De vader van mijn dochter...

heel lang heb ik getwijfeld of ik wel moet delen hoe het zit. Maar het vreet wel aan me. Mijn ouders weten hoe het zit en verder niemand eigenlijk. Eigenlijk weten hun ook amper hoe het zit. Wist ik zelf maar hoe het zat. De vader van mijn dochter. Ik besloot eruit te gooien wat ik weet, omdar ik zelf graag meer wil weten.. Of eigenlijk ook totaal niet. En ergens wel.

Ik weet wanneer ze is verwekt. En ik weet waar. Maar ik weet niet wie jij bent. De peuterschool vroeg naar je. De verloskundige, de kraamzorg mevrouw tijdens t intakegesprek. T consultatie bureau en eigenlijk iedereen die wist of weet dat ik zwanger ben vraagt naar je. 

En ik kan geen antwoord geven. Ik geef geen antwoord en ik wil geen antwoord geven. 

Soms wou ik dat ik wist wie je was. Want dan wist ik waar ik voor wegliep. Dan kon ik ook aangifte doen, en had ik iemand kunnen haten en de schuld kunnen geven. Maar als ik mij iets wil herinneren, dan zie ik niks voor me. Ik zie een schim, ik weet niet meer of je nou lang of kort was, ik weet niet meer of je getint of blank was, ik herriner me geen accent,  ik herrinner me niet eens of je kort of lang haar had. Ik weet niet eens hoe lang het duurde. 

Ik heb een grote waas in mijn hoofd en ik zou dolgraag willen weten wie je bent. Ook al voelt het dubbel en zeg ik het voor me gevoel niet op de juiste manier. Ik hoor die 5 woorden die je zei in me hoofd zonder een stem, en zonder enig beeld van hoe je eruit ziet. En straks sta ik voor je en herken ik je wel en dan? Of erger, jij herkent mij. 

Ik draag een mensje bij me. En ik zal voor haar zorgen. En met moeite vertel ik dat ik wel weet wie haar vader is, maar dat het niemand wat aangaat. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet eens. En nee ik had niet teveel gedronken die nacht, en ik heb geen drugs gehad of gebruikt!

Ik weet t nog wel wat er is gebeurd,en wat hij heeft gedaan, maar ik herinner me niets. Me hoofd heeft alles uitgesloten. Ik wist na 26 weken dat ik zwanger was. Maar ik kon dondersgoed vertellen in welke week het gebeurde. Want van die week herinner ik me maar Vlagen. Daarom weet ik nog wanneer het was. En als je verder geen seks heb gehad is het vrij makkelijk te zeggen he.

En ja het word straks moeilijk, en ik hoop dat ik jou niet in haar gezicht herken. Dat ik niet opeens jou herken. Of jij haar, omdat ze op je lijkt, en je rekenen kan want jij herinner het je vast nog. 

Ik weet nog dat ik de laatste bus door jou naar huis miste, en toen ben gaan lopen, zo overstuur als ik was, zo snel als ik thuis was. En ik ben gaan douchen, en gaan slapen. En dat ik wakker werd was er niks aan de hand. Want ik was het kwijt. T was een droom geweest een nachtmerrie met allemaal rare schimmen en 5 woorden in mijn hoofd zonder stem maar wel gesproken. En nu weet ik dondersgoed waar het gebeurd is. Ik weet dat ik de bus gemist heb, en naar huis ben toe gelopen.. 

Ik heb geprobeerd erovee te praten maar zodra ik dat doe raak ik het nog meer kwijt. Van haar heb ik geen spijt. Ze is hartstikke welkom in mijn gezin, en ik zal met alle liefde voor haar zorgen. Ongeacht wie haar vader was.

Zij zal niet minder zijn door wat haar vader mij heb aangedaan. Ik weet wat hij heeft gedaan. Ik herinner me het alleen niet. Alleen die stomme vage schim.

Ja mevrouw de verloskundige, ik weet wat er is gebeurd. Nee ik kan het niet uitleggen. Ja ik geef om dit kleine kind. En ja ik wil zelf voor haar zorgen. Nee mevrouw ik wil haar niet afstaan. Ja ze zal me er vast aan herinneren. Maar zij heeft er niks mee te maken. Zij is met de bloemkool van het land af gekomen. 

Nee ik weet niet wat ik haar later moet vertellen.

Ik weet niet of ik het wil weten. 

Ik stoot nu even mensen af, omdat ik dit niet uit kan leggen. Omdat ik het zelf amper snap. Ik wil niet al die Vragen. Ik wil niet moeten liegen dat ik haar vader ken. En als ik dat niet meer weet te vertellen. Dan zeg ik wel t was een one night stand. Zelfs dat klinkt beter dan

Door trauma vader onbekend.