8 jaar geleden
Echte vrienden! En eindelijk mezelf weer voelen!
1,5 jaar lang heb ik me mezelf gemist, nu na de bevalling voel ik eindelijk weer mezelf. Ik ben weer een leuk persoon met veel energie!
1,5 jaar lang heb ik vol met hormonen gezeten. Eerst een miskraam daarna een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en daarna zwanger van ons meisje Sophie.
In die periode was ik echt mezelf niet. Ik was chagrijnig, moe en teleurgesteld in alles. Ik begon mezelf ook terug te trekken. Had nergens meer zin in.
In dezelfde periode leer je ook pas echt je vrienden kennen. Veel mensen denken schijnbaar dat een miskraam en eug niks met je doet. Dat je daarna gewoon jezelf bent en je gewoon weer doorgaat! Doorgaan doe je wel, maar toch op een hele andere manier. Omdat je niet altijd je pijn wil delen, is er toch helemaal niks met je aan de hand? Je gaat toch gewoon door?
De echte vrienden stonden op. Ook al wilde ik er niet altijd over praten, ze waren er wel voor me. Door te appen, bellen of af te spreken. Ze waren er gewoon. Zodat wanneer ik wilde praten er altijd wel iemand was. En daar ben ik nog steeds zo dankbaar voor.
Veel mensen begrepen het niet! Eerst was ik daar heel teleurgesteld over, maar nu denk ik alleen maar dat ik weet wie mijn echte vrienden zijn.
Een paar dagen na de bevalling begon ik gelijk verschil te voelen. Ik kreeg energie en had weer zin om dingen te doen. Ik begon af te vallen en na 1,5 week stond ik vrolijk voor mijn kast! Ik had weer kleding keuze, want ik kon mijn eigen kleding weer aan. Wat was dat fijn. Ik heb meteen mijn eigen mooie spijkerbroek aangetrokken met mijn mooie pumps. Wat was dat een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voelde me weer vrouw, voelde me weer sexy. Vol trots naar beneden naar mijn man. En die werd helemaal vrolijk omdat ik me zo goed voelde.
11 maart had ik mijn eerste uitje zonder Sophie. We gingen met de vriendinnen lekker eten. Het was zo gezellig! Ik kon me weer helemaal laten gaan. Ouwehoeren, lachen en zoveel om bij te praten. Heerlijk voelde dat.
Eindelijk ik ben weer mezelf. Ik kan weer lachen en gek doen. En dat voelt GEWELDIG!
En bovendien weet ik nu tenminste wie mijn echte vrienden zijn!
Anoniem
Herkenbaar. Zelf 1ste mk in juni 2012 Toen een eug in sept 2012 waarbij ik me linker eileider ben verloren. In feb 2013 weer een mk en in maart 2013 zwanger van onze oudste. De hormonen die door je lijf gaan. En vaak de opmerkingen krijgen als: je bent nog jong komt wel goed of je weet in ieder geval dat je zwanger kunt raken. En wat ik toch wel pijnlijk vond ook was er zal wel wat mis zijn geweest de natuur lost het op. Ook dan was het kindje geliefd al hoopt iedereen natuurlijk op een gezond kindje. Nu sinds feb 2016 nog een zoontje gekregen. En ben erg dankbaar dat ik trotse moeder mag zijn van 2 gezonde jongens. Maar je echte vrienden leer je wel kennen.
Anoniem
Goed om te horen!! En fijn dat je mijn reactie niet verkeerd opvat. Het is juist een uitdaging om het mooie uit moeilijke periodes te halen. Geweldig om het van de positieve kant te bekijken en geen wrok te koesteren. Daar heb je alleen jezelf mee. Je kunt nu al je energie steken in de mensen om jullie heen die er echt toe doen. Zeker na zo'n zware tijd!!! Heel veel geluk gewenst met de kleine meid. Dat zal nu een extra groot "cadeau" zijn!
Clauvz
Ik snap jou reactie. Ik ben bij de miskraam en eug heel erg open geweest over wat er allemaal was gebeurt ( meerdere operaties om het te laten weghalen) en hoe ik me voelde. Zelfs uitgelegd dat we even wat minder bij feestjes waren omdat het mentaal niet goed ging. Bij de 3e zwangerschap ben ik daar maar mee gestopt. Ze zullen het ook echt niet express doen. Verschillende levens stijlen zullen daar ook voor een gedeelte aan mee hebben geholpen. De 1 is al klaar voor gezin de ander studeert nog. Ik ben blij met de mensen om me heen. Ik heb daar nu ook vrede mee. Het is goed zo. Een nieuwe levensfase.
Anoniem
Laat ik voorop stellen dat ik het heel erg rot voor je vind wat je allemaal hebt meegemaakt en dat je hierdoor vrienden bent kwijtgeraakt, dat is natuurlijk nooit leuk. Ook denk ik dat mensen die zoiets nog nooit hebben meegemaakt zich niet goed kunnen inleven. En dat is het hem nou juist!! Heb jij de moeite genomen om deze mensen apart te nemen en in een gesprek te vertellen hoe het écht met je gaat? Je zegt het zelf zo goed, je wilde jouw pijn niet delen, dus hoe kunnen anderen het dan aanvoelen? En heb je in jouw moeilijke periode wel eens erbij stilgestaan hoe het met de ander ging op dat moment? Heb je daar nog aandacht aan geschonken? Ik bedoel het écht niet vervelend, maar ik hou er wel van om ook een beetje naar jezelf te kijken. Wellicht kom je er na een goed gesprek achter dat de ander ook niet zo lekker in zijn vel zat. (Wat jij dan weer niet door had omdat je met je eigen sores zat!) Of dat diegene echt niet had begrepen hoe rot jij je hebt gevoeld. Ik probeer te zeggen dat mensen niet altijd express geen interesse tonen. Sommige mensen vinden het ook erg moeilijk om verdrietige gebeurtenissen steeds op te lepelen. Wie weet verzacht deze gedachte ook wat voor jou. Geniet van je mooie gezinnetje!!