8 jaar geleden
Alsjeblieft, dankjewel en het spijt me
Opvoeden, het blijft een lastig iets en iedereen doet het op zijn manier, maar er zijn toch die basisregels die iedereen aanhoudt! toch?
'Hoezo hoeven jouw kinderen geen sorry te zeggen?'
vroeg ik haar enigzins verbaasd.
'Nou, ik vind niet dat ik ze daar toe kan dwingen'
'ik vraag het wel van ze, maar ik kan het er ook niet uitknijpen, als zij niets willen zeggen'
was haar antwoord.
Ik had er zo mijn bedenkingen over maar heb het er maar bij gelaten.
Een aantal jaar geleden had ik een gesprek met een goede vriendin naar aanleiding van een kleine ruzie tussen kinderen op een feestje.
Veel kinderen bij elkaar die allemaal samen spelen en vooral bij de jongens gaat het dan van wild tot nog wilder, wat uiteindelijk resulteerde in ruzie en een klap.
De "dader" werd apart gezet en moest vervolgens zijn excuses aanbieden aan het "slachtoffer".
Maar hij weigerde dit volledig tot frustratie van zijn ouders.
Nu was het zo dat er natuurlijk een heel groepje aan neefjes, nichtjes, vriendjes etc. om het tweetal heen stond en dan ook nog een huis vol visite dat toekijkt, ja dat maakt het er niet makkelijker op.
ik heb toen voorgesteld dat vaders even met de 2 kinderen apart ging staan zodat de druk er dan wat af zou zijn.
en binnen 2 tellen waren er excuses gemaakt en handen geschud.
Onze eigen kinderen waren toen nog maar klein, baby's bijna, maar dit was haar mening hierover.
Maar nu zijn de oudste twee 8 en zij heeft inmiddels 4 kinderen en ik 3.
En ik heb nu toch wel een beetje het idee dat er wat simpele normen en waarden missen.
Een tijdje geleden ontstond er een situatie waardoor ik me toch ging afvragen hoe zij dan in het leven staan.
Bij een gezamenlijk uitje kregen alle kinderen op een bepaald moment wat lekkers.
op mijn vraag of ze dankjewel gezegd hadden riepen mijn kinderen gauw dankjewel, maar die van haar staarden maar wat rond.
Nadat ik ze nogmaals gevraagd had om even bedankt te zeggen werd er alleen maar ongemakkelijk naar schoenen gestaard.
oma van het stel vond dat ze dan het gekregen goed dan maar terug moesten geven.
het heeft even geduurd, maar uiteindelijk hebben ze 1 voor 1 toch een dankjewel uitgeperst.
Nu verwacht ik van kinderen niet anders dan dat ze niet uit zichzelf alsjeblieft, dankjewel en sorry zeggen, maar het is aan ons als ouders toch om ze dat bij te brengen?
Ik vind dat een kind van 8 echt wel genoeg weet van de wereld, dat als je iemand pijn doet of iets verkeerd doet, expres of per ongeluk dat je dan sorry zegt!
Als je iets wil dan vraag je dat netjes, helemaal als het niet je eigen ouders zijn!
En je zegt dankjewel!
Ook vind ze dat de kinderen oudere mensen (volwassenen) bij hun voornaam mogen noemen!
Ik verwacht geen meneer of mevrouw (ten minste niet bij een bekende)
Maar de juf? de dokter? de tandarts? je tante, oom, opa, oma de buurman de vader of moeder van een vriendje etc. etc.
Ik blijf erbij, opvoeden is een begrip dat iedereen weer anders invult.
en ik ben echt niet zo'n ouderwetse muts wat dat betreft, maar die hele simpele dingen die ze toch bijna overal wel in de wereld handhaven.
Alsjeblieft, dankjewel, het spijt me en respect voor ouderen en anderen dat breng je ze toch gewoon bij?
KarinRey
Iedereen bedankt voor de reacties. ik wil jullie het liefst allemaal apart een bericht sturen, maar dan ben ik morgen nog bezig. het lijkt me vrij duidelijk bij alle reacties dat iedereen het wel over eens is dat dit de basis normen zijn. ik ga ervan uit dat mijn vriendin wel graag wil dat ze netjes alsjeblieft, dankjewel en sorry zeggen, maar als ze stuk voor stuk dicht klappen wanneer dit van ze gevraagd word tja dan is er mijns inziens toch ergens iets niet goed gegaan. eerlijk gezegd weet ik dat vriendin hier ook niet zo'n held in is. maar fijn om te lezen dat het dus bij wel meer ouders een hele normale zaak is, vooral in een maatschappij waarin ik het idee heb dat iedereen (ook kinderen) steeds brutaler en asocialer word.
Astrid Boumans
Ik werk in de Horica en als je daar soms ziet hoe ouders met hun kinderen omgaan valt je mond gewoon open. Meer aan het gebrek van wederzijds respect als het respect naar anderen of spullen van anderen. Als je er iets van zegt krijg je of een schouder ophaal of stom komentaar terug. Maar als ik dan de ouders vaak zie zitten met hun telefoon in de handen en totaal geen aandacht hebben voor hun kind vind ik dit heel erg. Ik heb dan ook altijd gezegt dat ga ik dus echt niet doen. U en dank je wel zeggen vind ik dan ook heel normaal en zeker iets als ouder om te leren. Heeft gewoon te maken met respect en wees eerlijk dit wil toch iedereen.
Astrid Boumans
Ik werk in de Horica en als je daar soms ziet hoe ouders met hun kinderen omgaan valt je mond gewoon open. Meer aan het gebrek van wederzijds respect als het respect naar anderen of spullen van anderen. Als je er iets van zegt krijg je of een schouder ophaal of stom komentaar terug. Maar als ik dan de ouders vaak zie zitten met hun telefoon in de handen en totaal geen aandacht hebben voor hun kind vind ik dit heel erg. Ik heb dan ook altijd gezegt dat ga ik dus echt niet doen. U en dank je wel zeggen vind ik dan ook heel normaal en zeker iets als ouder om te leren. Heeft gewoon te maken met respect en wees eerlijk dit wil toch iedereen.
Anoniem
Sorry vind ik een moeilijk iets. Onze zoon denkt namelijk dat door sorry te zeggen de eerder opgelegde straf ongedaan wordt gemaakt. Dan zeg ik wel dat ik het heel fijn vind dat hij sorry zegt en dat het nu weer goed is maar dat de straf blijft staan. Dat was namelijk een reactie op het niet willen luisteren/schreeuwen etc. Dankjewel en alsjeblieft, graag en meneer/mevrouw en pardon bij een scheet of boer doet hij netjes uit zichzelf. Ik vind dat heel normaal, net als zelf het goede voorbeeld geven.