#7 Had ik maar (Gedicht,)

Terwijl ze naar buiten staart,

En de lucht de hell verklaard,
Zie ik een traan.

Zal ze verdrietig zijn,
Of huilen van geluk?
Zal ze merken, dat ik zie
wat ze mee verdraagd,
En mij durven vertellen?

Armen over elkaar heen geslagen,
zie ik woede in haar ogen,
boos op de wereld,
op zichzelf, dat het leven haar zo heeft
voorgelogen.

Glimlachend lijkt de lucht weer geklaard,
maar het is slechts een leugen,
Dat de lucht de hell verklaard.

Glimlach, die niets zegt,
en een schijnvertoning is,
Staar je uit het raam,
Beseffend wat je heb gemist.

Een verleden, zonder jeugd,
en een studie zonder toekomst,
Een internaat zonder hulp,
En vriendjes zonder liefde.

Jezelf afvragend: Komt het ooit goed?
Jezelf moed inpratend,
En hopend op een beter leven,
Sta je voor het raam,
armen over elkaar,
en een traan die je wang verlaat, op
weg naar de grond.

Of zal je alleen maar je verdriet kennen.
Zal je ooit weer echt lachen,
zonder schijnvertoning.

Starend naar buiten,
met je armen over elkaar,
hoor ik je vloeken..

Ik weet wat je zegt,
ik snap wat je voelt..
Mezelf afvragen of dit leven
zo is bedoeld?

Zal de lucht ooit opklaren?
En niet meer zo een hell zijn.
Zal je hoofd ooit leeg raken,
en je verleden achter je latend.

Durf je je ooit te gedragen
als een meisje met een nieuwe pop,
Als een vrouw die dronken is,
of iemand zonder echte remmingen,
Zal je je ooit zo kunnen gedragen?

Zal je de geur niet meer ruiken,
en die handen niet meer voelen,
in afwachting wat er komen gaat,
terwijl het zo bekend is.

Zal je ooit weer vrij komen,
uit je eigen gevangenis, omdat je
verleden je levenslang gaf..
Zal het ooit stil zijn, dat het lijkt
als of je alleen bent, op deze aarde?

Zal je ooit dat meisje worden,
die je voor die tijd was,
Het meisje wat zo bekend was voor je moeder,
en daarna vervreemde?

Zal je moeder je nog kennen,
als dat goed lachse meisje,
Of is ze zo gewend, aan het stille meisje
vol met pijn..

Nooit zal je vergeten,
wat je overkomen was,
En zal je later uit moeten leggen,
dát nee zeggen niet zo verkeerd is,
als je zelf ooit had gedacht.

Had je maar… nee gezegd.
Nee geroepen, nee geschreeuwd.
Had je maar, verteld aan je naaste
wat voor gruwelijks er gebeurde.

Dan zal je moeder je nog kennen,
als dat meisje die zo leuk lachte,
die zo veel praatte..
Misschien was je dan niet bang.
Bang voor je toekomst..

Had je maar..

Had ik maar..