Een walvis op het droge

Waar ik bij de zwangerschap van mijn dochter pas een noemenswaardig buikje kreeg rond mijn 5e - 6e maand zwangerschap, is het deze keer wel een pak anders. Mijn zwangerschapsbroek is ondertussen gescheurd, wat niet goed is voor mijn zelfvertrouwen EN mijn portefeuille. Gelukkig kreeg ik een broek en T-shirt van een schoonzus. Voor de feestdagen (Kerstavond - Kerstdag - verjaardag dochter - Oudjaar - eigen verjaardag) kocht ik een rood zwangerschapsjurkje van Esprit.

Een collega die op de hoogte was van mijn zwangerschap, kwam me vorige week vertellen dat de collega's vragen begonnen stellen. Was ik nu zwanger of gewoon heel snel aan het verdikken? Sommige collega's weten dat ik niet snoep, dus die legden snel de link. Ze zei me dat, als ik het plezier wil hebben het zelf te vertellen, ik gauw 'uit de kast' zou moeten komen.

Die avond gingen we de familie dus snel op de hoogte brengen. We begonnen bij de schoonouders. Die waren wel verrast, aangezien mijn man al die tijd volgehouden heeft dat hij geen kinderen meer wou.

De volgenden waren mijn schoonbroer en schoonzus L&L. Ze hebben heel veel moeite moeten doen om zwanger te worden van mini-L en hebben na zijn geboorte ook geen anticonceptie meer gebruikt. Het was dus niet zo evident om hen het goede nieuws te vertellen. Gelukkig waren ze heel blij voor ons en lieten dat ook merken.

Daarna kwamen mijn schoonbroer en -zus Y&T. Zelf hebben ze een zoontje (L1, net geen jaar jonger dan onze dochter) en zijn ze in maart bevallen van een dochtertje (L2). T haar reactie: "ik hoopte het stiekem al!". Sindsdien zijn we wat meer naar elkaar toe gegroeid, want een echt sterke band hadden we niet.

Als laatste kwamen mijn schoonbroer en -zus R&I. Die waren wel blij voor ons, maar begonnen al snel over hun eigen miserie, zodat ik me wat gepasseerd voelde.

Nu iedereen op de hoogte was, postte ik een foto op facebook: een foto van onze dochter die in een kinderwagen keek, roze achtergrond en de tekst: "joepie, ik word grote zus in juli 2017."

De dag erna kwamen heel wat collega's rond mijn bureau staan om me uit te horen. Ergens vond ik al die aandacht wel leuk, maar aan de andere kant voelde ik me niet op mijn gemak. Ik ben namelijk eerder het stille type die niet al te veel op de voorgrond wil treden.

Over anderhalve week krijgen we de 12-weken-echo. Dan kunnen we eindelijk wat gerust zijn. De nekplooimeting vindt dan plaats, dus weten we of we verhoogd risico hebben op een kindje met het Syndroom van Down. Hopelijk is alles dan goed en kunnen we met een gerust hart van de feestdagen genieten.