4 dagen na keizersnede, wordt de rolstoel gepikt!

Mijn zoontje is opgenomen op de nicu in het wilhemina kinderziekenhuis. Hij kan niet drinken en niet poepen. De echte onderzoeken moeten nog beginnen. Zijn behandeling en avontuur zijn al wel begonnen.

De rolstoel staat geparkeerd onder de kapstok. Ik bedank de vrijwilliger van het Huis die me gebracht heeft en besluit eerst bij mijn zoontje te gaan kijken. Daar aangekomen ga ik eerst een poosje bij je zitten en je bekijken. Je slaapt maar ziet er wel wat beter uit. Daarna zoek ik de kolf op, eindelijk verlossing! Er komt veel, maar er zit nog meer in dat ik er nu niet eens uit krijg. Hoezo gestuwd na een hele nacht?

Ik breng de melk bij de zuster en even later komt ze even praten. Ze verteld dat ze zo wel terug komt als papa er is om alles door te praten. Als ik zeg dat die pas vanmiddag komt vraagt ze heel verbaasd. Jullie sliepen toch in het Huis? Ik vertel dat ik daar alleen slaap omdat papa weer naar de dieren moet. Ze wordt heel boos op me. Ik mocht daar niet alleen slapen en dat kon echt niet. Hun waren niet verantwoordelijk voor me en hoewel ik haar begrijp kan ik niet anders dan daar alleen slapen. Iedere avond op en neer naar huis kan echt niet. En ik kan niemand anders vragen om bij me te slapen..

Stil blijf ik in mijn hoekje zitten met mijn zoontje lekker tegen me aan. Ik durf haar niet meer te spreken want ik ben zo bang dat ze me het Huis uit zal sturen. Waar moet ik dan heen? Ik doe maar net of ik lig te slapen met hem. Dan spreekt ze me niet aan en kan ze me niet wegsturen ook.

Het gaat gelukkig al beter met je. Je bent wakkerder en wordt weer een beetje actief. Je lijkt zelfs al wat honger te krijgen. Het spoelen helpt, het lucht je op. Arm ding je zat echt helemaal vol. Het vocht doet je goed. Wat ben ik opgelucht. Het komt wel goed met jou.

Als mijn man er eindelijk is (ik had inmiddels een slapende bips van die harde stoel maar durfde echt de zuster niet te roepen) ruilen we van plaats en ga ik weer even kolven. Ik loop langs de rolstoel en zie dat er een man in zit. Hij is een heel verhaal aan het vertellen over de geboorte van hun kindje dat duidelijk hier ook ligt. Ik denk laat hem maar zitten, hoeveel geeft dat nu?

Als ik met mijn bekertjes melk terug kom valt me een ding gelijk op. Een groot leeg wit vlak waar eerst mijn rolstoel nog stond te pronken. Direct hierna zouden we gaan eten. Ik moet dus nog helemaal naar beneden hobbelen de liften in en dan door naar achteren naar het restaurant. Zonder rolstoel!

Ik breng mijn melk weg en samen gaan we zoeken. Geen rolstoel. Helemaal niks. Ja een andere rolstoel maar ik wist dat deze ook van een moeder was die bij haar kindje zat. En ja zeg, ik ga geen rolstoel stelen van een ander!

Een oma die in de gezinskamer zat verteld me dat er net wel een man in een rolstoel weg is gegaan.. met een baseball petje op. Ik weet direct wie ze bedoeld! Die man die er eerder in zat!! Hij heeft gewoon een rolstoel weggehaald en zelf gebruikt!

Leek hem kennelijk wel zo makkelijk want hij had ook 'iets'. Kennelijk vond hij het eerst niet nodig zelf een rolstoel te regelen maar als ze er dan toch staan..

Ik was niet boos, ik was laaiend. Daar sta je dan met een dik gezwollen keizersnede litteken van net 4 dagen oud. Kun je een takke-eind gaan lopen want iemand anders heeft jou rolstoel ingepikt. Ik besluit het maar te laten, haal diep adem, en stuur manlief vooruit om een rolstoel te gaan zoeken. Met een hand op het litteken gedrukt loop ik rustig aan naar de liften.

En daar uit de gang zie ik jullie verschijnen. Lachen met elkaar. Je vrouw in een rolstoel geduwd door een moederfiguur en jij in MIJN rolstoel geduwd door een vaderfiguur. Ik sta een poosje stil, denk na of ik aangeef dat je niet zo maar een rolstoel kan pakken. En net op het moment dat ik besluit je het heel rustig te vertellen voel ik zoveel woede. Zo veel boosheid, onmacht. Niet op jou alleen hoor. Maar gewoon heel de situatie. Verdorie ik had nu lekker thuis in bed moeten liggen, bediend als een koningin of wat hoort er eigenlijk bij een kraambed?

Ik hou mijn mond. Loop door, groet zelfs bij het passeren. Iedereen hier heeft zijn eigen verhaal, en misschien is mijn verhaal niet eens zo zwaar als ik sommige kleine kindjes hier zie. Jij zit daar vast ook niet voor je lol in een rolstoel. Al maken jullie wel veel lol en lopen zelfs te stunten met die stoel die ik zo nodig heb.

Ik zeg niks, want anders barst ik los, ik voel dat ik dan zelfs (voor het eerst) iemand zou slaan. Jou. Dat stomme basebalpetje zou er het eerste afgaan.. Dus zeg ik niks. Maar ik vergeet nooit meer hoe je eruit ziet. En stiekem, boos ben ik nog..

jaja die rolstoelen kun je gewoon zo bij de ingang pakken, ze zijn van niemand. Maar ik had deze meegenomen. Omdat hij van die makkelijke wielen had en grote banden. Zodat ik ook zelf kon rijden als er weer eens niemand was. Zodat de banden tenminste iets beter de schokken op de weg en klinkers zouden opvangen. Zodat het niet zo pijn deed aan mijn zwaar beproefde lijf. Gelukkig was er nog een rolstoel. Met kleine wieltjes. Waar ik zelf niks mee kon, en deze waren wel erg pijnlijk want ze vinden niks op van alle hobbels en bobbels in de weg van en naar het ziekenhuis.

Tja.. ik zeg maar zo, ik zeg maar niks. Anders had ik echt knallende ruzie gemaakt. En daar schiet niemand iets mee op..