Alleenstaande vader

Soms, als ik er even alleen voor sta - Elle heeft een uitje, een meerdaagse op-de-heisessie, ik een papadag, of we hebben simpelweg afgesproken dat 'vandaag mag jij eens een keer lekker uitslapen' - speel ik de alleenstaande vader. Inmiddels een beproefd concept dat me door dagen heen helpt dat ik met mijn neus op mijn verantwoordelijkheden wordt gedrukt.

Het is vrij simpel en werkt als volgt:

Je bent in je eentje verantwoordelijk voor je kinderen, en accepteert dat. Voor wie het werk van Berthold Gunster kent (omdenken), dit is omdenken ten top.

Een voorbeeld: Elle en ik hebben de afspraak gemaakt dat we in het weekend om beurten een uitslaapochtend hebben. De ander heeft dan de ochtendshift.

Tot voor kort was dat altijd vervelend. De zondagen had ik dienst en dan ergerde ik me aan de stortvloed van taken die om kwart over zes al op je af komen. Twee luiers, één plasbed, drie keer drinken, afstandsbediening zoeken, pap maken, broodjes smeren, vitamine D niet vergeten, nog drie keer drinken, Lego bouwen (ok, die is wél leuk), Lego opruimen (die is dan weer minder leuk), Lego uit de mond van Milan halen, kleurpotloden, autootjes, ontbijtafwas.

En: koude koffie, zelf vergeten te ontbijten, half opgegeten broodjes met ei, kaas, salami en hart-en-ziel, alsnog gehuil en na de eerste vieruursshift komt mama lekker uitgeslapen naar beneden om te vertellen dat ze toch altijd zo gaar wordt van zo lang uitslapen.

GRRR...

Maar mij deert het niet meer. Want ik ben voortaan op zondagochtend een alleenstaande vader. Eén man, drie kinderen en tweehonderd dingen te doen. Maar ik weet dat dat de realiteit is, en accepteer die. Immers, ik kan die simpelweg niet veranderen. Ik deal met de realiteit. Ik maak van het probleem een feit. En van het feit een mogelijkheid.

Feit is namelijk dat ik vier (!) uur lang alleen met mijn kinderen ben. Dat we tweehonderd dingen te doen hebben. Dat we ons dus niet hoeven te vervelen.

En ik ben ook nog eens vier uur lang de baas. Mijn regels, mijn structuur. Dus we doen waar wíj zin in hebben.

We ontbijten bijvoorbeeld met spek. Niet die uitgebakken, maar die zachte roze met suiker. Daarna tosti's en eieren in alle vormen, want daar ben ik zelf verslaafd aan. Inmiddels alle drie mijn kinderen ook. Noah (5) krijgt op zondag een omelet, waar ik de helft van krijg. Anne (3) eet een uitsmijter met kaas en salami, waar ik tweederde van opeet. Milan (1) pelt een gekookt ei. Die ík pel. En al het geel opeet. Na laatste zondag heeft hij ook geleerd dat de schaal niet is om op te eten. Dus er zit zelfs een opvoedkundig aspect in!

We kijken heel veel Netflix en Noah heb ik zo ver dat hij langzaam interesse krijgt in mijn verstofte PlayStation.

We gaan heel lang in bad terwijl ik mijn baard afscheer. Wekelijks wordt de treffende vergelijking met Sinterklaas getrokken en elke keer is ie weer hilarisch.

Die zondagochtenden zijn van mij. No problemo. Mijn papadag echter, krijg ik dit nog niet voor elkaar. Dan loop ik nog regelmatig tegen mijn eigen chagrijn aan, en mis ik de klik die de magie maakt. En ook hier zoek ik de verklaring in het werk van Berthold. Volgens mij (of eigenlijk Berthold, dus) komt het doordat ik het ook niet écht geaccepteerd heb. Dat ik niet in elke vezel geaccepteerd heb dat ik een alleenstaande vader ben.

En dat klopt, want ik moet er niet aan denken om mijn vrouw te moeten missen in de opvoeding van onze drie prachtige kindertjes.