Dronken mensen en kinderen...

Natuurlijk moet er dan gefeest worden. Het blijft een aparte gewaarwording. Zowel werkend in de garderobe van een plaatselijke kroeg, als aan de 'goede' kant van de bar, zie je iedereen veranderen. Van mensen die over het algemeen goed Nederlands spreken, naar heren en dames die nog net 'Van links naar rechts, van voren naar achter', mee kunnen dansen en lallen. Laat staan 'Hoofd, schouders, knie en teen'. En het blijft genieten. Oude bekenden, goede vrienden, totaal onbekenden, over het algemeen is iedereen vrolijk en verdraagzaam. Lekker gek doen, het maakt niet uit hoe je er bij loopt.

Ravi en Faye vonden de optocht fantastisch; Ravi was trots op zijn piratenoutfit, met litteken en al. Faye was minder blij met haar lieveheersbeestjespakje, maar wat zag ze er schattig uit! Lekker gek doen, spelen, dansen. Niet veel verschil met de dronken mensen van de alinea hierboven. Behalve dat zij elke dag lekker gek doen, spelen en dansen. En ongemakkelijke waarheden spuien. Ravi zegt gerust in een drukke supermarktrij: “Mam, wat heb je toch lekkere dikke dijen!”. Of: “Wat zijn die borsten gekke dingen zeg!”, “Kijk nou! Ik heb een piemel!”. Maar ook: “Mam, je bent de allerliefste, ik hou zo van jou!”, al dan niet gevolgd door de vraag om een koekje.

Kinderen vertellen waarheden zoals zij ze zien. Daar hebben ze geen drank voor nodig, gelukkig. En dat krijgen ze ook pas over respectievelijk vijftien en zeventien jaar.

Als vrijwillig huisvrouw krijg ik vaak de vraag of ik het niet mis, het werken. Het contact met andere volwassenen, even zonder kinderen, even eruit. En de mooiste: mijn eigen geld verdienen. Nu komt de crux: Ik heb nog nooit zo hard gewerkt als het laatste jaar. Er is in geen enkele baan ooit zoveel aandacht, aanpassingsvermogen en vooral doorzettingsvermogen van me gevraagd als in het laatste jaar van (andermans woorden) 'moedertje spelen'. Dat neemt niet weg dat ik kan genieten van contact met andere volwassenen, van gesprekken met leeftijdsgenoten of mensen die mijn interesses delen. Mijn man is niet vaak thuis. Als hij thuis is, moet hij zich keer op keer aanpassen in en aan een zich elke dag ontwikkelend gezin. Geen sinecure. Voor hem, en voor mij. Maar verbazend genoeg, heb ik een redelijk druk sociaal leven, naast en met mijn kinderen. Natuurlijk kan ik niet meer zomaar afspreken. Ik kan niet zomaar uit, niet altijd weg als ik daar zin in heb.

Maar meestal heb ik er ook geen zin in. Mijn man en ik hebben er heel bewust voor gekozen dat ik thuis ben. Dat er altijd een ouder is. Of zo goed als altijd. Zonder mijn ouders en schoonouders zou ik niets kunnen. Zonder buren die af en toe oppassen, met of zonder babyfoon, zou ik niet willen. Maar het liefst, het allerliefst, leg ik ze zelf op bed. Hoor ik nog even Ravi's verhalen over de dag, over wat hem bezighoudt en over welke dino's er mee naar bed moeten. De voor-het-slapen-gaan-knuffel van Faye kan ik echt missen. Sterke kleine armpjes om mijn nek. Haar lachje en haar gaap.

Ze is al maanden elke ochtend tussen vier en zes wakker. Ravi durft de laatste paar nachten niet in zijn eigen kamer te slapen. Een stukje verlatingsangst. Een stukje zeker willen weten dat mamma er is. Want ik heb carnaval gevierd, en daarvoor was ik ziek. Avonden dat pappa ze naar bed moest brengen. Ze houden ongelooflijk veel van hun vader, maar degene die er altijd, altijd is, ben ik. Het is aan mij om aan die verwachting, binnen mijn grenzen, te voldoen.

En zelfs in mijn vermoeidheid, in mijn boosheid soms, hou ik van ze. Ben ik smoorverliefd. Ze zijn wel eens veel. Ze zijn wel eens vervelend. Maar nooit, of eerlijk, zelden teveel. Nooit of zelden te vervelend. Al moet ik nog zo mijn best doen om mijn mammamasker op te houden en niet de doodvermoeide, op haar tenen lopende Laura te laten zien. Ze zijn het waard. Altijd. Omdat Faye zo heerlijk veeleisend is in haar willen en niet willen, omdat ze het ene moment ruzie maken en dingen slopen en het andere moment de meest prachtige knuffels aan elkaar geven. Omdat Faye Ravi troostte toen hij buikkrampen had deze week, en hem daarna aan zijn haren trok, omdat hij geen kus terug gaf. Omdat Ravi vindt dat ik wel genoeg 'Lauratijd' heb gehad en ik gewoon weer mamma moet zijn. Omdat Faye hele boekwerken vol onzin bij elkaar kletst en me dan aankijkt alsof het mijn schuld is dat ik haar referentie aan de grotvergelijking van Plato niet begreep. Omdat Ravi wil dat ik hem help met zoeken, omdat zijn benen te moe zijn om het zelf te doen. Omdat het mijn kinderen zijn. Niet die van opa en oma, niet die van de oppas, niet die van de opvang. En omdat ze de waarheid spreken. In taal, in gedrag.

Ik bof met ze, ik bof met de kans die ik krijg om ze zo vaak mee te maken, zo vaak te knuffelen. Dus nee, het zelf geld verdienen mis ik niet. Het contact met andere volwassenen heb ik. En voor zover het uitgaan... ik heb een leuke carnaval gehad met mensen die ik kende. Degenen die ik niet kende, wil ik ook niet leren kennen. Ik werd, in het voorbijlopen, spontaan uitgemaakt voor necrofiel. Bijzonder. Dat je dat zomaar aan iemand kunt zien blijkbaar. Aangezien ik een beelddenker ben, vond ik het een nogal onaantrekkelijke benaming. Een vrouwelijke necrofiel... Hoe dan? Genoeg voor weer een slapeloze nacht. Andere gespuide 'waarheden', of laten we in het geval van dronken mensen zeggen: 'eerlijkheden', zal ik voor me houden. Ik heb niet het idee dat het me in mijn leven aan sociale interactie, interesse of contacten ontbreekt.

Als ik mag kiezen tussen de waarheden van dronken mensen en die van kinderen... Altijd kinderen.