#6 Fred laat de bom ontploffen. Mama is woest.

Ik hoor het wel, maar het dringt niet door. Opa.. mijn opa… Hij is dood.

De schim, Fred, hij heeft het gehoord? Heeft hij mijn opa echt vermoord, ik begin intens te huilen, dat Fred tevreden kijkt verklaard alles. Hij heeft mijn opa vermoord.

Tot mijn grote spijt heeft opa niemand meer kunnen vertellen wat er gebeurd is tussen zijn kleindochter en de stiefvader.

De dagen gaan voorbij, de begrafenis was prachtig maar emotioneel, de begrafenis die niet had mogen gebeuren, want Fred had van opa af moeten blijven.

De jaren gaan voorbij, op dezelfde voet wat Fred altijd heeft gedaan, misbruiken, mishandelen en mijn zus zien als een non. Ik ben inmiddels 12 en bijna klaar voor de middelbare school. Ik kijk er naar uit. Ondanks dat ik word gepest. Maar Fred brengt mij dan niet meer naar mijn vriendin, kan dan niet meer aan mij zitten.

Ik merk dat mijn mama steeds meer wantrouwender word, maar ook dingen beseft. Mama heeft al geprobeerd te vluchten, maar dat werkte niet. Haar ziekte stond ook in de weg.
Lisette begint te werken, en Randy word opstandig. We verhuizen ook nog eens van het plein naar een hele andere plaats. Het is aanpassen, maar Fred was het plein zat.

De plaats waar we heen verhuizen is leuk. Nieuw en wennen, maar ik maak wel vrienden. Eindelijk. Papa zien we weinig, die staat helemaal buiten het verhuizen en weet het nog niet eens. Dat doet pijn, we hebben papa al 2 maanden niet gezien, hij belt wel elke keer maar Fred weigert ons aan de telefoon te geven.

‘’ Een echte vader had jullie allang opgeeist, dit is geen echte vader. ‘’

En dan… dan barst de grote bom. De bom die al maanden wacht tot ontploffen, en ontploffen doet hij. Want ook al gaat het misbruik verder, werd Fred opgeslokt door de verhuizing waardoor het mishandelen even is gestopt, hangt er wel iets in de lucht. Fred kan elk moment doorslaan.
Fred heeft een ander, veel jongere vrouw ontmoet. Hij is vreemdgegaan en wil scheiden. Ondanks dat hij mijn moeder nu pijn doet, want ondanks wat hij flikt, is er nog wel ‘’ houden van ‘’, en ‘’ Hopen op dat het stopt. ‘’, vluchten konden we toch al niet meer.

De avond valt, en de stoppen slaan inderdaad door, en dan slaat Fred mijn moeder neer, mijn moeder word wakker als jong meisje.
Het is mama in het lichaam van haar 15 jarige zelf. Ze is verward. ‘’ Meneer u dochter huilt.’’ , wijzend naar mij, van binnen schreeuw ik ‘’ IK BEN ZIJN DOCHTER NIET! ‘’, maar ik houd mij mond. Ik kan het niet, tegen deze persoon die mijn moeder hoort te zijn, het lukt niet.
Uiteindelijk besluit Fred mijn moeder mee te nemen naar mijn zus, Lisette is op haar werk en mijn moeder wil zijn andere kind graag ontmoeten. Wij blijven radeloos achter.

Ze komen terug, ik hoor het ronkende witte rot autootje weer, misschien is mama beter!
Maar mama is niet beter, ze is nog steeds ‘’ Ziek ‘’, Fred belt de dokter…
“Goedenavond met Fred, mijn vrouw is op haar hoofd gevallen en reageert raar, kunt u komen? ‘’, Ik hoor nog wat uitleg over hoe ze dan reageert en dat ze gevallen is op de tafel.
Uiteraard komt de dokter en geeft mijn moeder een prik. Ze valt even weg en komt dan bij, de dokter is er nog. Mijn moeder kijkt verbaasd en daarna woedend, zo woedend heb ik haar nooit gezien.

‘’ JIJ VUILE IDIOOT!’’, Fred schrikt, de dokter schrikt, wij hoopte hier op. Ze stampt op Fred af en duwt hem tegen de kast, Fred krijgt een vaas op zijn hoofd en schrikt hier van. De dure vaas die we van oma hadden gehad, maar het interesseert mijn moeder niet.
‘’ Daisy! Daisy, wat is er aan de hand?’’, roept de dokter. ‘’ Deze klootzak mishandeld mijn kinderen, terroriseert de boel en denkt mijn kinderen nog meer kapot te kunnen maken! Dit is de laatste keer oprotten ga maar naar je teef ! ‘’. Fred schrikt zichtbaar en loopt weg, mijn moeder rent er achter aan, Fred wil al wegrijden als mijn moeder zijn vishengels pakt… Ze houd ze als een speer vast en gooit ze door het raam van de achterbak. Mensen staan buiten en moeten juichen.

Waarom juichen ze? Zullen ze het al die tijd door hebben gehad? Ik weet het niet. Het enige wat ik weet ik dat Fred weg is. Weg.. voor hoelang?

Een dag later komen mijn moeder en ik spullen tegen, van Fred, we rijden naar zijn stad, hij woont nu bij die snol zoals mama zegt, vlakbij papa. En we hangen zijn onderbroeken door de straat heen. We moeten lachen, raar maar waar. Tot we het bekende geluid horen, we sprinten naar de auto, maar Fred is eerder. Hij komt op ons af stormen, terwijl mijn moeder half in de auto zit.
Hij gooit het portier dicht terwijl 1 been van mijn moeder nog buiten staat.

Hij loopt weg, terwijl mijn moeder huilend naast mij zit, ze belt papa die haar naar het ziekenhuis brengt. Haar enkel zal nooit meer goed komen.

LET OP, Het verhaal gaat verder! Niet nu, niet vandaag, maar ik zodra ik het volgende deel heb geschreven. (Ja, ga er nu mee aan de slag!) dit is NIET het einde.

(Tot op heden is haar enkel nog altijd niet goed, dit gebeurt ook niet meer, soms zwelt hij dusdanig op dat ze geen schoen past, er is blijvende schade aangericht. Fred bleef ontkennen waardoor het 1 tegen 1 werd en mijn moeder nooit heeft kunnen bewijzen dat hij het wel heeft gedaan, Fred wees mijn vader aan als dader. Gelukkig ontkende ik, maar ook mijn moeder dit meteen.)