Baby slaapt, Baby wakker want je mag naar huis!

Je bent weer opgenomen, en op de OK is je infuus gezet. Uren later na je opname krijg je eindelijk je eerste antibiotica. En dan komt het moeilijkste. Mama moet je alleen gaan laten. Voor de aller eerste keer zal ik niet bij jou in de buurt slapen, afgezien van een nachtje logeren, maar dat was iets leuks. Op een onbekende afdeling (we zijn gelukkig overgeplaatst naar een 'gewone' afdeling) maar niet de afdeling waar je anders altijd ligt. Onbekend personeel, en ik vraag me af hoeveel ervaring ze hebben met Hirschsprung, Enterocolitis en darmspoelen. Ik vind het maar niks, helemaal niks. Het zijn ontzettend lieve meiden maar de controle zo uit handen geven.. niet mijn ding. Sorry dames, niet beledigend bedoeld echt niet maar mijn mannetje is ziek en ik hoor bij hem te zijn...

Maar het kan niet. Het gaat niet meer. Mijn nek zat zo vast dat hij standaard zo veel pijn deed dat ik alleen daarom al kon janken. Papa is vrij en grote zus voelt alles heel goed aan. Ik besluit voor mezelf te kiezen, onder het excuus dat ik dan straks beter voor je kan zorgen. Ik voel me zo ontzettend ellendig.

We stappen in de auto, met zijn 3e. Het is bijna 10 uur in de avond en grote zus is erg moe. Vlak voordat we weg rijden en zij in slaap valt, vraagt ze aan ons waar jij bent. Ik vertel haar dat jij hier vannacht blijft slapen.

Dat was voor haar een duidelijke verklaring. In de dagen die volgden vroeg ze soms naar je. 'Baby? Baby slaapt!' zij ze dan. Tranen in mijn ogen, maar voor haar was het zo goed en dat begreep ze, dus daar hielden we het dan maar bij. 

De volgende dag ben ik weer in het ziekenhuis, zo vroeg mogelijk. VOor het eerst alleen de reis naar Utrecht gemaakt. Door de spits. Terwijl ik nauwelijks om me heen kon kijken, mijn nek deed nog steeds vreselijk pijn maar ik ben er. (sinds ik 3 jaar geleden ben gestopt met werken zit ik nooit langer dan 10 minuutjes op de snelweg, en al helemaal niet in de spits..)

Na een poosje komt er weer een andere zuster, stelt zich voor en verteld dat ze vanmorgen voor je gezorgd heeft. Dat steekt toch een beetje. Ik vind het echt heel moeilijk, maar ik merk dat het echt nodig is geworden. Er is zo veel gebeurt en we zijn hier al zo vaak geweest. Nu krijg jij er nog niet veel van mee, dat scheelt. Mama moet sterk blijven, ook omdat dit blijkbaar heel vaak kan gaan gebeuren. 

Weer een poosje later komt de stomazorg binnen. Nou zo ziek ziet hij er anders niet uit! (in mijn hart voel ik weer het verdriet, het onbegrip van de afgelopen dagen, weer iemand die vind dat ik overdrijf. Niet alweer!) En toen opeens de zin die erachteraan kwam. Hij is wel heel verraderlijk he?Wat voelde dat fijn. Iemand die het begreep, het zag en eigenlijk een gezond spelend kindje zag. Maar ook zag hoe gevaarlijk dat juist was. Want je laat het niet zien. De belangrijkste signalen missen juist bij jou waardoor het nu al meerdere keren verkeerd is beoordeeld. Gelukkig, eindelijk! Begrip, dat hadden we zo nodig! Lieve zuster, je hebt geen idee hoeveel die opmerking voor mij betekende.. ik hoop dat je dit leest..

Die avond wacht ik af wie er vanavond voor je zorgt. Daarna naar huis, naar papa en grote zus die samen zijn gaan werken op de boerderij. Gewoon zodat ik een gevoel kan krijgen bij wie er voor je zorgt. Even overleggen en vooral mezelf verontschuldigen dat ik er niet kan zijn de komende uren. Het voelt zo naar je achter te laten.

Wat is hij groot geworden! Hoor ik achter me. Een van de bekende zusters van je eigen afdeling bleek net een paar weken geleden naar de afdeling te zijn gegaan. Zo fijn. Ze kent jou, ze kent ons. Ik leg uit waarom ik er niet ben vanavond en ze begrijpt het. Ze weet dat ik nauwelijks van je zijde week als je weer in het ziekenhuis lag. Maar het gaat niet, deze keer niet. Het is zo fijn jou in vertrouwde handen achter te laten!

De dag daarom mag je naar je eigen afdeling. Een vreemd thuiskom gevoel komt op ons af als we naar jou toegaan. Je hebt een eigen plekje waar je altijd ligt. Eerste kamer achter de balie in het linkerhoekje. Het is een 4 bedjes kamer, en je ligt altijd daar. Af en toe een poosje naar een andere kamer vanwege erg ziek zijn oid. Maar als je op de babykamer ligt, lig je altijd daar. We kennen iedereen. De dokters, zaalartsen, chirurgen (de meeste dan) en de zusters. Excuus en de ene broeder die er werkt. De meeste kennen we bij naam, en andersom ook. Toen ik hier voor het eerst kwam zat ik vol medelijden te luisteren naar het andere stel op de kamer, die vertelden dat ze weer terug waren, een heel vertrouwelijk gesprek hadden met het personeel en duidelijk vaste klant waren. Nu hoorde ik mezelf ook zo praten, en zag ik de ouders tegenover ons op de zelfde manier kijken als ik toen keek. Ja nu waren wij vaste klant. Hadden onze eigen gewoontes. De afdeling, het ziekenhuis.. het maakte nauwelijks meer indruk op ons. Zo anders dan de eerste keer, toen was alles eng en groot en overweldigend. 

Je went er toch aan, nou.. wennen.. dat nooit maar je leert er mee om te gaan, zoiets denk ik, kan het niet beter verwoorden.

Ondertussen toch ook iets nuttigs doen. De eerste oproep was er weer na mijn zwangerschap. Ik mocht bloed gaan geven. En een handiger moment was er bijna niet. Mama was alleen weg. Grote zus bij de oppas en jij bij de zusters. En juist daar in het ziekenhuis zie je heel duidelijk waarvoor je het doet. Dus een rondje extra gelopen met mijn donorpas op zak. Naast het ziekenhuis is een afnamelocatie van de bloedbank en daar waren ze heel blij met een extra klantje. Vreemd was het wel, maar als jij net thuis was zou het ook niet opschieten. Dus nu maar even hier. Waarom ook niet? Juist nu!

En dan is het zo ver. Zaterdag, we zaten vroeg te eten en zouden daarna met zijn alle (grote zus ook) naar jou toe gaan. En toen kwam het telefoontje waar ik zo op hoopte, het was weer tijd jou naam uit te vegen. Jij mocht weer naar huis!

Grote zus zat te luisteren, hoorde slechts mijn deel van het gesprek. Ik hing op en het eerste wat ze zegt: Baby Hakker!! (ze praat nog niet heel erg goed, dus het is hakker in plaats van wakker) Dan vraag je je toch af.. hoe slim is dat kind?

Toen jij in het ziekenhuis bleef, sliep je en daarom was je daar. En toen ze belden dat we je mochten halen (nog voor ik het uitgelegd had) was je wakker volgens haar.  Ze is pas 2,5 jaar oud.. dit wordt bijna eng..

Maar goed jij was wakker, wat ze vol vuur in de auto bleef zingen. Dus gingen we jou weer halen, en wat denk ik? Je sliep toen we aankwamen. Maar jij was zo weer wakker geknuffeld en daar gingen we, fijn naar huis. Alweer, maar misschien dit keer voor het laatst? Ik blijf jou naam uitwissen, ooit op een dag zal het voor de laatste keer zijn.

Tot die tijd blijf ik dromen..

Baby Hakker

Vanaf het moment dat jij weer thuis was bleef grote zus vragen om op vakantie te gaan. We gaan op vakantie, we gaan naar bushbush (veluwe) zat ze dan te zingen in de auto. Dit heeft ze wekenlang nog gedaan. In al die tijd dat jij in het ziekenhuis lag heeft ze dit niet gedaan. Zodra jij er weer bij was wel. Nu bijna 2 maanden later komt het nog wel eens voorbij. Toch een beetje jammer..