Als de kroeg gesloten is

Daar stond ik dan, een ongeduldige peuter in de buggy, te veel boodschappen en mijn haar vluchtig opgestoken op mijn hooft. Een vaste gast van de kroeg waar ik jaren achter de bar stond liep me straal voorbij, hij zag me niet. Hij leek me gewoon niet te herkennen.

Een paar jaar geleden was ik geen moeder, ik was barvrouw. En ik deed het vol plezier en mijn hele ziel en zaligheid ging op in de kroeg. Ik stond er gemiddeld 3 tot 4 avonden achter en ook vaak nog wel 1 of 2 dagen voor. Ook JD werkte er en was verzot op het werk.

Als er vaste gasten binnen kwamen hadden ze hun drankje al voordat ze ook maar hoi konden zeggen. Een iets te dronken gast was zo de deur uit of aan de alcohol vrije. De nadrinks met vrienden waren een social events waar het altijd fout liep. En dan loop je naar buiten, de zon was al op. Je stapt op je fiets en gaat slapen. Je ontbijt was het avond eten, wat we vaak in de kroeg met z`n allen aten.

Ik was een zelf verzekerde jonge vrouw. Een rokje, hakken en iets inkijk voor het fooi. Een knip oog voor de gast, en als je me iets fooi gaf was ik niet te beroerd een oepsje te doen met je mixdrankje. Vaste gasten kregen een kus op de wang en onbekenden een lieve lach. Aan het einde van de avond ging het fooi in de fooienpot en de telefoon nummers werden bekeken en vaak belande ze in de prullenbak. Ik leek de hele wereld in mijn macht te hebben. JD leefde ook dit leven. Hij werkte als portier en als ik eens vrij was en aan de bar zat met mijn apfelkorntje kon ik genieten van de spelletjes “versier de portier”. Hij ging toch wel met mij mee naar huis, arme schaapjes.
Ik leek de hele wereld aan mijn voeten te hebben, een zelf verzekerde jonge barvrouw die met volle teugen van het vrije leven geniet.

Dan sta je ruim 4 jaar later bij de supermarkt, even snel tussen de buien door boodschappen doen. Mijn fiets was kapot dus ik moest ook nog eens lopen. Ik had een nacht slecht geslapen en onze peuterzoon had de pet verkeerd staan. En als overmaat van ramp was mijn koffie op die ochtend. Met mijn haar vluchtig in een knotje, een spijkerbroek en jas los met een duidelijke babybuik stond ik in de rij. Peuterzoon sprong telkens uit de buggy, ik zette hem maar weer vast met riempjes. Ik had geen zin in zijn uitdagende gedrag. “Uit uit” riep hij. Het was tijd om af te rekenen. Ik gooide alles onder in de buggy en in een plastic tas. De caissière was te snel ik had nog niet alles er in. Snel pinnen en alles onder de arm want ze was al met de volgende klant bezig. Ik naar een inpak tafel lopen met mijn arm vol boodschappen en met de andere hand trok ik een buggy achter me aan. Ik pakte alles in en keek verbaasd op. Ik denk “he dat is meneer bier met een wodka er naast”. Ik wou hoi zeggen maar hij keek niet. Hij leek me oprecht niet te zien. Ik kon hem nog duidelijk voor de geest halen. Als deze meneer de kroeg verlate was de fooien pot minimaal een aantal euro`s rijker. Hij zei altijd koop er maar een nieuw rokje voor met een knipoog. Maar nu? Hij keek dwars door me heen. Ik wou nog na schreeuwen zeggen we niks meer. Maar peuterzoon vroeg alweer aandacht. Ik had nog een mega pak luiers bij me. Die kon ik nergens meer kwijt. Half op de buggy die geladen was met een peuterzoon en veel boodschappen liep ik sjokkend naar huis. Ik kon wel even janken, ik miste mijn vrije bestaan.

Thuis keek ik in de spiegel, ik moest lachen. Ach ik heb ook nu een bril, toen niet. En ben voor de derde keer zwanger, misschien moet ik ook maar vaker mijn haren weer los doen. Toen kwam er een peuterzoon naast me staan. Hij knuffelde mijn been. Maf kind, mijn kind. Tja dan ben ik niet meer die barvrouw, ik ben nu een mama.
Die avond zat ik lekker met mijn alcoholvrije wijn met de beentje hoog. Ik hoor peuterzoon nog een paar keer door de babyfoon. Hij is een avond mens, net als zijn ouders. Net als zijn ouders, maar nu even niet. Ik viel van uitputting op de bank in slaap met mijn hand op mijn buik.

XoXo V