een periode van angst/boosheid maar ook blijdschap

Wat we eigenlijk allebei al verwachtte: Helaas geen vruchtje. Alles zag er wel schoon uit. Toch wilde de verloskundige nog even een zwangerschapstest doen. Die test was nog wel positief maar al veel vager dan de ander. Conclusie: een verkeerde innesteling, een zeeeer vroege miskraam dus.

Ik had er gelukkig verder geen last van (ook niet psychisch) en we probeerden vrolijk verder. We waren alweer in mei aanbeland. Een aantal dagen voor mijn broertjes verjaardag zou ik ongesteld (of niet) moeten worden.  Ik had hem beloofd dat als ik zwanger was, we het weer met hem verjaardag zouden vertellen.

Een dag voor ik ongi zou moeten worden had ik weer datzelfde gevoel in mijn buik als 2 maanden geleden. Ik durfde het haast niet te hopen. De volgende dag heb ik getest en die was knalpositief. We waren blij en bang tegelijk. Elke keer als ik naar de wc ging keek ik of ik niet bloedde. Iets wat ik de eerste zwangerschap nooit deed. De volgende dag was mijn broertje jarig. Ik heb de test ingepakt met daarop een briefje: Gefeliciteerd oom Rik!

Iedereen begreep het direct en iedereen was blij.... tenminste... ik merkte aan mijn moeder dat ze gemende gevoelens had. Ook al zei ze dit niet.

een maand later bleek waarom:

Mijn moeder had inmiddels experimentele medicijnen. Ze wilde absoluut geen Chemo meer. Elke 3 maanden had ze controle en ik daarna belden we altijd met elkaar. Ook deze woensdag. Ik hoorde daarna niks van haar maar ik durfde zelf ook niet goed te bellen. Totdat ze om kwart voor 6 belde, Of we thuis waren. Dit waren we maar Johan moest om kwart over 6 weg. Oh, zei mijn moeder dan komen we eraan. Ik hing op en kreeg het direct warm en koud tegelijk: volgens mij  is dit niet goed.

Ik zei tegen Johan dat mijn ouders eraan kwamen en dat ik het gevoel heb dat het niet goed is. Johan probeerde mij op andere gedachten te brengen maar achteraf bleek dat hij hetzelfde gevoel had als ik.

Mijn ouders wonen op  nog geen 5 minuten loopafstand dus ze waren er vrij snel. Ik zag al direct aan het gezicht van mijn moeder dat het niet goed was:

Het moment waar we eigenlijk al 15 jaar 'naartoe leefden' was aangebroken. Mijn moeder was uitbehandeld.....en geen idee hoelang ze nog zou leven......