De allereerste keren

De eerste week als papa en mama

Er is een week voorbij, een week met een hele hoop aan "allereerste ervaringen"

Het begon al met de allereerste keer "met z'n drietjes" thuis. De kraamhulp gaat de deur uit en daar sta je dan. In je eigen huis en toch voelt het nieuw, en het is ook nieuw. In het ledikantje ligt dat kleine hummeltje die volledig afhankelijk is van ons als ouders. Elke beweging, elke grimas en elk geluidje vinden we schattig (ja zelfs het huilen klinkt lief).

We stappen in bed en gaan de nacht in. De kleine man wil nog niet veel eten, ligt dit aan ons, doen we iets verkeerd??. Er sluipt een lichte twijfel in de dingen die er doen.

We denken terug aan wat Ingrid (de kraamhulp) heeft vertelt en komen tot de conclusie dat we het echt wel goed doen.

De nacht komen we goed door (zelfs met enige uren echte slaap) en s'ochtend word bevestigt door Ingrid dat we het prima doen en dat het ligt aan de misselijkheid van Ryan.

De eerste keer in bad

Vandaag mag Ryan voor het eerst in bad, het water word lekker warm gemaakt en de spulletjes worden klaar gelegt. De kleding (alleen die van Ryan) gaat uit en in de beschermende handen van papa neemt hij zijn eerste bad.

Voor papa voelt het alsof hij een dure porseleinen vaas in zijn handen heeft. De kleine geniet met volle teugen en zijn gezichtje spreekt boekdelen.

De temperatuur van het water word door papa scherp in de gaten gehouden. Daarna gauw in de handdoek en lekker warm aankleden en gauw weer tegen het warme lichaam van mama aan.

Ingrid geeft complimenten en vliegt als een bezige bij door het huishouden heen.

Ze geeft ons het gevoel om gast in ons eigen huis te zijn en voelen ons fantastisch.

Na een paar dagen wil Ryan nog niet voldoende aan de borst, en de proffesionele raad van een lactaat kundige word ingeroepen. Er word gekeken hoe Ryan aan de borst ligt en de produktie van de moedermelk word bekeken, de voorzichtige conclusie word getrokken dat het tongbandje van Ryan iets te strak staat en hij daardoor de tepel van mama niet goed kan pakken.

Het wordt nog 24u in de gaten gehouden en dit ontaardt in de "allereerste keer" naar de KNO-arts.

Het bandje van zijn tongetje moet even nagekeken worden en mogelijk worden geklieft, papa en mama denken aan hun eigen tong en voelen nu al de pijn mocht het zo zijn dat het inderdaad moet worden geknipt.

Aangekomen bij het ziekenhuis werkt de kleine man als een magneet, iedereen (veelal onbekende) willen allemaal even in de maxi-cosi kijken maar gelukkig zijn de buitentemperatuur en de afspraak een goed excuus of iedereen af te wimpelen.

We nemen plaats en er is weer een "allereerste keer" papa is zijn spuugdoekje vergeten en ryan zijn stoere jasje verkleurt licht door zijn braaksel. Vind hij het dan toch eng hier in t ziekenhuis, word de spanning hem te hoog of voelt hij gewoon aan dat papa het ook wel erg spannend vindt.

Bij de arts op de tafel ondergaat Ryan alles zonder blikken of blozen. Hij vindt het even vervelend dat de arts in zijn mondje moet kijken terwijl hij ligt te slapen en na het zetten van knipje in zijn tong valt hij (zonder een traan te laten) in een diepe slaap. Ook tijdens het hielprikje blijft hij gewoon slapen, mama en papa worden met de dag trotser op het stoere mannetje.

Na een week gaan we het tweede weekend in als kersvers gezin. We hebben gisteren met pijn in ons hart de kraamhulp de deur gewezen (wat waren wij blij met haar) en gaan genieten van elke minuut in ons nieuwe leven.

De allereerste keren hebben we samen allemaal als heel speciaal ervaren en gaan mee in onze gedachten. Voor alles is een eerste keer en er zullen er nog vele volgen........