5..Ons vreemde huishouden.. vervolg 2011/ begin 2012

De dag na de zware operatie van mijn moeder zijn we al vroeg in het ziekenhuis. Haar gezicht toont anders, verband natuurlijk om het hoofd. 

We merken dat contact maken nog best lastig is, mijn moeder heeft veel pijn, is nog erg moe en duf. Ze vraagt hoe lang alles heeft geduurd, dat vraagt ze wel een aantal keer, ze heeft veel moeite met opslaan van nieuwe informatie. 

De verpleging zei dat we haar moeten stimuleren beide armen te gebruiken want mijn moeder liet haar linker arm gewoon liggen en deed er niks mee.

Nadat ik had gemerkt dat ze echt niks deed met haar linker arm en had, zei ik dat ze op haar linkerarm moest leunen. (Ze duwde zichzelf steeds ophoog) Ze reageerde super kribbig terug: "dat doe ik toch ook..!" Nee dat doe je niet.. Toen keek ze naar haar arm en zag dat ze deze inderdaad niet gebruikte. Het maakte haar nog bozer en ik had het die dag gedaan. Gelukkig kon ik het wel relativeren, pijn, moe en ik hoopte maar dat dat niet haar nieuwe persoonlijkheid zou zijn. 

Na een aantal dagen ging het al veel beter met mijn moeder, ze gebruikte zelfs haar linkerarm weer maar ze was toch wel anders dan anders. Een week na de operatie mocht ze naar huis. 

Een bed stond er in de woonkamer zodat ze veel kon rusten. Er waren avondmaaltijden gemaakt zodat mijn vader het alleen maar hoefde te verwarmen ect. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn ouders te ondersteunen: poetsen, was, strijken en boodschappen. 

Na een rustperiode is mijn moeder gaan revalideren, ze maakte daarmee grote stappen. Maar tot mijn verdriet kon ik wel concluderen dat ik mijn oude mama kwijt was. Ze kon op bepaalde zaken anders reageren. Begreep niet altijd wanneer iets belangrijk was voor een ander en trok gewoon haar eigen plan. 

We zijn alweer in 2012 beland.

In januari ben ik gestart met mijn nieuwe baan. Super leuk, met veel uitdaging. Ik heb ze kort uitgelegd wat er de afgelopen maanden had gespeeld en ze waren daar super soepel in. Zo kon ik altijd aangeven wanneer ik bij een afspraak wilde zijn.

Tijdens een controle afspraak was de hersenchirurg erg tevreden, Dat was super fijn om te horen. Dat mijn moeder zelfs heel haar linkerkant weer gebruikte had hij wel gehoopt maar niet gedacht. Hij begreep wel wat ik zei over haar persoonlijke verandering en het heeft tijd nodig, veeeeeel tijd. Dan kan ze misschien weer haar eigen ik laten zien. 

Na dit gesprek gingen we lunchen. Ik had erge trek en keek uit naar het eten. Tijdens deze lunch werd ik erg misselijk.. Het leek ook wel alsof ik flauw zou vallen. Mijn vader besloot dat het beter was om naar huis te gaan. Tijdens de rit naar huis vroeg ik mezelf af waarom ik nou toch ineens zo misselijk kon zijn.. 

Ineens ging er een lampje branden... Ik zou toch niet..?? 

Na de vroege miskraam van september heb ik nog 2 maanden anticonceptie gebruikt omdat volgens het huisarts dat beter zou zijn om weer rust in mijn lijf te krijgen. Maar dit voelde totaal niet zo daarom dat ik in november gestopt ben om mijn lichaam zelf het te laten doen. Door alle stress en alles was mijn cyclus een rommeltje. 

Eenmaal thuis toch maar richting de drogist om een test te doen.. Negatief. Dan was het vast alle stress.

Een week later bleef het idee toch in mijn hoofd spoken, daarbij bleef mijn menstruatie uit.. Ik deed nog een keer een test en ja hoor.. 2 dikke strepen!! Allerlei gedachtes en emoties kwamen los, Wauw ik ben gewoon zwanger!! 

Ik besloot B. nog niks te zeggen en te verassen bij thuiskomst, alleen deze reactie was alles waar ik niet op hoopte...