde - gewoon niets doen met een bloeding. Cru gezegd het komt zoals het komt en als het mis gaat kunnen ze er niets aan doen. De baarmoeder kan zo besluiten dat het genoeg is. Er zit toch iets in mijn baarmoeder wat er niet hoort. We maken een afspraak voor de volgende dag. Gek genoeg slaap ik redelijk die nacht. 

De volgende dag hebben we weer een controle. En weer zien we het hartje kloppen, wat een opluchting! Dit was de vorige zwangerschap ook altijd zo spannend bij elke bloeding, klopt het hartje nog? Gelukkig wel en de kleine spruit is net als de vorige keer lekker druk. Ze kijkt weer naar de hematoom en deze blijkt aardig toegenomen. De vorige keer was deze zo goed als rond en nu is het in de breedte gegroeid naar 6 cm. Twee keer zo groot dus. Pff dat is wel balen! 

Ondertussen weet ik wel bijna zeker dat ik weer een zelfde zwangerschap tegemoet ga, tot nu toe nog wat heviger. Maar goed, het komt zoals het komt, en we kunnen er niets aan doen. 

Ik besluit eind van de werkdag wel de ouders al in te lichten van mijn zwangerschap, dit wilde ik eigenlijk pas doen na de eerste echte officiële echo (die ik de volgende dag op woensdag zou hebben) maar vind het wel belangrijk al te doen aangezien het zo onzeker is en ik wellicht vaker tussendoor weg moet. Ze pakken het allemaal goed op en zijn heel begripvol. Nu hopen dat ik het werk voorlopig nog goed vol kan houden. Het maakt me stiekem wel wat bang zo als zzper, want ik weet wellicht al wat me te wachten staat. Het is ook geen werk waarbij je even wat rustiger aan doet en toch vaak nog druk mee bent en veel tilt. Maar goed, zoals eerder genoemd, het is zoals het is, we zullen het zien. 

Nu hopen dat de bloedingen even uit blijven. Zou ik dat geluk hebben?