Als verhuizen traumatische gevolgen heeft

Sleep is for the weak! Een ‘goede’ nacht dat kennen we hier eigelijk niet. Nu zeker niet sinds ik mama ben van twee kinderen. Florent is altijd al een slechte slaper geweest. Meerdere malen per nacht meld hij zich en woelt hij als een tornado in bed. Hij bezorgde ons de meest crazy ass onderbroken nachten waarbij hij een hele nacht kon opblijven. Dat was geen pretje als je de dag erna moest werken. Zijn motto: ik wakker, heel het huis wakker. Zijn eerste twee levensjaren werd hij veel ziek waardoor het inslapen niet altijd even vlot verliep. Dat slapen beterde gelukkig wel met het ouder worden. Tot het moment dat we vorig jaar verhuisden...

Nooit gedacht dat een verhuis voor een kind zo’n negatieve gevolgen kon hebben. Nooit gedacht dat mijn kind daar de dupe van zou zijn. Bang zijn om in te slapen, bang om alleen te zijn. Een verhaal over monsters onder het bed, alleen bestond dat ‘monster’ echt.

Hoe het allemaal begon...

Op een avond was ik alleen thuis met de kinderen. Mijn man ging werken. Florent bleef die avond wat langer op omdat hij in slaap was gevallen in de auto. Zoals altijd nadat mijn man vertrekt heeft Florent een moeilijk moment. Ik probeer dan met alle moed en kracht om hem te sussen. Ik had in mijn hoofd gehaald om tikkertje te spelen. Op een gegeven moment deden we kikkers na en waren we aan het rondspringen. Onze buurman, een oude gepensioneerde man die onder ons woont, houd van stilte. Terwijl we aan het springen waren, hoorden we een hard geknal. Hij sloeg met zijn deur zodat we stil moesten zijn. Florent begon te roepen en te wenen omdat hij bang werd. Ik probeerde hem gerust te stellen dat er niks aan de hand was. We speelden verder. Weer gebonk met de deuren en deze keer sloeg hij zelfs op de muur. Ik probeerde Florent weer te sussen omdat hij nu stond te trillen op zijn benen. Zo bang was hij. Die nacht nam ik hem bij ons in bed zodat hij zich veilig voelde. Dicht tegen me aan.

Weken, maanden vlogen voorbij. We maakten steeds hetzelfde mee met onze buurman. Hij had zelfs onze huisbaas gebeld om te vragen om ons eruit te zetten. Volgens hem hadden we een onhandelbaar kind. We probeerden meerdere malen een gesprek met hem aan te gaan maar hij weigerde dit. Florent was super bang en durfde nu echt niet meer alleen inslapen. We hadden meerdere malen geprobeerd om hem te sussen en te zeggen dat de man ons niks kan doen. Ook geprobeerd om hem te doen slapen in zijn eigen kamer. Maar niks hielp. We got hoocked on co sleeping. Florent had ons nodig. Hij voelde zich niet meer veilig. Hij was bang. We vonden dit een goede oplossing, voorlopig toch....

Één jaar later slaapt Florent nog steeds bij ons in. We hebben de strijd een beetje opgegeven om hem te doen slapen in zijn eigen kamer. Ik voel wel dat het voor mezelf wat teveel aan het worden is. Ik mis ‘mijn’ ruimte in ons bed. Tegelijk heb ik me er ook bij neergelegd dat het nu zo is. Ik voel dat Florent nog niet klaar is om die stap te zetten. Ik zie dat hij nog steeds bang is. Hij zegt nu zelf dat we stil moeten zijn omdat de buurman dan klopt. Mijn hart breekt om te zien dat hij zo’n slechte ervaring heeft overgehouden aan onze verhuis. Ik wou dat ik zijn angst kon weghalen. Ik wou dat ik meer kon doen dan ik nu doe.

Big love,

Arta