Dag lieve mama.......

Mijn vader en ik gingen bij mijn moeder staan, de huisarts in de keuken.

We pakten haar hand vast en de tranen liepen geruisloos over mijn wangen. Ik voelde op dat moment alleen maar opluchting en ik dacht : Oh, gelukkig. Heel gek want van te voren bedenk je niet dat je dat denkt als je moeder overlijdt. Maar dit paste in de situatie. Niemand werd er beter van als mijn moeder nog langer zou lijden/leven.

Mijn moeder blies haar laatste adem uit en mijn vader gaf haar een kus. De huisarts constateerde dat ze was overleden om 13.50. Ja, 13.50, 10 voor 2. Hetzelfde tijdstip dat Johan en ik die nacht wakker waren...

een paar minuten later kwamen mijn broertje en Stein binnen. De huisarts had mijn moeder er in ieder geval 'mooi' bijgelegd. Mijn broertje was teleurgesteld dat hij er niet bij was, maar snapte ook wel dat het zo goed was.

Stein leek het allemaal te begrijpen, hij vroeg alleen: Is oma nu een sterretje en toen was het goed.

Ik belde mijn man op en die schrok. Een half uur geleden was 'er nog niks aan de hand'. Hij zou direct thuiskomen, douchen en onze kant opkomen.

Ook belde ik mijn beste vriendin en ze vroeg of ze wat kon doen voor ons: Op Stein passen zou heel fijn zijn. Terwijl de huisarts na ons goedkeuren de begrafenisondernemer belde, ging ik snel naar huis om mijn vriendin op te vangen en Johan weer mee te nemen.

Ik was net weer terug en toen kwam de begrafenis ondernemer: meneer (Klaas) Sap. Een geweldige man. Mijn moeder had al met hem gesproken en veel was al geregeld. Hij belde voor ons de verzorgers want ze zou thuis blijven (zo lang als mogelijk was). Gelukkig was buiten de temperatuur flink gedaald.

Hij vertelde ons alles tot in detail (en nog 10x). Mijn vader was erg vergeetachtig, dus was ik zijn secretaresse. Ik noteerde alles. En zo werd alles in gang gezet. Meneer Sap vroeg of ik wilde helpen met het verzorgen van mijn moeder. Op dat moment wilde ik dat maar toen de mensen er waren, wilde ik dit absoluut niet meer. Mijn moeder was altijd onafhankelijk geweest en ik kon niet goed overweg met deze volledige afhankelijkheid.

Dus daar lag mijn moeder, mooi aangekleed en wij aan tafel met meneer Sap.  Op de eerste dag hadden we eigenlijk alles al geregeld omdat mijn moeder het meeste had bedacht: witte rouwauto's, witte kist, locatie, de muziek en teksten voor de uitvaart etc. Het enige wat wij moesten was het bedankkaartje en de bloemen. Ook dat was makkelijk want ze wilde graag zonnebloemen.

Tegen etenstijd heb ik mijn vriendin opgebeld: of ze bleef mee eten. Ik had haar natuurlijk wel voorbereid dat mijn moeder er nog was. Ze vond het eng maar ze kwam toch. Ze moest heel erg wennen aan het idee, en vooral het feit dat wij er zo relaxt in stonden.

Stein wilde direct alles weten. Zijn conclusie: oma is een ijsje.