Eindelijk durf ik mijn verhaal te delen..

Het is en blijft zo ontzettend moeilijk voor me, maar ik ben blij dat ik een plek heb gevonden waar ik mijn verhaal van me af kan schrijven. Waar ik precies moet beginnen.. dat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik in een verschrikkelijke periode zit. Een periode die je niemand gunt, zelfs je ergste vijand niet. Een periode die ik eigenlijk nooit achter me zal kunnen laten of af zou kunnen sluiten. Een periode die me altijd zal blijven achtervolgen.

Vijf maanden geleden was ik met mijn collega’s aan het feesten op ons jaarlijkse personeelsfeestje. Zoals altijd moest ik wat eerder naar huis om mijn laatste trein te halen. Dit gaat altijd zonder slag of stoot, maar dat was dit personeelsfeestje wel anders. Ik treed liever niet in detail over wat er die avond is gebeurd, maar die avond werd ik op weg naar de trein verkracht.
Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld en was verstijfd van alle emoties die door mijn lichaam gingen.. Wat moest ik doen? Huilend belde ik één van mijn collega’s op, welke me meteen kwam halen. Samen reden we meteen door naar het dichtstbijzijnde politiebureau. En het was heel raar, ik vertelde alles wat ik nog wist, maar door alle emoties die door mijn lijf gingen kon ik me de man totaal niet meer herinneren. De hele gebeurtenis was een grote zwarte vlek.
Mijn collega bood me na de heftige gebeurtenis een slaapplek aan en was super lief voor me. Ik had me geen fijner persoon kunnen voorstellen op dat moment, ze kreeg me rustig en was er voor me. Precies wat ik nodig had.

Maar dan.. je leven gaat verder en moet verder, je kunt niet zomaar stil blijven staan. Dus ik probeerde, positief ingesteld als ik altijd ben, mezelf te herpakken en de heftige periode te vergeten. Ik focuste me voornamelijk op mijn werk en merkte dat ik daar goed mijn gedachten mee kon verzetten. Dit ging een hele tijd goed, totdat ik op een dag op mijn werk kwam en letterlijk instortte. Mijn collega’s hadden me al gewaarschuwd: ‘let nou op dat je niet overwerkt raakt, zorg goed voor jezelf’. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht om daar helemaal onderzocht te worden.. en wat ik daar te horen kreeg heeft mijn leven helemaal op zijn kop gezet.

In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik helemaal niet was ingestort wegens een burn-out, maar dat ik zwanger bleek te zijn. Ja.. zwanger van mijn verkrachter! Dat moest wel want ik was (en ben) vrijgezel en had met niemand seks gehad in de tussentijd. Boosheid, verdriet, ongeloof, machteloosheid, angst… ik voelde alles tegelijk.. en nog. En nu..? Wat nu..? Na een zware periode besloot ik het kindje toch te houden. Ja ik weet het, het klinkt misschien raar. Ik was dan wel vrijgezel, maar ik had een grote kinderwens. Het idee van een kindje wat je graag wilt en in je groeit vermoorden ging me echt te ver. Het kindje is ook half van mij, ik zou de helft van mezelf doden.. daar moest ik niet aan denken.

Nu, 5 maanden verder (5 maanden zwanger) verklaren veel mensen me voor gek. Regelmatig twijfel ik ook nog of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Dit mede omdat de politieonderzoeken nog steeds lopen. De dader is nog steeds niet gevonden wat het voor mij zo ontzettend moeilijk maakt om het een plekje te kunnen geven. Toch hoop ik echt van het kindje te gaan houden, ondanks de nare manier waarop het kindje is verwekt. Maar het is een deel van mij en hartstikke welkom!

‘me & you against the world!’.