de aanloop naar een loodzware operatie

De was opvouwen en wegwerken, koffertjes inpakken en de mededelingen van jou doop en operatie.

Het weekend voor dat we je naar het ziekenhuis moeten brengen. Snel nog even de laatste dingen doen. Met mijn ziel onder de arm ben ik bezig. Het is zo moeilijk, zo oneerlijk. Arm ding. Je voelt je goed en groeit hard. En dan.. een zware lange operatie. Het gaat heel zwaar voor je zijn. En voor ons dus niet minder. Het liefste zou ik niet gaan, je niet willen brengen. Maar ik weet dat het moet. Anders zul je nooit normaal kunnen leven. En al gaat het spoelen best goed, op lange termijn zul je steeds meer problemen gaan krijgen en je gaan verzetten tegen het spoelen. Het moet, het moet gewoon.

De schoonzussen komen nog even langs. Alvast voor mijn verjaardag (natuurlijk op de dag van de operatie, waarom ook niet?) En om nog even bij jou te kijken. Ze dreigen je mee te nemen, je bent ook zo een schatje. Ik zeg dat het mag, als hun jou dan maar in het ziekenhuis brengen. Want ik geloof niet dat ik het kan. Het wordt stil, iedereen begrijpt het verdriet. Maar niemand voelt het zo zwaar wegen als ik.

Die zondag in de kerk wordt er mededeling gemaakt van jou aanstaande doop. Een prachtig moment, dan mag je echt bij de gemeente gaan horen. Tijdens het gebed wordt er voor je gebeden. Ik weet dat dit in meerdere kerken gebeurt want ook opa en oma hebben gebed aangevraagd. Er wordt benadrukt dat je nog zo jong en klein bent en dat er dan al zo een grote ingrijpende operatie plaats gaat vinden. Zo dubbel. Ik ben blij dat ik alleen maar meeluister naar de dienst. Kijkend naar jou en je zus huil ik, stiekem in stilte, alleen.

De dag daarna wordt grote zus opgehaald. Papa is nog even werken. Als papa thuis is nemen we afscheid en gaan we op weg naar het ziekenhuis. Daar aangekomen geeft mama je snel nog een fles. Een half uur later krijg ik te horen dat je niet meer mag drinken. Je krijgt nu alleen nog maar flesjes glucose. Dat gaat leuk worden, je hebt altijd al zoveel honger! Je krijgt een sonde voor medicatie om je schoon te spoelen en je krijgt een canule in die daar blijft tot de operatie.

De dag gaat maar langzaam, maar mama kent het ritme in het ziekenhuis, en ergens is het fijn niet thuis te zitten. Je wordt geleefd hier en dat voelt fijn. Af en toe mag je wat drinken, komt er een zuster of een arts langs. Daarna gaan we zelf eten. Even de afdeling af en een rondje wandelen.

Daarna mijn bed klaar maken bij jou op de kamer, en praten met de andere moeders op de kamer. Vannacht slapen er 3 kindjes maar waarschijnlijk zijn we vanaf morgen alleen. Wel zo fijn na zo een zware operatie.

Die nacht schrijf ik nog een blog. Het doet zo veel pijn, mama is zo bang. Zo sterk als je nu bent zo zwak zul je morgen zijn…