9 jaar geleden
Consultatiebureau of consternatiebureau?
Elke ouder heeft er een mening over: het consultatiebureau. De een gaat er graag naar toe, de ander verfoeit het.
Voor ik zwanger werd had ik er al een mening over. Gevormd door de reeds bevallen vrouwen om me heen. 'Je krijgt er alleen maar commentaar', 'Als ik ze moet geloven doe ik alles fout', 'Ik moet lotje laten huilen maar dat gaat zo tegen mijn gevoel in'. Legio klachten had ik al over ze gehoord voor ik uberhaupt met ze in aanraking kwam. Hierdoor ging ik er ook niet met een open houding heen en zag ik er zelfs een beetje tegenop. Het werden een soort boemannen die mij wilde opleggen hoe ik mijn kindje moest opvoeden. Maar wat nu als ik het er niet mee eens was?
Nadat ik bevallen was van baby #1 was het dan zover. Er zou iemand langskomen voor de intake. Het draaide uit op een aangenaam gesprek waarin ik ook veel tips kreeg om de borstvoeding af te bouwen (Ja ik stopte al snel met borstvoeding en nee hierover hoef ik geen oordeel of mening te horen). Met deze tips ging ik aan de gang en al gauw was ik melkvrij verklaard. Hierna volgde de prikafspraken en ook hier kreeg ik bruikbare tips voor onze nieuw-bakken-ouders-probleempjes.
Inmiddels is baby #2 er. We weten nu de basis en ondanks dat geen ene baby hetzelfde is hebben we ondertussen wel wat ervaring en alle gevraagde en ongevraagde adviezen zitten nog in ons rugzakje.
Waar we echter nog geen ervaring mee hebben is peuterpuberen. Baby #1 is inmiddels uitgegroeid tot uberpeuterpuber #1. HELP! Hoe pakken we dit aan. Bij de controle afspraak voor baby #2 gelijk maar even aangekaart hoe we ons, af en toe onhandelbare, pubertje kunnen aanpakken zonder continu strijd te hebben. De vriendelijke vervangster zou onze vaste verpleger contact op laten nemen en jawel de dag erna plande ik een afspraak met hem. Hij zou zowaar thuis langskomen zodat we het een en ander rustig konden bespreken (superfijn dat ik niet met twee kids hoef te gaan sjouwen!)
Bepakt met handige folders en flyers was hij daar. Met lichte schaamte vertelde ik dat ik het af en toe erg lastig vind pubertje haar emoties in goede banen te leiden. Hij gaf ons tips en tricks waar we wat mee kunnen die ik dezelfde dag, met succes, heb kunnen toepassen. Goed we zijn er nog niet maar ik zie weer wat licht aan het einde van de tunnel.
Ik kan dus niet anders concluderen dat ik dankzij de medewerkers wat wijzer ben geworden wat betreft de opvoeding van onze kids. Ik weet dat dit niet voor iedereen zo is maar vind het jammer dat ik dan toch mijn mening laat kleuren door de ervaringen van anderen. Voor mommy's to be zou ik dan ook willen zeggen: ga er met een open houding heen en haal eruit wat jij belangrijk vindt. Iedereen heeft een mening over hoe jij je kinderen opvoedt. Dat wil nog niet zeggen dat je ernaar moet handelen. Wil je je kindje niet laten huilen? Wil je geen time-outs geven? Wil je niet inenten? Volg dan je hart en niet de mening van anderen.
Ik quote onze wijkverpleger:
"Je doet het altijd goed"
mamavaneenmeisje
volgens mij mag je er ook gewoon voor kiezen om alleen naar de verpleegkundige te gaan en niet naar de arts. Alleen dan krijg je geen controles van na het hart luisteren etc.
mamavaneenmeisje
hier gelukkig dezelfde ervaring en super aardige mensen, ze luisteren, adviseren, leggen niets op, complimenteren en nemen de tijd. Ja hier is ook wel is iets gezegd waarvan ik dacht daar ben ik het niet mee eens maar ook dat word gewoon geaccepteerd! Over een paar weekjes mag ik weer heen en ben benieuwd!
DaanDacht
Oh jongens.... wat een ervaring. Wij hebben ook wel een keer te horen gekregen dat de oudste te dun was maar daar werd niet zo zwaar aangetild. Hopelijk volg ook jij je eigen gevoel en heb je meer aan je wijkverpleger. Moet zeggen dat onze positieve ervaringen ook voonamelijk de verdiensten van de wijkverpleger zijn. Succes/sterkte met de zoektocht!
kusjesvanmamma
De arts van ons consultatie bureau is echt een monster. Je kind is te dik of te dun of heeft adhd of is te stil of ontwikkeld zich te snel of te langzaam. Ik heb ze allemaal gehoort. Mijn 'te dikke adhd-er' Heeft geen adhd en is een gewoon gezond kind met een gezond gewicht. Hij ontwikkelde zich wel snel wat zijn drukke gedrag ook vandaan kwam omdat hij veel te veel wou voor zijn leeftijd. Hij gaat nu al 4 jaar naar de basisschool en is een heel ander kind omdat hij gewoon lesstof word aangeboden wat bij het kind past (wat gewoon normaal is hoor, hij is niet hoog begaafs oid) mijn te dunne stille kind heeft een eetstoornis en gedragsstoornis (wat weten we nog niet maar hij gaat naar speciaal onderwijs) en als kwets op de taart durft ze tegen mij (en moeder van een kind zonder diagnose met eetproblemen en een ontwikkelingsachterstand) na het eerste bezoek met baby nummer drie te zeggen. Ze is wel klein en licht hoor... eet ze wel goed? En ze moet ook wel wat meer met haar hoofd kunnen hoor... (alsof ik nog niet gefixeerd genoeg was op eten en ontwikkeling om geen herhaling van kindje nummer twee te hebben) Daarintegen is onze vaste wijkverpleging een engel! En schat van een mens die altijd direct terug belt als ik een vraag heb. En moeder met zelf twee jonge kinderen in de leeftijd van mijn eigen kinderen. Het is dat je soms naar de arts 'moet' maar geef mij maar de wijkverpleegkundige!