Brommerjongens en draken

Donderdagavond, tijd voor verslagen typen, maar dochterlief is negen en dan hoort iets langer opblijven dan ‘kinderachtige broertjes’ er toch echt bij. 
Dus hop, thee, citroenijs, en ‘Brugklas’ op tv.


Brugklas. Een serie over een stel puisterige pubers die daten, zoenen en praten alsof ze al jarenlange ervaring hebben met intensieve relaties en moeilijke scheidingen.

Ik kijk mee, want echt, ik heb hier iets aan. Zo’n dertienjarige brugklasser die zegt, “liefde maakt blind, maar hoe kan ze nu in deze jongen trappen? Hij behandelt haar als een sloof.”
Mn dochter naast me kijkt gefascineerd naar het beeld, bloost af en toe als er onhandig gezoend wordt en praat als een heuse groep-vijfer mee over wie er voor wie moet kiezen. Af en toe gooi ik er even tussendoor dat ze negen is en dat zoenen echt superstom is als je jonger dan 25 bent.

M’n dochter kijkt me aan alsof ik uit de tijd van lemen huizen stam en vraagt me of ik nooit heb gezoend toen ik 15 was, of zo. “Dat doen tieners toch, mam?” 
Ik denk terug en zie mezelf lebberend ‘de wasmachine’ doen met een brommerjongen, terwijl mijn vriendinnen Breezer en Boswandeling ‘atten’ en dronken met een lolly door de discotheek renden. Toch zeg ik nee. “Nee, zoenen kwam veel later lieverd. Pas toen ik met je vader verkering kreeg.”

“Maar mam, nu je zo oud bent he? Zoen je dan?” Zo oud.. Als een migraine slaat die heftige ‘bijna 30’ in en kijk ik haar aan alsof ik niet begrijp wat ze bedoelt.“Je weet wel mam, zo oud dat je allang geen kind of puber meer bent. Gewoon zoals jij nu.” Jaja, zoals ik nu. “Lieverd, het is tijd! Hop hop, naar boven dan lezen we nog wat over ridders en prinsessen, draken en kastelen, romantiek en sprookjes.”

Gewoon omdat je nu nog geen brommerjongens kent..