Eerst eten, dan dollen

Op een hele slechte sollicitatiecursus was het meest inspirerende dat ze meegaven dat ‘solliciteren doe je niet tussen de soep en aardappelen’. Ze bedoelden dat je er aandacht aan moet schenken. Niet even snel een briefje tikken en online inzenden, maar de vacaturetekst bestuderen, de website uitpluizen, cv customizen, de ‘klik’ maken en dan pas een brief sturen. Neem maar vast een paar dagen vrij.

Bij opvoeden is dat anders. Dat doe je wel tussen de soep en de aardappelen door. Dat doe je júist tussen de soep en de aardappelen door. Ten eerste omdat het gedrag dat je wil veranderen zich vooral voor, tijdens en na het eten openbaart. Was je handen. Tafel dekken. Aan tafel. Aan tafel… JONGENS, AAN TAFEL!! Blijven zitten, niet met je eten spelen, eet je aardappelen op (ik heb al heel weinig voor je opgeschept). Enzovoort.

Ten tweede omdat er vaak maar één window of opportunity is om een opvoedkundige les neer te zetten. Eén moment waarop de hele omgeving is afgestemd en er aandacht voor elkaar is, inspiratie is en een methodische aanpak de boel compleet maakt. En dat moment kan best wel eens tussen de soep en de aardappelen vallen.

Op zo’n hele papadag, is er dan maar één kort moment geweest dat ik mijn zoon iets heb kunnen leren. Hem kon laten groeien. En het is ook een window of opportunity. Een kans… Als je uit dat moment niet het meeste haalt, is het voorbij en wie weet wanneer het weer terugkomt. Negen van de tien keer gaat het moment voorbij.

De rest van de dag is er louter op gericht om te zorgen dat hij nu en de nabije toekomst in leven blijft. Dat klinkt wat basaal, en dat is het ook, want ik breng hem ook naar school, waar hij vast wel iets leert, maar ook daar is er maar één eureka-moment. Soms,  of eigenlijk meestal vindt het moment waarop Noah werkelijk een opvoedkundige les meepakt, één die hij de rest van zijn leven met zich meedraagt, op school plaats.

Althans, dat hoop ik, want van die ene levensles per maand van mij, wordt hij geen professor.

Vandaag had ik zo’n moment met Noah. Niet in mijn eentje, eigenlijk was het mijn vrouw die het window of oppotunity open zette. Ik zag het moment en rukte het window zowat uit zijn kozijn. Als bijna altijd gaat het over eten.

Bij het opruimen van de afwas zie ik van Noah’s halve broodje nog driekwart in zijn lunchbakje zitten. Cracker onaangeroerd en de halve banaan inmiddels bruin in zijn ijzerfolie. Niks nieuws, want hij eet al langer slecht, maar bij mijn vrouw knapt er iets. In een reflex op mijn hoe-heeft-Noah-gegeten-rapport, trekt ze de tablet uit zijn handen en bijt hem toe dat hij beter moet eten. Noah schrikt, ik schrik en mijn vrouw schrikt nog het meest. Even hangt er niets in de lucht. Eventjes weet niemand welke kant deze situatie heen zal gaan. Tot ik besluit dat dit het moment is om hem iets te leren. Lief, bedankt voor het openen van het raam van mogelijkheden.

Geduldig, methodisch verantwoord en vol inspiratie leg ik Noah uit dat het belangrijk is dat hij goed eet, dat hij anders niet goed groeit, kan nadenken en voldoende energie heeft. Ik wijs naar zijn buik en zeg dat ik zie dat die kleiner wordt. Ten slotte vraag ik hem waarom hij zo weinig eet.

“Omdat ik anders te laat ben voor gym”. Lulkoek, schiet er door mijn hoofd. Maar dat kan je niet zeggen. Ik doe het toch.

“Lulkoek, Noah, je hebt niet elke dag gym. Ik denk dat je gewoon te langzaam bent met eten. En dat komt omdat je zo aan het spelen bent, tijdens het eten.” Als deze gok goed is, dan heb ik wellicht een eureka-moment te pakken.

Noah, kijkt schuldbewust en ik begin voor te doen wat hij doet tijdens het overblijven. Hij herkent, lacht en bevestigt. Doet mee, overdrijft ook en begint ook zijn klasgenootje Marvin na te doen. Samen gaan we op in een toneelspel tot mijn vrouw ons weer terug op aarde brengt. Fuck ja, ik was aan het opvoeden. Bijna was ik het moment kwijt.

“Je bent gewoon aan het dollen, tijdens het eten.”

“Ja,” Noah glundert trots en beleeft nog een keer wat we zojuist zo treffend hebben nagespeeld.

“Maar daar is etenstijd niet voor.” Ping! Je hoort het kwartje vallen. Ik zie het ook in zijn ogen. De glundering blijft, maar nu omdat hij exact weet hoe hij lunchtijd moet aanpakken. Ten overvloede bevestig ik het hem: “Dus volgende keer met het fruitmoment ga je je eerst op het eten concentreren, dan kan je daarna dollen.” We maken er een soort mantra van: “eerst eten, dan dollen”. Trots kijk ik naar mijn vrouw, die me een blik teruggeeft van ‘zo briljant was ie ook weer niet’. We herhalen het nog een paar keer, zodat het er nu goed in zit.

Eerst eten, dan dollen. Een soort ‘samen spelen, samen delen’ voor tijdens de maaltijd. En zowaar, de hele week heeft Noah goed gegeten!

Nu hoor ik je denken: is dat nu die fantastische les, dat momentum waar je twee A4tjes aan wil wijden?

Ja. Want wat is het een zegen als je kind gewoon zijn bord leeg eet, niet?