2e trimester: Ik voel nog steeds niks.. is dat normaal?

Oktober 2014

M'n man en ik wilden allebei van te voren het geslacht weten. Handig voor het aanschaffen van de spulletjes, m'n schoonzus had nog allerlei dingen speciaal voor jongens en meisjes (ze heeft een jong en meisje en heeft veel bewaard) en ik vind roze en blauw leukere kleuren dan alleen wit, grijs, geel of groen. Het is ook leuk om het bekend te maken :) we kozen voor een extra echo rond de 16 weken. Eerste reden: ik kon niet tot de 20 weken echo wachten (haha, nee die 4 extra weken waren me echt te lang). Tweede reden: eerste echo was met 12 weken en de tweede pas met 20 weken. Er zat niks tussen, behalve de geslachtsecho. Dus kozen we voor deze extra echo. 

Achteraf gezien had ik de bekendmaking veel leuker kunnen doen, maar daar had ik helemaal niet over nagedacht. We wilden het geslacht graag weten en wilden dit delen met de familie/vrienden. 

Wederom gingen we naar het huis van de verloskundige. Zij heeft een eigen echokamer aan huis. Ideaal. Het voelde meteen vertrouwd en gewoon. Ik ging liggen, broek omlaag en ze deed de koude gel op m'n buik. Monitor aan, apparaatje erop en binnen een paar seconden zei ze al "O, dat is wel duidelijk. Daar kan ik niet omheen". En ze legde ons uit wat we zouden moeten zien op de monitor. Ik kon er nog weinig van maken, maar ze zei dat ze het nog nooit fout heeft gehad."Dit is overduidelijk een jongetje!"   WAUW. We krijgen een zoon. Ons 'garnaaltje' heeft een geslacht. Het is een jongen. We krijgen een zoon, onze ouders krijgen een kleinzoon. M'n man was trots en blij. Dat zou hij ook zijn met een dochter, maar m'n man houdt wel echt van 'jongensdingen', voetballen, beetje wild doen etc. 

We kregen de echofoto's mee en wederom bekeek ik ze allemaal weer in de auto. Ook zocht ik een leuk plaatje op van een blauw/wit schoentje en deze stuurde ik via de Whatsapp rond. Iedereen reageerde erg blij! :) Dat was onze bekendmaking, haha ;)

November 2014

Begin november begon mijn buik een beetje vorm te krijgen, maar ik kon mijn gewone broeken nog wel aan. Halverwege deze maand hadden we de 20-weken echo in het ziekenhuis. Ik was erg benieuwd of alles er goed uitzag of dat ze misschien toch een afwijking zien.. Ik vond deze echo lang duren, maar dat was wel goed. Ze ging alles uitgebreid bekijken en meten. Ik moest af en toe opstaan om even een beweging te maken, zodat onze jongen beter/anders kwam te liggen.

Uiteindelijk kwamen de verlossende woorden: alles is goed, ik zie geen afwijkingen. wederom: WAUW. Dit gaat allemaal best wel van een leien dakje..

Niet lang daarna voelde ik hem voor het eerst. Ik zat thuis op de bank en voelde een soort borreltje/plopje in mijn buik. Ik legde mijn hand erop en ik voelde er nog 1. "Is dit dan de baby?" Ik keek.. en ik zag heel af en toe ook iets kleins bewegen. WAUW, erg vreemd maar ook erg mooi!

Eind november was mijn moeder jarig. We gingen op visite en het was gezellig! Net voor het avondeten moest ik even naar de wc (boodschap nr 2) en ging naar boven. Ik ging zitten en drukte ietsjes. Meteen voelde ik iets vloeien en ik verstijfde van schrik. Ik durfde niet te kijken, maar ik moest wel.. Toch?? Ik depte met een papiertje  en zag helderrood bloed. BLOED!? O, nee, wat betekent dat? Ik ben 22 weken. Dat is niet goed!! Ik schoot in de stress en riep heel hard "MAM! Wil je even komen?" 

Ik hoorde beneden dat mijn moeder en mijn man aan mijn stem konden horen dat er iets was. M'n man en ik komen niet snel bij elkaar op de wc en mijn moeder heeft al 2 kinderen gekregen, dus leek het mij handig om mijn moeder te roepen. 

Ze kwam op een drafje aangelopen en schrok ook, maar blijft helder nadenken. Ze vroeg hoeveel weken ik was, wat er op de wc was gebeurd en bood aan om de huisartsenpraktijk te bellen voor informatie. M'n man was ook boven gekomen en zag er lijkbleek uit. Mogelijk had hij allerlei nare situaties al door z'n  hoofd laten schieten. 

Eenmaal beneden keek iedereen geschrokken, maar ze stelden me ook gerust met lieve woorden. Mijn moeder had de huisartsenpraktijk gebeld en zij adviseerden eerst de verloskundige te bellen. Ik had dat nummer in mijn telefoon opgeslagen en belde er zelf even heen. Ik kreeg een vriendelijke vrouw aan de telefoon, maar ik kende haar niet. Ze vertelde dat zij de noodoproepen beantwoordde en meteen stelde ze voor om naar de verloskundigenpraktijk te komen om even een te luisteren met het apparaatje. Ze stelde me gerust en vertelde dat er waarschijnlijk niks aan de hand zou zijn. 'Maar we kunnen wel even luisteren en dan ben je weer gerustgesteld". Dat vond ik fijn. 

M'n man pakte onze spullen bij elkaar, we gaven iedereen een kus en gingen met de auto naar huis. In de auto werd m'n man iets rustiger. Hij baalde dat hij een paar biertjes op had en zei "als jij bijna uitgerekend ben, ga ik alcoholvrij bier drinken. Dan kan ik rijden als het moet". Dat vond ik een fijne gedachte. Tijdens de autorit werd ik zelf ook weer rustiger, want ik voelde hem bewegen.

We kwamen tegelijk met de verloskundige aanrijden bij de praktijk. Ze was erg vriendelijk en behulpzaam. Eenmaal op het bed, zette ze het apparaatje op mijn buik en hoorden we zijn hartslag. ZUCHT. We waren allebei erg opgelucht. "dat klinkt erg goed" ze zei. "Maar waar kwam dat bloed vandaan dan?" vroeg ik erg verbaasd. Ze vertelde dat het waarschijnlijk een klein scheurtje in een ader was, dat kan als er iets meer druk gezet wordt.  Pfoe! Wat een opluchting. Maar wat waren we geschrokken!!

Onze nachtrust was die nacht nogal onrustig..

December 2014

Deze maand hebben we veel spullen gekocht en gekregen. Bijna alle kleertjes in maat 50/56, de kinderwagen, het badje, ledikantlakens kregen we allemaal van mijn schoonzus. De kamer hebben we, met veel geluk, via marktplaats op de kop getikt.

Ik ging regelmatig naar de Hema en vinkte weer wat af van de 'uitzetlijst'. 

Die hydrofiele luiers snapte ik nog niet helemaal, maar ik las overal dat je er aardige wat van in huis moest hebben. Wat die zijn erg handig.."Nou, het zal dan wel.." Pas later kreeg ik te horen dat het geen echte luiers waren, maar gewoon doeken die je overal voor kan gebruiken. Dat was wel even een verheldering. 

Deze maan kregen we te horen dat m'n schoonmoeder ziek was. Ze had de laatste tijd niet zo veel eetlust en ging uiteindelijk een keer naar de dokter, omdat ze een rare kleur op haar tong had. BAM: tong/keelkanker. Dat was een enorme klap en ze behandeling (chemo/bestraling) zou zwaar worden, vooral omdat mijn schoonmoeder erg tenger is en weinig bij te zetten heeft.. Ik ga hier niet te veel op in, want het is een blog over mij en mijn zwangerschap/moederschap ervaring.

Deze maand hadden we veel verjaardagen. De Kerstdagen brachten we door bij familie en oud&nieuw bij m'n schoonzus en zwager. Eerste oud&nieuw zonder aan glaasje bubbels.. Nouja, ik kreeg wel bubbels. Jip en Janneke bubbels! Haha, het heeft ook nog wel wat.

En toen was het 2015. Hét jaar dat ons leven compleet zou gaan veranderen. Wij hadden heel wat leuks in het vooruitzicht, maar m'n schoonouders niet (afgezien van mijn uitgerekende datum).. Het zou een bijzonder jaar worden. Goed en slecht...