8 jaar geleden
Als je 'los laat', heb je twee handen vrij...
Het (leren) loslaten van mijn kinderen vind ik één van de moeilijkste dingen van het moederschap.
De geboorte is natuurlijk al de eerste stap van het ‘loslaten’, maar feit blijft dat er nog vele stappen daarop zullen volgen.
Mijn oudste is nu 7 jaar, toen hij nog in de kleuterklas zat, vond hij het allemaal wel prima. De kleuterklas was veilig, ons huis was veilig en hij wist bij welke vriendjes hij zich thuis op zijn gemak voelde. Hij had zijn eigen comfortzone om zich heen gebouwd, zich daarvan losmaken was voor hem zeker nog niet nodig. Echter nu hij in groep 3 zit en ook qua sociale ontwikkeling een hele sprong heeft gemaakt, is die comfortzone wat hem betreft echt toe aan een uitbreiding. Hij vindt dat heel erg nodig, maar of papa en mama dat nou ook zo fijn vinden?
Het buitenspeelseizoen is weer aangebroken. Gelukkig hebben we precies aan de overkant van ons huis een leuk speeltuintje met voetbalveldje zitten. Ze kunnen dus lekker buiten spelen, terwijl wij ze vanuit huis in de gaten kunnen houden. Dit was tot voor kort nog vrijheid genoeg, maar inmiddels is de oudste daarover van mening veranderd. Hij weet nu namelijk dat veel van zijn klasgenootjes in de buurt wonen en hoe gezellig is het dan wel niet om die af en toe te kunnen opzoeken?! Maar om bij de kinderen te komen moet wel een straat overgestoken worden, geen drukke straat, maar toch een straat. Tja, wat doen we dan, laten we hem gaan of niet?
Hoewel ik mijzelf hier in mijn hoofd helemaal gek om kan maken, merk ik dat het aan de andere kant ook wel weer op een natuurlijke manier verloopt. Het scheelt dat mijn oudste een mannetje is dat veel dingen spannend vindt, de grens overschrijden zal hij daarom ook niet snel doen. Het proces van loslaten kunnen we daarom ook wel rustig opbouwen. Stapje voor stapje een stukje verder laten gaan, totdat we hem op een gegeven moment echt los zullen moeten laten, maar wanneer gaat dat zijn?
Lastige vind ik hieraan wel dat de gedachtes van verschillende ouders hier ook zo over kunnen verschillen. Zo ging ik mijn zoon pas ophalen bij een vriendje en zag dat ze samen op de straat aan het steppen waren zonder toezicht. In principe vind ik het niet erg dat ze zonder toezicht buiten waren, maar het feit dat ze op een (best wel) drukke straat aan het steppen waren was voor mij wel even een slik momentje. Toen er vervolgens een ander klasgenootje, even oud als mijn zoon, aan kwam fietsen die een paar straten verder woont , kreeg ik mijn volgende slik momentje. Dat zou mijn zoon echt nog niet mogen! Waarschijnlijk scheelt het wel dat zowel dat mannetje waar hij aan het spelen was, als het mannetje wat aan kwam fietsen niet de oudsten in het gezin zijn en mijn zoon wel. Met hem moeten we al die grenzen nog gaan verkennen. Poeh… dat vind ik niet makkelijk!
Hebben jullie ook zoveel moeite met het ‘loslaten’ van jullie kind(eren)?
Anoniem
Het is inderdaad niet makkelijk! Wij wonen op een chaletpark met allemaal jonge gezinnen en dus veel jonge kinderen. Mijn dochter van net 2 weken 4 jaar vraagt al heeeeel lang mam mag ik op straat spelen voor het huis (mag maar stapvoets gereden worden) dus dat mag sinds een week of 3! Nu kwam de vraag vanmiddag mag ik naar de speeltuin (waar de rest van de buurtkindjes ook waren)? Laat die speeltuin nu bij de ingang van ons park zitten aan een drukke weg (wel hek ertussen). Vanaf ons chaletje heb ik goed zich op de speeltuin maar de onrust pfffff! Toch heb ik de stap gezet en haar naar de speeltuin laten gaan..
Anoniem
Ik vind loslaten ook dat ik de angst moet gaan overwinnen dat mijn zoontje niet mee kan gaan of worden genomen met iemand die slechte dingen wil doen als hij alleen buiten is. Gelukkig is hij nog maar 3,5jr.
Anoniem
Lijkt me vreselijk! Die van mij zijn zo oud nog niet, maar kijk daar zeker niet naar uit. Voordeel is dat we wat uit het dorp wonen, dus gaat dat niet gebeuren. Maar ik zou er ook niet blij mee zijn bij een vriendje. Vindt persoonlijk dat die moeder de verantwoordelijkheid heeft over jou kindje. Ik zou het zelf niet durven. Mocht er wat gebeuren...
Boysmama2
Iedere moeder heeft daar vast wel last toch? De een wat meer dan de ander. . Nou moet ik zeggen dat ik er de laatste tijd ook weleens over heb nagedacht. Hier om de hoek spelen de kinderen ook allemaal buiten, 3 kinderen van 9, 7 en 5 en de buurjongetje van 5 en 2. De laatste zit bij mijn zoontjes op de psz. Onze straat is dan wel een 30 km zone maar ze komen geregeld met 50 er doorheen. Die kinderen mogen allemaal op de stoep om het blok heen.. Nu luisteren ze goed hoor en blijven eigenlijk altijd wel op de stoep maar een blokje om zonder toezicht voor 2 kindjes van 2 en 5 vind ik toch wel wat vreemd! Hij kan toch niet op zn broertje Letten. . Ons zoontje wil vaak meespelen. Van mij mag dit niet, ik loop er weleens heen zodat hij even mee kan spelen maar hij mag absoluut nog niet alleen.. Ik voel me dan ook weleens schuldig tegenover hem.. Hij ziet ze allemaal spelen! Toch denk ik dan maar, liever iets te voorzichtig dan straks een kind onder de auto. Het gebeurt in een seconde! Ik vind het juist super dat je het stapje voor stapje doet! Ieder kind zn eigen tempo en manier.. Komt vast goed!