afwachten, meer kunnen we niet.

Elke dag was ik bij mijn ouders. Voor mezelf voor mijn moeder maar vooral voor mijn vader. De lieverd! Mijn moeder begon inmiddels geestelijk ook minder te worden. De kleinste dingen werden heel groot, terwijl ze altijd best nuchter was. Ze begon zich volgens mij ook wat af te sluiten van mijn vader, als hij haar hand pakte, dan trok ze die weg bijvoorbeeld. Dat was heel moeilijk voor mijn vader maar hij wilde geen ruzie, of er op in gaan. Dat vond hij zonde van de tijd. Hij snapte het ook niet. Ik heb hem uitgelegd dat ik denk dat ze zich afsluit of het afscheid zo min mogelijk pijn te laten doen. Hoe meer zou nog aan mijn vader gehecht was, hoe moeilijker het voor haar zou worden. Ze deed het dus eigenlijk uit liefde.

Mijn vader deed alles en ook zo goed en zo kwaad het huishouden. Om hem dat stukje weg te nemen nam ik veel van hem over.

Dinsdagavond, een paar dagen later dan we de naam wisten, belde ik mijn moeder 's avonds op. Ik had nog niet de kans gehad haar persoonlijk te vertellen hoe haar kleinzoon ging heten. Ik vertelde de naam en ze was heel blij. Ze vond het een erg mooie naam.

De volgende dag was ze geestelijk helemaal van de kaart. Alsof ik aanvoelde dat ik het haar die avond ervoor moest vertellen. Ze had totaal geen besef van tijd en zei de meest gekke dingen. Zo had ik haar aan de telefoon en ze moest iets typen. Mijn moeder was altijd de ict'er  en mijn vader de leek maar over elke punt, letter en leesteken ging ze in discussie. Echt verschrikkelijk! Het was donderdag, Johan zou met Stein naar zijn ouders gaan op de fiets en ik zou later komen. Ik was helemaal overstuur. Dit was mijn moeder niet meer.

Volgens de huisarts had ze of een hersentumor, of werd ze vergiftigt door haar eigen lichaam (of allebei).

Die donderdag was ik toevallig niet bij mijn ouders geweest. Die nacht werden Johan en ik allebei wakker uit een droom zo rond 1.50. Johan durfde mij niks te zeggen, maar ik merkte dat hij wakker was. Ik vertelde mijn droom: Iemand zou doodgaan in mijn droom (elke keer iemand anders, niet duidelijk wie) maar als ik ging kijken, gingen de ogen toch weer open. Alsof het diegene niet lukte. Toen vertelde Johan zijn droom: iets totaal anders maar de essentie was: de laatste nacht.... En ook Stein hoorde we in slaap praten......

pfff.... we aren bang dat dit een teken was en mijn vader zou bellen. Misschien wel mijn grootste angst: mijn vader die twijfelt of ze overleden is, dan toch maar ons wakker belt en dat wij hals over kop daar naar toe gaan.

Maar hij belde niet en we vielen toch in slaap. De volgende ochtend belde ik mijn vader maar alles was nog onveranderd....