De vader van mijn zoon.

laatst was er een moeder die zich irriteerde aan de reden waarom ik mijn kind alleen opvoed. Dat zij zich irriteerde aan het feit dat ik geen contact meer heb met de vader, en er geen moeite meer voor doe. Want mijn kind had tenminste nog een vader, de vader van haar kind was overleden.

Wanneer is een vader een vader denk ik dan. Waarom zou ik moeite doen om de vader van mijn zoon in zijn leven te krijgen, als hij het niet wil. 

Als je vertelt dat je zwanger ben, en hij na moet denken, je hem die tijd gun. Na 4 weken wachten op een reactie van zijn moeder moet horen dat hij al een maand een nieuwe vriendin heeft. Maar wel een vader voor zijn kind wil zijn.

Als je tijdens je zwangerschap telkens alleen naar de verloskundige gaat, en fotos blijf sturen van de echo, updates geef over of ze gezond groeit en hoe het gaat en daar geen reactie op krijg. Of dagen later pas.

Je belt dat je bevallen gaat, berichten stuurt  zonder enige reactie tevergeefs hoopt dat hij spontaan toch komt voor een keer. Maar nadat je na 26 uur eindelijk bevallen bent, nog steeds wacht...

Je twee weken lang wacht op en belt naar de vader van je kind. Omdat hij wel een vader wou zijn. Maar niet de moeite wou nemen om kind te zien of te erkennen. 

De vader van mijn zoon. Nee je mishandelde ons niet. En nee ik haat je niet. Ik kan uren doorgaan over hoe weinig wij jou interesseren. En ik kan uren doorgaan over hoe je nooit reageer of er bent, of de 3 keer in de bijna drie jaar tijd dat je je kind wou zien, maar na een uur vertrok. En hem amper vast hield. Want hij zou toch huilen bij jou. 

Nu is het bijna een jaar terug dat jij voor het laatst je zoon zag. Gefeliciteerd alvast. Hij word bijna drie. Ik stuur geen fotos meer. En ik vraag niet meer of je langs wil komen. Ik zal niet slecht over je praten want je deed verder niet iets fout. Je was er gewoon niet. En nee. Een vader ben je niet. En dat zal je ook niet zijn, niet totdat mijn zoon oud genoeg is om te beslissen dat hij jou zien wil, en ik zal hem dat vertellen waar je ben en hem helpen contact te zoeken met jou. Maar zolang hij dat niet wil, of er te jong voor is, zal je geen papa voor hem zijn. En je kan niet zeggen dat ik het niet geprobeert heb. Want ik heb een doos vol fotos en gesprekken en je adres en telefoon nummer erin en alles wat hij nodig kan hebben om jou te vinden. Zodra hij naar jou vraagt. 

Dit kind. Mijn kind is meer waard dan een gepushte "relatie" met iemand die niet op komt dagen. Dit kind is meer waard dan een man die als zijn moeder haar kleinkind wil zijn haar afzet en snel doorrijd en niet de moeite neemt om alleen maar hoi te zeggen. 

Als jij als vader niet de moeite kan nemen om hoi te zeggen tegen je kind. Die jij maar drie keer bezoeken wou. Dan ben je geen vader. En dan stel ik dus de vraag: 

Wanneer is een vader een vader.

En mevrouw, echt waar ik vind het vreselijk dat uw kind geen vader heeft. Maar iedereen heeft zijn eigen reden. 

De vader van mijn kind is er simpelweg gewoon niet. Hoe graag ik het ook wou. Hoeveel moeite ik er tot kort geleden ook voor gedaan heb. En de vader van mijn kind zal er nu ook niet meer zijn, totdat mijn zoon zelf oud genoeg is om te bepalen dat hij contact wil zoeken. 

En misschien word hij dan teleurgestelt, en misschien ook niet. Maar ik steun hem wat hij ook wil tegen die tijd. 

Want zijn zusje. Die zal echt nooit een vader hebben. En hoe ik haar dat ooit uit moet leggen bedenk ik later wel. Laat haar eerst maar geboren worden. 

Dus voor u nogmaals zegt dat ik zijn vader bij hem weghoud. Ik heb mijn best gedaan

Het moet van 2 kanten komen