de week na het overlijden van mijn moeder

Mijn moeder had de kist, auto's en muziek al zelf uitgekozen. Ook het kaartje had ze zelf uitgezocht en haar eigen in memoriam geschreven.Het enige wat we moesten doen was de de tekst van de kaart bedenken, de bedankkaartjes maken en de bloemen uitzoeken. Maar ook dat stond min of meer al vast: ze wilde graag zonnebloemen.

Wat ik toch echt zelf moest doen, was de speech schrijven. Ik wilde graag wat zeggen tijdens haar crematie. Mijn broertje ook maar mijn vader absoluut niet.

Het stukje wat ik schreef voor de crematie heb ik bewust niet voor ze overleed geschreven. Ook al ligt er meer druk op dan, toch vind ik dat de emotie dan pas goed tot zijn recht zou komen. Ik heb het stukje dan ook in één keer geschreven, aan mijn man laten lezen of alles loopt en vervolgens niet meer opnieuw gelezen. Mijn broertje heeft ook een stukje geschreven. Aangezien hij een verstandelijke beperking heeft, klopten de zinnen niet helemaal. Voor hem heb ik het stukje dus leesbaar gemaakt.

De hele week is mijn moeder thuis geweest, en wat was dat fijn. Ik vond het best 'eng' om haar aan te raken. Maar toen ik zag dat Stein met zijn handje over haar ging en Johan haar ook aanraakte, vond ik het stom van mezelf dat ik dat niet deed. Toen ik eenmaal over die drempel heen was, was het goed en fijn om haar even aan te raken

De begrafenisondernemer kwam ook elke dag, soms zelfs meerdere keren. Hij zorgde ervoor dat alles tot in de puntjes was regelt.

Toen kwam de dag waar Stein naar uitkeek en ik als een berg tegenop: mijn moeder ging in de kist. Stein was vooral heel nieuwsgierig. Hij had dit nog nooit gezien.

De mensen die dit zouden doen arriveerden en waren wederom lieve, rustige, begripvolle mensen. Mijn vader en Johan zouden helpen mijn moeder in de kist te tillen. Ik wilde dit niet maar wilde er wel bij zijn. Tot het moment dat ze daadwerkelijk werd opgetilt. Wat was dat naar om te zien zeg. Het klinkt misschien gek maar het feit dat ze zo afhankelijk was (logisch natuurlijk, ze stapt niet zelf in de kist) kon ik niet aanzien en ik vluchtte naar de keuken.

Toen was het moment daar dat mijn moeder echt het huis ging verlaten. Een zeer lastig moment en we hebben haar met z'n allen uitgezwaaid.

's avonds was de condoleance. Ik had niet gedacht dat dat best een heel fijn moment was. Het voelde zo goed hoeveel mensen er voor mijn moeder en ons kwamen om te condoleren! Ook mensen die ik al jaren niet had gezien!

Toen brak de dag van de crematie aan. Het was een mooie, hele persoonlijke uitvaart met een persoonlijke boodschap van mijn moeder aan ons. We hadden samen besloten dat we mee zouden gaan tot aan de ovens. Stein uiteraard niet, maar met mijn vader, broertje en Johan wilde we dit graag doen, het laatste wat we voor haar konden doen! Dit was een heftig maar mooi moment. Het was er superschoon en we alle stappen werden tot in detail verteld door een, zeer net geklede, meneer. Bij elke stap zei hij wat hij ging doen en vroeg of we dat goed vonden. En daar ging de kist..... nu was ze lichamelijk echt weg.....