Een miskraam, hevige menstruatie of mini bevalling?

Jammer, maar we mogen ons gelukkig prijzen met twee prachtige en gezonde kinderen. Toch voelt ineens mijn lichaam vreemd aan. Mijn zoontje wil ineens niet meer aan mijn borst drinken, en mijn borsten doen pijn en lekken 's nachts. Het duurt nog een paar dagen voordat er ineens iets begint te dagen..... het zal toch niet?! Moest ik dit weekend niet ongesteld worden?

Ik kan mij niet inhouden en besluit direct een test te doen en ja hoor, direct beginnen er twee streepjes te kleuren! Ineens schrik ik toch wel en ben een beetje perplex, ondertussen maken mijn hart en lichaam kleine vreugdesprongetjes. Die middag vertel ik het mijn man. Samen zijn we heel gelukkig, we willen het wel van de daken schreeuwen maar besluiten dat toch nog maar even niet te doen.

Mijn lichaam besluit per direct dat zij erg zwanger is. Pijnlijke borsten, lekkende borsten, oververmoeid, en buikpijn van de groeiende baarmoeder (en al groeiende buik). Een paar weken verder komt daar ook de misselijkheid bij. Heerlijk! Zwanger!

Wanneer we de verjaardag van manlief met een etentje vieren (met naaste familie), willen we het hen eigenlijk vertellen. Helaas besluiten mijn zwager en schoonzus ons, tijdens het feestje van mijn man, snel mee te delen dat ze een miskraam hebben gehad. Bam! Die komt even rauw binnen! Weg feeststemming en voorpret om te vertellen dat wij weer zwanger zijn...

Eindelijk ben ik dan 8 weken zwanger (tijd kruipt voorbij) en hebben we de intake en eerste echo bij de verloskundige! Vlug mijn dochter naar school gebracht, zoonlief in de auto en op naar de vk, spannend! Daar mag ik snel op de bank en gaan we kijken. We zien het vruchtzakje en ik schrik.... ik zie geen hartslag zeg ik...... de vk blijft zoeken maar ziet ook geen hartslag. Wel ziet ze een vrucht, dus ik heb even weer hoop. Een inwendige echo dan. En nee hoor, geen hartslag.... Op dat moment is ook mijn hartslag even weg. De vk blijft heel positief en blijft maar zeggen dat ik vast minder ver heen ben dan ik denk. Ik geloof er niks van. Ze meet het vruchtje en besluit dat het vruchtje iets meer dan 6 weken(bijna 7) oud is. Ik geef toch echt aan dat dit niet mogelijk is, dan had ik al een positieve test voordat ik zwanger was?! We spreken af de week erna weer te komen voor nog een echo. Wel moet ik er dan rekening mee houden dat het kindje gestopt is met groeien en dat ik wel eens een miskraam kan krijgen.

We gaan naar huis, mijn man gaat weer naar het werk. Thuis aangekomen moet ik mijn moeder bellen(zij wist al een paar weken dat ik zwanger was) Terwijl ik haar bel, barst ik in tranen uit en kan ik niet meer stoppen. Mijn zoontje(1,5jaar) snapt er niks van, maar besluit mama wel steeds even te knuffelen. Niet lang daarna komt mijn moeder langs. Oef wat een verdriet, ik blijf maar huilen en huilen. Wat doet dit pijn zeg! Toch blijf je een beetje hoop houden, misschien is het wel later ingenesteld?! Maar dat geloof ik zelf niet...Het is een emotioneel weekend waarbij we steun zoeken bij elkaar en heel veel huilen, want hoe kort we nog maar zwanger waren, het was van ons, ons kindje wat was het welkom! Verstandelijk weet je het allemaal wel. Het kindje was niet goed, daarom stoot je lichaam het af, we hebben twee gezonde kinderen daar moeten we gelukkig mee zijn. Maar je gevoel is anders. Wat hield ik al veel van dit kleintje. 

Na het weekend ben ik weer aan het werk gegaan. Op de automatische piloot. Wel 40 x per dag naar het toilet om te kijken of er al iets aan de hand is. Ook met heel veel vragen. Waarom voel ik me nog steeds zo zwanger, ben nog misselijk, voel nog steeds mijn buik groeien, borstenpijn.....Na even zoeken op het net blijkt dat dit mogelijk is omdat het nog niet uit je lichaam is. Ik probeer er van alles over te zoeken maar kan maar weinig vinden.

Toch best raar, ik hoor al jarenlang heel veel mensen vertellen dat ze ooit een miskraam hebben gehad maar niemand heeft het over de inhoud. Is meer dat het gewoon is en mensen meer zo iets hebben van, oh ja, jammer ja, nou een volgende keer meer geluk. En als ik heel eerlijk ben, dacht ik ook zo, vooral voor mijn eerste zwangerschap. Wat ik te weten kwam was dat je een soort hevige menstruatie zou krijgen en dat was het dan. Van gesprekken in het verleden met een collega wist ik dat het iets meer impact had en dat zij ook het vruchtje had opgevangen. De dokter had toen gezegd dat ze het maar door de wc moest spoelen! Dat is mij altijd bij gebleven en ik wist zeker dat ik dat niet zou doen!

Die donderdag moest ik weer naar de vk en er was nog steeds niks aan de hand. Stiekem kregen we weer hoop...tot die nacht voor de donderdag. Die nacht heb ik een behoorlijke bloeding gehad. 's Morgens was dit weer voorbij. Wel had ik behoorlijke buikpijn. Die dag duurde vreselijk lang. Ik moest om 21.00 uur bij de vk zijn. Daarvoor had ik nog een aantal tien minuten gesprekken staan. Deze heb ik gedaan, met enorme buikpijn en stress. Het was een heerlijke afleiding. Bij de vk direct echo, en weer geen hartje. Ze wilde toch voor de zekerheid nog een inwendige echo doen, maar ik wist het al zeker. Mijn gevoel had ik uitgeschakeld en deed er heel ongevoelig en jolig over. Dit is mijn overlevingsmeganisme, maar daar heb ik wel mijn man enorm mee gekwetst. Even vergeten dat ook hij een kind kwijt raakte en dat hij ook gevoel heeft. De volgende dag moest ik naar de gynaecoloog. Weer een inwendige echo, joepie! Het doet pijn in je buik en is dus niet fijn! Die kon direct zien dat het niet goed was. Ik kon kiezen, op zijn natuurlijke beloop laten, inwendig in te brengen medicatie of curettage. Ik wilde graag de medicatie om de boel te versnellen want mijn lichaam was al een beetje aan het vloeien.  Als het dan toch niet goed is, dan ook snel eruit. Ik wilde me dan ook niet meer zwanger voelen. Ik was best een beetje boos op mijn lijf! Ik dacht mooi voor het weekend, dan kan het er in het weekend uitkomen en dan ben ik maandag weer mezelf. Maar natuurlijk liep dit weer anders. De tabletten moet je om de 12 uur inbrengen, na 10 uur kwamen ze er bij mij weer in het geheel uit en deden dus niets. Die zondagavond belde de vk om te vragen hoe het was gegaan. Ik deed mijn verhaal en zij raadde mij aan om toch even met de gynaecoloog te bellen. Die maandag dat gedaan en ik mocht langskomen voor weer dezelfde medicatie. Deze kwamen er nog sneller weer uit. Op dinsdagavond kon ik ze helemaal niet meer inbrengen, floepten er direct weer uit. Maar ook voelde mijn vagina anders. Ook nam mijn buikpijn ineens toe. Het leken wel weeën. Ik zat op de bank en voelde tijdens een kramp ineens iets tussen mijn benen, een soort groot stolsel. Snel naar de wc, daar kon ik het net opvangen. Ik schrok ervan! Het deed ook pijn toen het eruit kwam! Ik dacht dat het iets kleins zou zijn, ongeveer 1 a 2 cm, een rondje maar dit had ik niet verwacht! Het was iets groter dan mijn hand en je kon het kindje zien zitten! Ook het kindje was groter dan ik dacht! Natuurlijk ging ik dit kindje niet door de wc spoelen! Dit was mijn kindje, ook al mag je het officieel nog niet zo noemen. Ik heb het keurig ingepakt en de volgende dag begraven. Later die avond kwam er nog een groot stolsel uit. Dit maal ter grootte van mijn hand. Het was echter geleiachtig en ik kon er niks in zien. Maar wat was dit dan? Gelukkig kon mijn (ondertussen oud-) collega me daar duidelijkheid in geven. Zij had dit ook gehad en het was dus niet een tweede kindje, waar ik eerst aan twijfelde. De volgende dag ben ik thuisgebleven van het werk. Die avond kwam pas de pijn, mijn God, wat deed het zeer in mijn buik! De dag daarna voelde mijn buik aan alsof het helemaal blauw, beurs was van binnen. Eigenlijk voelde ik mij alsof ik was bevallen. Alleen had ik geen kindje in mijn armen om die pijn en naweeën te verzachten. Ook mijn ingewanden waren flink aan het rommelen, dit moest allemaal weer terug op plek.

Ik ben nu bijna twee weken verder en heb nog steeds af en toe wat pijn en licht bloedverlies. Maar vooral ben ik moe, heel erg moe. Ik heb echt het gevoel dat ik langzaam aan mijn conditie weer moet opbouwen, net als na een bevalling. Emotioneel valt het allemaal wel mee, ik heb mijn gevoel tijdelijk uitgeschakeld. Meestal moet dat even zijn tijd hebben. Maar ik voel me wel bedrogen. En dan bedoel ik niet zozeer door de miskraam, maar door alle mensen die een miskraam hebben gehad! Waarom is hier zo weinig over bekend? Waarom wist ik niet dat het allemaal zo groot zou zijn en alle andere ongemakken? Waarschijnlijk omdat het nog steeds een taboe is. Nou ik kan je eerlijk vertellen dat ik respect heb voor de mensen die na een miskraam nog een poging wagen om zwanger te worden! En nog meer voor mensen die meer dan 1 miskraam hebben gehad. Ik kan me het voorstellen dat je dat ondergaat voor een eerste of tweede kindje. Ik weet niet of ik dit nog een keer wil doormaken voor een derde kindje...