23 september 2016. Een dag die ik niemand toewens deel

Doordat iedereen (in totaal 5 personen) de politie hadden gebeld, stonden er voor de deur 5 politiewagens. 2 er van waren inmiddels weg gereden. 

De agent bij wie ik in december 2015 een melding had gemaakt wegens huiselijk geweld was ook aanwezig. Hij kon mij en mijn melding nog heel goed herinneren. 

De agent die continue aan mijn zijde stond, schreef alles op en had ook al aan zijn collega's door gegeven dat ik aangifte wilde doen. Een collega kwam naar buiten en vertelde dat wanneer ik geen aangifte zou doen de andere partijen dit ook niet zullen doen. Hierop zei ik tegen de agent dat ervaring leert dat zij A zeggen maar B doen. De agent adviseerde mij om er een nachtje over te slapen alles te laten bezinken en dat ik dan een besluit moest nemen. Mijn besluit stond al vast, maar volgde toch zijn advies op. 

Ik voelde mijn wang opzetten en de agent ter plaatse scheen met zijn zaklampje op mijn wang. Hij constateerde inderdaad dat mijn wang aan het opzwellen was en zei dat ik even langs de spoedpost moest gaan. 

Na overleg mocht ik J. zien. Op het moment dat J. mij zag begon hij te huilen. Hij riep mijn ouders en wilde met hen mee. J. wilde niet meer terug naar zijn vader en hield mij stevig vast. Omdat het de omgangsweekend van mijn ex-man was, mocht ik J. niet meenemen naar huis. Mijn hart brak. Ik wilde J. niet zo achterlaten. Hij had mij nodig, zijn mama. De agenten rondde af en vertelde dat zij een melding bij Veilig Thuis moesten maken, omdat er een kind bij betrokken was. Hierop zei ik dat dit niet de eerste keer is dat ik ben geslagen en dat Veilig Thuis al een dossier heeft. 

Wij reden weg en ik ben naar de spoedpost gegaan. De arts constateerde dat ik kneuzingen in mijn wang had. Mijn kaak deed ook pijn. Verder zag zij over mijn armen, borst allerlei blauwe plekken. Ze maakte een verslag en gaf dit aan mij mee. Dit moet je bij het doen van een aangifte aan de politie geven. 

De dag er na voelde ik pijn over mijn hele lichaam. Zelfs zitten deed pijn. Overal doken er weer blauwe plekken op en zag ik ook dat mijn kleding gescheurd was. 

Omdat in kort geding ook een vakantieregeling was bepaald, zou ik J. pas woensdag terug krijgen. De dagen er na heb ik J. niet gesproken. Mijn ex-man nam de telefoon niet op en mailde dat J. rust nodig heeft. Rust? Hoezo rust? Hoe kan je hem rust geven bij de mensen die zijn moeder hebben vastgehouden en hebben geslagen? Deze dagen waren een hel voor mij. 

Na het weekend ben ik bij mijn eigen huisarts langs gegaan, omdat ik nog steeds heel veel pijn had. De arts onderzocht mij en gaf aan dat ik kneuzingen over mijn hele lichaam heb en dat ik het rustig aan moet doen. Ze wilde mijn urine onderzoeken. Later op de dag kreeg ik de uitslag en de arts had bloedsporen gevonden. Om inwendige bloedingen uit te sluiten wilde ze dat ik woensdag weer mijn urine zou afgeven. 

Het werd woensdag. Ik was nerveus omdat ik niet wist of mijn ex-man J. zou terug brengen. Toen ik J. in mijn armen had, zei iets tegen mij. Je moet weg, stel jezelf en J. veilig. Ik moest onderduiken. Nadat ik die dag aangifte had gedaan, heb ik met J. ondergedoken gezeten. J. was zo angstig dat hij er van ging stotteren. Hij kwam maar niet uit zijn woorden. De nachtmerries die hij de nachten er na had, waren hartverscheurend. Hij riep in zijn slaap dat zijn mama aan het rennen was, mama is aan het schreeuwen, papa mama geslagen. Ook huilde hij heel veel in zijn slaap. J. heb ik hierna niet meer met zijn vader meegegeven. Het interesseerde mij niet dat ik de dwangsommen zou moeten betalen, J. was nu belangrijker....