De dokter zegt dat je gezond bent.. Mama weet van niet!

De eerste keer, papa kwam je brengen. En eindelijk kon ik je zien. Je bent prachtig! En wat lijk je veel op je zus. Net of ik een tweeling heb gekregen, maar wel twee jaar uit elkaar. Heel vreemd, zo bijzonder. Ik ben zo blij met je! De zwangerschap was niet erg leuk met die angst rond de bloedingen. Maar nu is alles voorbij. Helaas alsnog met een keizersnede. Maar nu kunnen we gaan beginnen met genieten van jou en van elkaar.

Je hebt lekker bij me gedronken en daarna kwam de eerste familie. EN toen begon je te spugen. De zusters werden een beetje moe van me. Alweer belde ik als je gespuugd had. Maar ik kon je niet helpen, je wiegje was op een hele zware kast gebouwd en net na de keizersnede kon ik hem echt niet verplaatsen. Ik kon je mondje niet afdoen en zorgen dat je niet zou stikken tijdens het spugen. En je ging steeds meer spugen, wilde niet drinken, hebt geen honger.

Weer belde ik en een beetje kortaf werd me gezegd dat er niks aan de hand was, je spuugde zoveel door de keizersnede. En ergens moest ik ze gelijk geven, het was voornamelijk vruchtwater. En jawel, weer spuugde je.

24 uur later werd me gevraagd of ik al het bed uit wilde. Ik voelde me goed dus waarom ook niet. Jij sliep even en was eindelijk weer even rustig. Toen ook gelijk besloten de katheter eruit te halen. Nog even getwijfeld maar het leek me wel zo fijn, ondanks dat de badkamer wel een eindje weg was. Dan maar vaker eruit (pijnlijk) maar dat ding ging in de weg zitten.

Die nacht besloot een zuster je maag even te spoelen, en gelijk wat voeding achter te laten. Misschien dat je dat op zou luchten. Heel fijn dat ik niet meer vast lag aan bed en gewoon bij je kon staan en er voor je zijn. Arm ding, dit was echt niet fijn voor je. Maar er kwam nog wat vruchtwater mee. Misschien was dat alles?

Of toch niet? Direct hierna ging je weer spugen. Mama lag nog niet eens in bed. Het was inmiddels zelfs geel, je spuugde gal want je maag was leeg. De zuster zei nog, ik ga overleggen het lijkt haast een obstructie.

En daar op dat moment wist ik wat je had. Gezegd tegen de zuster die de kinderarts om advies ging vragen. Ze dachten niet dat ik gelijk kon hebben. Het was niet erfelijk. Het kon niet. Toch wist ik het zeker. Mijn schoonmoeder had hetzelfde meegemaakt. We waren nog lang niet thuis..