Al die grijpgrage handjes

Nee, deze keer heb ik het niet over de handjes van onze kleine ontdekkertjes. Deze blog gaat over rimpelige ouwe handen, behorend bij enge ouwe vrouwtjes die over lijken gaan om een baby te kunnen liefkozen en het liefst ook even aanraken.

Begrijp me niet verkeerd, vast allemaal goed bedoeld, maarrre “laat mijn kind met rust”.

In de supermarkt buk ik even om een tube tandpasta te pakken. wanneer ik mij weer omdraai hangt er een kwijlende oma boven mijn wagen. Haar vinger op zijn wang en lip. Ze lacht naar me, “wat een mooi kindje, lief hoor”. Met samengeknepen billen en de oorverdovende rinkelende alarmbellen kijk ik toe. Verbouwereerd en nog voor ik wat kon zeggen was ze alweer weg bij de wagen, ik gaf haar een gemaakte glimlach en verliet het gangpad. Vervolgens twee dagen met een schuldgevoel rondgelopen… had ik er maar wat van gezegd.

Een paar weken later in dezelfde supermarkt, een ander gangpad. Sinds de vorige keer houdt ik alles nauwlettend in de gaten…. niet dus! Ik oriënteer me in de diversiteit aan babyvoeding. Mijn oog vangt onbewust iets op, schuin achter me. razendsnel draai ik me om, als een roofvogel die zijn prooi bespringt. Een oude dame was met haar hand onderweg naar mijn zoontje. “Doe maar niet!” riep ik vanuit mijn diepgewortelde moederinstinct. Mijn mond sprak de woorden nog voordat ik wist wat ik zou gaan zeggen. Zelden heb ik iemand zo van mij zien schrikken.

Mijn man die erbij was en het hele tafereel aanschouwde vond het wel grappig. Echter, de daarop volgende weken moest ik aanhoren dat ik best heftig reageerde. Zo zou ik lichtelijk rood aangelopen best bot uit de hoek zijn gekomen.

“Verweg, aan de andere kant van het pad wordt de wagen ontdekt. Als een op hol geslagen waakhond stormt de oude dame erop af….Leeg! Ze kijkt beteuterd om zich heen tot haar oog mijn man en kind in het vizier krijgt.”

Nog een ervaring die ik graag met jullie deel. Zelfs wanneer je kinderwagen leeg is, is je kindje niet veilig. Samen met mijn man en moeder staan we in de blokker. Uiteraard mijn zoontje ook mee. Mijn moeder besloot ons te verwennen met wat nieuw fris keukengerei. Heerlijk verse hapjes kunnen maken voor zoonlief met een multifunctionele staafmixer.

Met mijn moeder bekijk ik het assortiment terwijl vader ons onrustige zoontje uit de wagen pakt in de hoop hem te kunnen kalmeren. Hij laat de kleine man de winkel zien. De wagen, leeg en onbewaakt bevind zich op gevaarlijk terrein. Verweg, aan de andere kant van het pad wordt de wagen ontdekt. Als een op hol geslagen waakhond stormt de oude dame erop af….Leeg! Ze kijkt beteuterd om zich heen tot haar oog mijn man en kind in het vizier krijgt. Ze stuitert erop af en jahooor, daar gaan die handen weer.

Weken later tref ik de dame van het “doe-maar-niet-incident” in de winkel. Ik ben naar haar toegelopen en heb mijn excuses aangeboden. Ik heb haar uitgelegd waarom ik zo reageerde.

“Het is gewoon niet fijn als erg elke dag tientallen vreemde mensen aan je kind zitten te frunniken, daar wil ik mijn kindje tegen beschermen”.

Ze begreep me, en had mijn reactie helemaal niet als vervelend ervaren, liet ze me weten. Zo zie je maar…

Aandacht voor je kindje is fijn, mensen die je vertellen hoe mooi en lief je kindje is… altijd welkom! Maar wat bezield je om ongevraagd met je vieze ongewassen vingers aan andermans kind te zitten? vooral bij heel jonge baby’s… niet doen, gewoon niet doen!

Een serieus probleem? Herkenbaar? of stel ik mij ontzettend aan?

Van andermans kind blijf je af, hoe lief bedoeld ook… eerst toestemming vragen.