7 jaar geleden
De wereld op zijn kop
Van toekomstdromen van een gelukkig gezinnetje, naar alleenstaande moeder van 2...
Daar lig ik dan... 4.00 op de klok en stilte in huis. Normaal is Tyler rond dit tijdstip een beetje aan het draaien of hoesten en is Hailey in diepe slaap. Vannacht hebben de kinderen bij mijn ouders geslapen. Voor mij betekent dit moment vaak dat ik wakker ben en is het een van de weinige momenten met tijd voor bezinning, om te piekeren, of iets in die lijn der dingen. Zo ook vandaag.
Hoe ik doorgaans ook pieker of bezin, de vraag die blijft steken is: "Hoe ben ik in vredesnaam in deze situatie beland?" Ik weet nog dat we 3 jaar geleden trouwden, terwijl ik zwanger was van Hailey. Precies 2 jaar later was ik in dezelfde termijn van de zwangerschap van Tyler. We gingen de zogenaamde tropenjaren in en zouden in ons volledig verbouwde stulpje oud worden. Als we miljoenen zouden winnen in de loterij was het een droom het huis van de buren erbij te kopen en het er bij aan te trekken...
Hoe anders kan het lopen? Dat we die loterij niet gingen winnen was wel helder, maar er over dromen was leuk. Dat we anno juli 2016 afstevenden op een scheiding was echter buiten alle verwachtingen.
Inmiddels zijn we bij een mediator beland en hebben we beiden een soort van intake gehad bij iemand anders voor een soort van Family Mediation. De verdeling van de spullen en de daadwerkelijke scheiding zouden niet zo ingewikkeld moeten zijn, aangezien we onder huwelijkse voorwaarden trouwden. Een goed team vormen als ouders is echter toch een uitdaging. Maar dat is waar die Family Mediation voor dient.
Ik had nooit zo'n beeld bij een scheiding, omdat ik niet had verwacht zelf in deze situatie te belanden. Het gevoel dat ik er aan hang is het cliché van die nachtmerrie waaruit je niet wakker lijkt te worden. De hoop dat het snel allemaal beter wordt en we allemaal weer vooruit kunnen kijken.
Gelukkig heb ik lieve ouders die me enorm steunen en overige familie en vrienden waarop ik altijd kan rekenen. Zij bieden een luisterend oor of afleiding waar nodig. Zonder hen was dit echt niet te doen. Ik snap nu waarom men zegt dat een mens niet bestemd is alles zelf en alleen te doen... dat redt niemand!
De situatie verklaart waarom ik een tijdje niet geblogd heb en waarom ik ook nu niet zo vaak iets zal schrijven. Domweg omdat de tijd wat schaars is in de huidige periode en als alleenstaande moeder van 2 kinderen in deze leeftijdscategorieën. Hopelijk komt er snel wat rust in en kan ik weer tijd en inspiratie vinden om over "normale" dingen te schrijven, zoals de doorkomende tanden van Tyler en de wens van Hailey (2.5 jaar!) om rolschaatsen van Sinterklaas te krijgen.
Voor nu ben ik echter blij met iedere minuut slaap die ik mee pak en ieder "pieker-vrij" moment dat ik kan ervaren. Dus hopelijk kan ik mijn ogen nog even een paar uurtjes dicht doen...