De eerste grote bult is een feit...

Gister avond gebeurde het. De kleine man had nog geen zin om te slapen, dus lieten we hem nog even in zijn bedje spelen. Dit ging ongeveer eeen half uur goed. Ik zag het op het beeld van de camera al gebeuren. Boem! Met zijn hoofdje tegen de spijlen van zijn bedje gevallen. Gevolgd door het hartverscheurende gehuil dat je als ouder liever nooit hoort. Mijn vriend en ik gaan snel naar hem toe. Mijn vriend pakt hem op en ik kijk naar zijn mooie hoofdje. Een dikke bult! Toen ik mijn vriend hierop wees, werd hij in eerste instantie een beetje boos. Op mij en vooral zichzelf, omdat hij dit heeft laten gebeuren. Ik had die dag al meerdere kleine val partijtjes van onze kleine man meegemaakt, dus ik was er zelf iets rustiger onder. Zeker, leuk vond ik het echt niet! Maar ik heb inmiddels voor mijzelf moeten besluiten dat onze kleine man dit soort dingen helaas toch zal moeten ervaren om later een grote jongen te worden die zelfstandig alles kan. Ik heb snel een koud doekje gepakt en hield het tegen de bult terwijl papa hem troostte. Papa vond dat hij vanaf nu eigenlijk niet meer in zijn bedje mocht spelen. Veel te gevaarlijk! We zouden hem eigenlijk ook niet meer alleen moeten laten en continu klaar staan om ons mannetje te beschermen voor alle gevaar.

Ik moet eerlijk teoegeven dat we allebei best een beetje te overbeschermend als het op onze kleine man aankomt. Hij is het mooiste wat ons ooit is overkomen en ons dierbaarste 'bezit'. Nou heeft de eerste week van zijn leventje, die we in het ziekenhuis doorbrachten daar ook een beetje bij mee geholpen. Als er bezoek kwam moesten ze de handen desinfecteren. Wij zelf ook als we buiten de kamer waren geweest. En er werd ons al geleerd dat alles wat hij in zijn mondje doet ook gesteriliseerd moest worden. Toen we thuis kwamen bleven wij ook trouw doen hoe het ons geleerd was. Eerst durfde ik niet een met hem naar buiten en toen we uiteindelijk met hem bij onze ouders langs gingen, ging de fles desinfectance ook mee. Dit hebben we al met al tot hij ongeveer een half jaar was volgehouden. Toen hebben we besloten dat hij toch ook een beetje weerstand moest opbouwen. Het desinfecteren hoeft niet meer. Maar bezoek moet nog wel de handen wassen voor ze bij hem mogen. Gelukkig zijn we wat betreft de hygiene dus wel iets soepeler geworden. Anders zag ik het nog wel voor me dat als hij ouder zou zijn, hij bijvoorbeeld niet naar een openbaar zwembad zou mogen vanwege alle bacterieen.

Maar wat betreft zijn verdere veiligheid zijn we nog best wel overbezorgd. Overal zien we gevaar in. Van kleding, tot speelgoed, tot meubels. Alles waar een scherp randje aan zit word bij hem weggehouden. Ook speelgoed met uitsteeksels die bijvoorbeeld in zijn oog kunnen komen mag hij niet hebben. Te zware voorwerpen die tijdens het spelen te hard tegen zijn hoofdje aangeslagen kunnen worden houden we ook bij hem weg. Als ik daar zo over nadenk vraag ik me af wat hij wel mag en wat hij leren kan, als bijna niks mag. Het resultaat is in ieder geval dat hij heel veel knuffels heeft en gelukkig vind hij ze allemaal ook even lief. Onder begeleiding mag hij trouwens ook best wat expirementeren met de anders verboden voorwerpen en speelgoed. Maar dan houden wij elke beweging die hij maakt goed in de gaten. Als het aan ons had gelegen hadden we ook een kamer voor hem gemaakt met allemaal matrassen op de grond en aan de wand. Ik geloof dat ze zoiets een isoleercel noemen ;) Maar gelukkig voor onze kleine man was dit niet echt haalbaar.

Zoals ik al eerder zij ben ik er wel al iets makkelijker in als in het begin. Ik begeleid hem als hij aan het oefenen is om te klimmen, want dat is zijn nieuwe hobby de laatste dagen. En ook al sta ik dan als een soort vangnet om hem heen, is het toch al meerdere keren gebeurd dat hij wel met zijn hoofdje tegen dingen aan is gestoten, waardoor hij moest huilen... Ik heb hem gestroost en gemerkt dat hij er verder eigenlijk weinig aan over houd. Dus ja hoe erg ik het ook vind om hem te zien en horen huilen, ben ik nu wel een beetje van mening dat hij door dit soort dingen juist leert wat hij wel en niet kan. Ik zie ook bij vriendinnen die ook een kleine hebben, dat ze hun ukkies gewoon hun gang laten gaan en niet schrikken als deze dan eens een keertje valt. Dus gelukkig durf ik hem straks ook gewoon buiten te laten spelen en te laten ervaren wat wel en niet kan, zonder dat hij daarbij in een of ander beschermend pak gehuld hoeft te worden.

Mijn vriend heeft nu wel nog een beetje het idee dat de pijn die ons zoontje nu steeds ervaart bij elke stoot niet nodig is en dat we dit kunnen voorkomen. Maar ik denk dat hij naarmate de tijd verstrijkt en ook met eigen ogen ziet dat ons mannetje sterker is dan hij denkt, ook wel bij zal draaien in dit opzicht. Helamaal los laten gaat echt wel moeilijk worden voor ons. Maar het besef begint nu toch wel te komen dat onze kleine man, net als dat wij dat ooit gedaan hebben, de dingen in het leven moet leren met vallen en opstaan...

Zijn jullie ook overbeschermd? Word het met een tweede allemaal wat makkelijker? En kan je je de eerste bult van je kindje nog herinneren of vervaagt dit ook een beetje naarmate er meerdere bulten volgen?