7 jaar geleden
Een envelop ellende in de brievenbus..
Ik hoor de brievenbus klep ratelen en zie de postbode wegfietsen.. Met een klap valt er iets op de grond..
Ik hoor de brievenbus klep ratelen en zie de postbode wegfietsen..
Met een klap valt er iets op de grond iets wat op een flink pakket lijkt..
In gedachte loop ik naar de deur wat het kan wezen..
Dan valt m'n oog op de envelop waar de naam van m'n partner op staat..
Met nog grotere letters zie ik de naam van ons ziekenhuis staan..
Mijn hormonen laaien op, ik word misselijk en voel me naar..
Met een klap smijt ik de dik gevulde envelop op de kast..
Ik app mijn partner die inmiddels weer aan het werk is:
Een foto van de envelop met de tekst je stomme verwijsbrief is binnen..
Hij appt meteen terug dat hij dit liever ook niet wil..
Maar dat hij ons gezin zo compleet vind..
Tranen stromen over mijn wangen, tranen van verdriet..
Deze brief had ik nog even niet zien aankomen..
De waarheid komt nu toch wel steeds dichterbij..
De waarheid van een sterilisatie die mijn partner zal ondergaan..
De waarheid van nooit meer een test doen..
De waarheid van nooit meer die dikke mooi buik..
De waarheid van geen plopjes, schopjes en bewegingen meer voelen..
De waarheid van nooit meer een echo of vk bezoek..
Ik kijk naar m'n kleine tevreden mannetje die naast me op de bank ligt..
Wat ben je mooi, lief, klein en een echt wonder..
Nog steeds kan ik.niet geloven dat jij mijn laatste wondertje bent..
Nogmaals tranen over mijn gezicht van verdriet en van geluk..
Ik wil niet dat m'n man zicht gaat laten steriliseren..
Waarom kan ik dit niet loslaten, waarom valt het me zo aan..
De brief staat op de kast het liefst wil ik niet weten wat erin staat..
Ik voel me machteloos met die brief op de kast..
Een sarcastische app stuur ik mijn man nog toe:
Dat de brief me misselijk en verdrietig maakt..
En dat ik hem het liefst verscheur en in de prullenbak pleur..
Ik ben boos, woedend, verdrietig, teleurgesteld en onzeker tegelijk..
Waarom wil ik dit opeens niet meer..
We hadden het samen besproken dat het na deze kleine goed was..
Maar waarom voelt het voor mij dan niet goed..
Waarom grijpt het me zo aan?
Het lijkt wel een verlies een rouw of wat dan ook..
Ik kan het niet beschrijven, niet uitleggen, niet verwoorden..
Hopelijk voelt het ooit goed of niet..
Maar dan is het te laat want deze brief bevat vast een datum..
Een datum die voor mij als een zwarte dag van m'n leven zal zijn!!
Anoniem
gevoeles kunnen heel lastig zijn, en kan zo na een maand anders zijn. EN praten helpt elkaar begrijpen anders kan je elkaar langs heen leven en daar wordt niemand gelukkig van. Wij willen graag voor een derde gaan maar vaak genoeg hebben we ook twijfels moeten we het wel doen, en omdat we dit naar elkaar uitspreken weten we dat we beide 1e half jaar echt pittig vinden en zwangerschap qua controles en bevalling echt een moelijk tot pijnlijke momenten maar we gaan er wel voor.
Trotse_ouders_van_4
Lief berichtje ♡ gelukkig kunnen we er wel over praten. Eerste snapte hij het niet omdat we deze beslissing samen hadden genomen.. Gelukkig heb ik de tijd genomen het uit te leggen en ook te vertellen dat andere vrouwen om me heen dit hebben ( of zelfs mannen ) toen snapte hij me meer! En uiteraard snap ik hem ook weer goed.. Het blijft wel lastig en hoop dat ik het snel een plekje kan geven! Ondanks dat geniet ik enorm van ons gezin uiteraard ♡
Trotse_ouders_van_4
Lastig he.. voor jou helemaal als je weet dat het niet meer mag! Het is echt verdrietig idd ik hoop ook dat ik het snel een plaatsje kan geven.. ( hoop jij ook ) de gedachte van nooit meer is echt raar.. ik heb ook zo proberen te genieten van deze zwangerschap maar het ging zo snel dat ik denk heb ik wel genoeg genoten.. En nu probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de kleine man maar wat gaat het hard.. Alweer 2 maanden is hij bijna! Onze kindjes zullen niet veel schelen.. Van welke datum is jullie jongste? Onze zoontje 7 maart! En dan hebben we nog een dochter van 10 een zoon van 7 en een zoon van 4..
ger17
herken je gevoel heel goed hier 7,5 week geleden ook mama geworden van ins 4de wonder en ook voor ons is dit de laatste maar ondanks dat wij hier ook vinden dat het goed is zo doet het toch op 1 of andere manier pijn en kan ik bij de gedachte dat het echt klaar is nu en alles voor het laatst meemaak erg verdrietig worden hier is het niet mijn man die zich laat help en maar mijn afspraak bij de gynecoloog voor een gesprek over sterilisatie (ik mag medisch gezien geen kinderen meer) hoop dat je gevoel snel minder wordt