Als het onverwachtse gebeurd

Ik wil jullie meenemen in mijn leven nu. Mama van een prachtige zoon. En helaas heb ik te maken met een postnatale depressie... Maar laat ik beginnen bij het begin...

Ik kwam net uit een relatie en was niet uit op wat nieuws. Ik moest noodgedwongen van een koophuis weer terug naar mijn ouders. Ik wilde dus eerst weer alles op een rijtje krijgen en zorgen voor een eigen huisje.

Een vriendin van mij vroeg me mee naar een familiedag op haar werk. Ze wilde liever niet alleen zijn met haar zoontje. Iedereen kwam als gezin. En zij als alleenstaande moeder, zou er dan alleen tussen moeten staan. Dus, op naar een familiedag, waar ik buiten mijn vriendin en haar zoontje om, helemaal niemand ken...

En daar stond hij. Een stoere, knappe vent met felblauwe ogen. Opvallend, maar normaal gesproken niet mijn type. Zo'n man die de ruimte vult in zijn eentje. Die veel te flauwe humor heeft. En veel te zelfverzekerd is. Naast hem een onwijs knappe vrouw en twee kinderen van 7 en 10. Zo'n gezin die je normaal alleen in tijdschriften ziet. Die dan uitgezocht zijn door een castingbureau om het perfecte plaatje te creeën. Uiteraard geen potentiële kandidaat, dus probeerde ik zo min mogelijk aandacht te besteden aan zijn betoverende lach. En zijn af en toe dubbelzinnige opmerkingen, die nog maar net door de bocht konden.

Hij liep ondertussen rond met een fototoestel om alle gasten op de foto te zetten en zo ook mij. Daarna vroeg hij me naar mijn e-mailadres en telefoonnummer zodat hij de foto's door kon sturen. Noem het naïef, maar ik zocht hier totaal niks achter. Misschien omdat ik nergens voor open stond. Of om het feit dat hij daar met zijn, voor het oog, perfecte gezinnetje was.

Zoals beloofd, stuurde hij die week erna de foto's. We hadden even een kort gezellig gesprekje over koetjes en kalfjes en sloten het gesprek af met: "ik zie je weer x."

Noem het toeval.. noem het het lot. Maar een paar dagen later zat ik in de auto en stond stil voor een stoplicht. Ik keek naast me en daar stond ook hij stil voor datzelfde stoplicht. Het duurde niet lang of het eerste berichtje kwam al binnen: "miste je me zo erg, dat je me volgt?" 

Ik had niks te verliezen en vond het zelfs wel grappig en ging hier dus ook op in. De daarop volgende dagen hebben we bijna non-stop geappt. Uiteraard alleen in de tijd dat hij op zijn werk was. Want als hij thuis was, was er radiostilte. 

In eerste instantie vond ik dit niet zo erg. Ik appte alleen met hem, omdat ik het wel grappig vond en er verder niks mee wilde bereiken. Maar naarmate de dagen verstreken en onze gesprekken ook serieuzer werden, begon ik dat toch ergens wel vervelend te vinden. Hij vertelde me dat zijn huwelijk niet is wat het lijkt en voor de buitenwereld steeds een poppenkast werd gespeeld. En naast zijn openheid, kreeg ook ik het ene compliment na de andere. Ik begon deze onbereikbare man toch wel heel interessant te vinden.

Enkele dagen daarna kreeg ik berichtje van hem: "zin om even af te spreken?"

Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo. Ik ontwijk getrouwde mannen, omdat ik niet degene wil zijn waarmee een man zijn vrouw kwetst. Maar ik kwam net uit een bewogen relatie, waarin ik letterlijk vast zat en werd geleefd. En dus ben ik hierop in gegaan.

We zouden de dag erop afspreken in een afgelegen dorpje en van daaruit wel verder zien........