De Wet van Murphy, hij bestaat... En hoe!

Op het werk is het vaak zo dat als er iets misgaat met een boeking, er vaak nog veel andere dingen misgaan. "Tsja. wet van Murphy roepen we dan onder elkaar'  Nou ik heb het geweten de afgelopen week.

Het begon vorige week dinsdag, uit het niets werd Liv huilend wakker, de eerste keer niks aan de hand toen ging ze gewoon weer slapen. Maar toen na een uur begon ze weer, en toen was ze niet meer te troosten.

Uiteindelijk kwam ik tot de ontdekking dat er een wasbolletje (je weet wel voor je wasmiddel) in haar slaapzak zat en dus om haar voetje heen was gaan zitten. (SERIEUS???!!!), Nou goed, ik snap wel dat ze daar niet heel blij van werd.

Het eindigde echter in een totaal overstuur kind wat alleen nog maar in mama's armen in slaap kon vallen. 

Op zich was dit nog helemaal niet zo erg, alleen was het gevolg van deze horror nacht dat Liv super verkouden wakker werd. Nou goed, nog geen man (kind) overboord, laat de verhuiswagens met ademvrij doekjes, ademvrij badgel, neusspray, luuf en zetpillen maar komen!

Helaas bleef het niet bij een verkoudheid, dit is natuurlijk het uitgelezen moment voor 2 tandjes om met grof geweld door te komen. Gooi ook nog maar wat chamodent en dentinox in die verhuiswagen, samen met een lading koele bijtringen.

Aangezien we toch al zo lekker bezig waren werd ik zelf ook goed ziek. (Volgens mij had ik een echte mannengriep, een bijna doodervaring was er niks bij.) 

Nu ben ik nooit heel goed geweest in ziek zijn. Ik vind het 1 dag prima maar daarna moet ik weer beter zijn.

Ben ik dat niet dan wordt ik echt een emotioneel monster. Om alles kan ik huilen en mijn vermogen om te relativeren en vooral om mezelf een schop onder mijn reet te geven heeft een grote koffer gepakt en is met de noorderzon vertrokken.

Tel daarbij op dat Liv het nog niet echt nodig vond om s'avonds te gaan slapen en dat ze zichzelf super in de weg zat. Bij elke 'nee' en 'niet doen' liet ze zich dramatisch op de grond vallen en begon ze hysterisch te huilen. Al met al was het niet bepaald onze week.

Wonder boven wonder, nadat ik maandag met de tranen in mijn ogen en wallen tot aan mijn kin uit pure wanhoop een uur met Liv ben gaan lopen knapte ze zowaar op.

Ze heeft toen 2,5 uur geslapen in de middag en ook de avond en nacht verliep probleemloos. Dinsdag had ik een totaal ander kind. Nog wel snotteren maar niet meer zo hangerig. Ook kon ze ineens weer heel lief spelen en was het theater gesloten.

En toen gebeurde het.....

Gisterenochtend zaten we even op de bank te kroelen, ze schuift een stukje van me af, zwaait wat heen en weer met een poppetje en ze ziet iets op de grond liggen. In slowmotion zie ik haar kijken, rijken en naar voren buigen. Waar mijn reflexen normaal gesproken niet onderdoen voor een willekeurige superheld lieten ze me gisteren in de steek. *BAM* daar lag ze op de grond, uiteraard met haar hoofdje en schouder als eerste op de plavuizen gekletterd....

Ze begon gelijk te krijsen dat was een hele opluchting maar vervolgens hing ze een beetje slapjes in mijn armen. Dat is toch niet helemaal normaal voor onze druktemaker dus toch maar even langs de huisarts. Gelukkig was er niks te zien aan haar (behalve een mooi paars builtje op dr hoofd en een krasje op dr neus). Voor de zekerheid wel een wekadvies meegekregen maar zo op het oog mankeert ze niks.

Toen wilden we naar huis. Althans, ik wilde naar huis en probeerde Liv in de maxicosi te doen.

Nou laten we het erop houden dat het zo'n kabaal opleverde dat uiteindelijk maar een arts even kwam kijken of alles wel goed ging. Ik kan jullie vertellen dat op dat moment mijn lontje op was.

Nooit had ik gedacht dat ik met kind en al schaamteloos zou gaan staan snikken middenin de wachtkamer van de huisartsenpraktijk. Het schijnt wel meer moeder te overkomen, godzijdank.

Vannacht hebben we haar goed in de gaten gehouden en het lijkt erop dat alles goed is.

Zou de rust dan nu weer terugkeren??? Ik hoop het van harte.