Een heel nieuw leven

dit verhaal is niet bestemd voor facebook a.u.b.

Daar zaten we dan, allebei zonder werk, geen inkomen. Helemaal niks, maar er waren wel 2 kindjes op komst. 

Mijn beste vriendinnetje waar ik op dat moment mee samen woonde, wilde niet met een gezinnetje samen wonen. Ik vond het op dat moment logisch, en ik begreep haar. Het kwam alleen bij mij best hard aan op het moment dat ze dit zei omdat, toen ik het haar vertelde van de zwangerschap, het allemaal geen probleem was. 

Mijn man en ik waren wel opzoek naar huisjes. Wij wonen in de stad, dus je betaald dan zowat de hoofdprijs voor een huurhuis. Ik heb echt genoeg momenten met mijn handen in het haar gezeten, gewoon niet meer weten wat ik moest doen of hoe ik het moest aanpakken. Een aantal dagen later kwam het verlossende woord, we gingen een huis bezichtigen. Het was geen huurhuis, maar een koophuis, en de prijs was heel erg laag. Er moest heel veel aan gebeuren, maar dat zag ik niet eens. Ik zag alleen de grote woonkamer, de grote slaapkamers en wat ik er allemaal mee kon doen. Wij hoefde ook niet heel lang na te denken of dat wij het huis wilde ja of nee. Het was een ruime 5-kamerwoning met 2 balkons, en via via hebben wij het huis kunnen kopen. Wat was ik gelukkig op dat moment, en zo opgelucht ook! We gingen samen wonen!

Kort daarna kwam ik thuis samen met mijn man. Mijn beste vriendin zat samen met haar vriendin te praten, over mij! Mijn man en ik stonden beneden onder aan de trap te luisteren naar wat er gezegd werd. Zo had ik volgens mijn beste vriendin mijn zwangerschap gepland, ik had misbruik gemaakt van de situatie en van haar. Want ik had nu een dak boven mijn hoofd, dus kon ik, volgens haar, wel voor een kindje gaan. Ik had de afspraak voor de echo veel te laat gemaakt, zodat ik het niet meer weg kon laten halen. Volgens haar was 1+1 2. Ik stond aan de grond genagelt, met tranen in mijn ogen. Wat deed dit pijn om te horen! Ik ben samen met mijn man naar boven gelopen, ik heb niks gezegt tegen mijn vriendin, of tegen die van haar. Ben direct naar mijn slaapkamer gelopen, en daar heb ik een goed potje zitten huilen. Ik was overstuur, kon ook op dat moment niks anders dan huilen. Mijn man heeft zijn ouders gebeld en de situatie met mijn vriendin uitgelegt. Mijn schoonouders gingen een bed in orde maken, en ik kwam bij hun wonen tot dat ons huis klaar was. Mijn ouders en mijn stiefvader zouden mij de volgende dag komen helpen, om mijn slaapkamer leeg te halen.

Die nacht heb ik amper geslapen, ik had nog niks tegen mijn vriendin gezegd. Ik durfde dat ook echt oprecht niet, waar ik bang voor was wist ik ook niet. 

Na een hele korte nacht ben ik in de vroege ochtend mijn spullen gaan uitzoeken en gaan inpakken. Rond de middag kwam mijn vriendin mijn wasgoed brengen, ze keek rond in mijn kamer en zei: 'ga je weg?' Ik kon haar niet eens aankijken, ik was zo boos. Maar ik knikte ondertussen 'nou, lekker rustig!' Kwam er heel gemeen uit, en ze smeet de kamerdeur met een klap dicht. Daar kwamen de tranen weer, hormonen, pijn, verdriet, teveel emoties? 

Ondertussen waren mijn ouders en mijn stiefvader gekomen om te helpen. Mijn moeder had een opslagplaats voor mij geregeld, zodat ik mijn spulletjes kwijt kon. Binnen een dag was alles weg/verhuist, ik heb de deur achter mij dicht getrokken en de sleutel door de brievenbus gedaan. 

Mijn hoofd bonkte, mijn ogen brandde van het vele huilen. Volgens mij heb ik me nog nooit zo ellendig gevoeld, of in de steek gelaten. Mijn schoonouders maakte zich zorgen om mij en de baby's, ik was op dat moment 32 weken zwanger. De dag erna had ik toevallig controle in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was iets te hoog, maar gelukkig niet zorgwekkend, en de kindjes deden het ook nog hartstikke goed in mijn buik. Er ging op dat moment een klein beetje gevoel van trots door mijn lichaam. Dat ondanks de hele situatie, mijn lichaam het aan kon.

Met 33 weken zwangerschap kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Diezelfde dag zijn wij begonnen met het verven van de muren, zelfs ik stond gewoon te verven. Al mocht ik dan van mijn man absoluut niet op een trapje of een verhoging gaan staan. Mijn nichtje heeft mij ook nog geholpen met het schoonmaken van de keuken. 

Er werd een nieuwe CV-ketel geplaatst, nieuwe leidingen, nieuwe verwarmingsplaten en alles kreeg een mooi kleurtje. De keuken en de badkamer waren ook wel aan vervanging toe, maar dat was voor latere zorg. De kinderen konden elk moment komen, dus het huis moest zo snel mogelijk leefbaar zijn. 

Alle meubels hebben we bij de ikea gekocht, gelukkig hadden we wat spaargeld. Wat vond ik dat geweldig om ons huis in te richten en alles te kopen wat ik oprecht leuk vond. Binnen een maand was het redelijk leefbaar, 1e kerstdag, 25 december 2013 zijn wij ingetrokken in ons nieuwe thuis. Er moesten nog heel veel dingen gedaan worden, maar ik was toen 36 weken zwanger. Ik kon elk moment gaan bevallen, zeker omdat ik al voorweeën had in mijn rug.

De kindjes zouden via een geplande keizersnee komen, omdat de 1e in stuit lag. Ik vond het idee doodeng, vooral omdat ik gewoon erbij zou zijn als ze geboren zouden worden. Eind december werd de datum bekend, als alles volgens planning ging, werden wij 15 januari 2014 papa en mama.

Word vervolgd xx