8 jaar geleden
Brutale kleuter. En mijn opkomende frons.
Dit vind ik dus echt lastig merk ik. Sinds mijn oudste op school zit lijkt het soms alsof ik een kind van 10 tegenover me heb. Zo brutaal...
Discussies met mijn kleuter. Of zelfs gewoon vraag en antwoord. Het is eigenlijk heel duidelijk,er bestaat namelijk geen grijs gebied. Het is zwart (dan is iedere reactie per definitie 'nee' of 'neeheeeee' en vliegt er zo nu en dan klei door de woonkamer of krijgt babyzus een ros om dr oren) of het is wit (hierbij ben ik de liefste moeder van de wereld zonder dat ze daarna een suprise-ei verwacht en lezen we al knuffelend boekjes of dansen we door de kamer).
Helaas draagt zwart de voorkeur voor madame. En daardoor draag ik diezelfde zwarte donderwolk bijna dagelijks bij me. Zonde,want zonder dat ik het doorheb overschaduwd het mijn -soms zeer pedagogisch verantwoord bedoelde - reactie, en geef ik met een boze blik en een vastpakkend bovenarmpje een luidde 'nu ben ik er klaar mee!!'. En ter info ; ik heb ook een soort van frons. Die ik ongevraagd opzet. En die is duidelijk. Dan wordt je bijna bang als volwassene,laat staan als kind van 4.
Resulteert in mijn geval thuis in een zwijgende kleuter die niet perse heel geraakt met een lege doch geschrokken blik naar me staart en een moeder met de tranen prikkend achter haar oogbollen. Van spontaan opkomend schuldgevoel. En woede. En dat wil ik helemaal niet naar mijn kind voelen.
En bovenal wil ik echt niet dat zij mij zich herinnert als een soort boze tiran. Nu zal dat wellicht wel meevallen want mijn ohzo pedagogisch verantwoorde reacties winnen het ook wel eens van mijn zwarte wolkjes,maar die laatste paar weken,die nieuwe schoolse weken,voel ik het.
De verandering in reageren van beide kanten. De durf in de actie en reactie van de 1.10meter welke door mijn huis kan razen. En ik voel die frons. Misschien moet ik die eens gaan wegmasseren. Of botox. Of gewoon tips ontvangen van medemamas met medekleuters. En medefronsen.
Anoniem
Toen ik nog borstvoeding gaf aan mijn jongste zoontje van nu 3,5 maand kreeg ik een goede tip voor mijn andere jongens van 2 (bijna 3) en 4 bijna 5 jaar. Ik had een schatkist gemaakt met kleine nieuwe speelgoedjes, daar mochten ze uit kiezen als ik borstvoeding gaf. Of als t rond tussendoortje of etenstijd was maakte ik voor hun een verrassingstrommeltje. Een broodje bijv die ik in meerdere stukjes sneed met verschillend beleg. Stukjes appel en banaan bij tussendoortje etc. Hielp erg goed.
Anoniem
je hebt gelijkt dat haar eigen kamer geen strafplek is. Maar dat heb jij er ook niet van gemaakt. de gang is nog steeds de strafplek. Als ik hem zo lees heeft je kleine op het moment dat ze op de strafplek gezet wordt wel door dat ze iets fouts heeft gedaan. En om dan die emotie te verwerken zoekt ze zelf haar slaapkamer op om tot rust te komen en die emotie te verwerken op haar manier. Ze zoek haar veilige plek om met die emotie om te gaan. De knuffel dient dan om zichzelf tot rust te brengen. Je kunt dan gewoon je timeout-time aan houden en het zelfde principe toe passen. sorry zeggen, uit (laten) leggen waarom en een dikke knuffel.
Anoniem
een kind is op elke leeftijd er wel klaar voor om hem uitleg te geven en jou grenzen aan te geven. Je moet het alleen op zo'n manier zien te doen dat hij/ zij het ook begrijpt. En hoe jonger hoe vaker je het zult moeten zeggen. Maar misschien dat je hem ook een taakje kan geven tijdens het voeden van de jongste. want als ik jou verhaal zo lees voelt het aan als of hij vindt dat je hem niet meer genoeg aandacht geeft. Hij laat in mijn ogen een stukje jaloezie zien. Je zou in jou geval hem kunnen laten helpen met het dragen van het flesje van de jongste. Of tijdens het voeden van de jongste een liedjes met hem kunnen zingen of verhaaltjes voorlezen.(en je jongste zal het ook plezierig vinden) Dan heeft hij ook het idee dat hij ook dan jou aandacht heeft. want nu lijkt het erop dat hij jou aandacht met negatieve dingen probeert te krijgen, omdat je daar juist wel op reageert. Of dat je hem heel goed uitlegt dat zijn zusje honger heeft en dat jij haar daarbij moet helpen. En dat je na het voeden van je jongste iets leuks met hem gaat doen, maar dat hij dan wel lief zelf moet gaan spelen.
Anoniem
Hoi, mijn zoontje is 8 en hij heeft een zusje van 2. Mijn zoontje heeft er ook vaak last van gehad. Nu als hij heel boos is vraag ik hem om even boven op zijn kamer op te schrijven waarom hij boos is en waarom hij denkt dat het mijn schuld is. En aangeven hoe boos hij is. Meestal resulteert dit wel in oh ja mama ik reageerde te snel of zoiets. Maar soms is hij ook echt van mening dat de schuld bij ons ligt (wat soms ook voorkomt). En af en toe een dagje met hem allen plannen helpt ook. Even zoals voor zijn zusje er was. En wat de frons betreft, zeg haar gewoon dat dat je uitstraling is en dat ze waarschuwt als ze het ziet (levert soms lachbuien op). Mijn zoontje wijst mij soms ook op dingen die ik niet wil doen (als ik me stoot en soms een 'gvd' ontglipt, dan is het mam wil je het even opschrijven misschien dat het helpt. Succes!