De dag waarna je nooit meer kind zult zijn.

Ik ben 12 jaar. Ik ben bij mijn nicht op bezoek. 
Ik zit achterin de auto en er heerst een doodse stilte. 
Niemand zegt wat. 
We zijn net gebeld of we naar ons huis konden komen. 
Ik kijk uit het raampje van de auto en vraag me af wat er aan de hand is. 
Zijn er complicaties? Is de kuur niet aangeslagen? 
We rijden ons erf op, en ik zie de auto's van mijn familie. 
Dit voelt niet goed. Wat kan er zo erg zijn, dat iedereen hier is?
Het ging toch allemaal goed? Of in ieder geval steeds beter? 
Nog steeds zegt niemand iets. 
Wanneer ik door het keukenraam naar binnen kijk zie ik dat de hele woonkamer gevuld is. 
Ik word banger met iedere stap die ik richting de voordeur van ons vertrouwde huis zet. 
In de gang staan mijn broertje en vader, huilend. 
Ik val snikkend in hun armen, en nog steeds word er niets gezegd. 
Maar ik weet wat er is. 
Ze hebben haar weggenomen. 
Ze heeft het niet kunnen winnen van die kanker kanker.

Lieve mam,
Vandaag is het alweer 19 jaar geleden dat je uit onze levens verdwenen bent.
Ik lieg als ik zeg dat ik je nog iedere dag mis.
Maar ik mis je wel steeds meer, vooral nu ik zelf moeder ben. 
Je zal voor altijd de mooiste ster aan de hemel zijn.