23 september 2016. Een dag die ik niemand toewens

Donderdag 22 september was ik aan het werk. Tijdens een vergadering viel ik flauw. Mijn collega's wisten dat ik een scheiding zat en stelde dat ik echt mijn rust moest gaan pakken. Dit was het teken. Mijn collega bracht mij naar huis waarop ik meteen de HP belde, omdat ik onderzocht wilde worden. Alles was goed en ik moest het rustig aan doen. Wel moest ik de dag er na even langs mijn eigen huisarts voor onderzoek. Van mijn huisarts moest ik even mijn bloed laten onderzoeken. Zo gezegd zo gedaan. Hierna ben ik weer aan het werk gegaan.

23 september. Rond 18 uur werd J. door mijn ex-man opgehaald. Ik voelde mijzelf nog zwak en ging naar boven om te liggen. Rond 19.30 werd ik gebeld door mijn ex-man. Hij was aangereden op de A4 en wilde dat doorgeven. Op de vraag waar op de A4 hij aangereden was, wilde hij mij niet zeggen. Op de vraag of alles goed met J. was, kreeg ik ook geen antwoord. Ik rende naar beneden en vertelde het aan mijn ouders. Omdat ik geen verdere informatie kreeg van mijn ex-man belde ik zelf de politie en zei tegen mijn ouders dat ik er naar toe wil. Omdat ik pas mijn rijbewijs had, reed mijn vader er naar toe. Mijn telefoontje naar de politie leverde niks op.

Onderweg belde ik mijn ex-man continue op. Hij nam zijn telefoon niet op. Ondertussen kwamen wij ook in een file terecht en op Google Maps zag ik dat er een groot ongeluk was gebeurd. Ik kreeg het benauwd en was meer dan bezorgd. Na 20 min belde mijn ex-man mij op en zei dat de politie J. had onderzocht, er is niks met hem aan de hand. Aan mijn ex-man vroeg ik of hij toch met J. naar de HP wilde gaan en of hij op mij wilde wachten. Mijn ex-man vond het niet nodig en na enig aandringen, stemde hij toe. Mijn ex-man reed naar Almere om naar de HP te gaan. Iets wat ik best vreemd vond, hij had ook naar de dichtstbijzijnde spoedpost kunnen gaan.

45 minuten later belde hij mij op en zei dat J. aan de balie van de spoedpost is onderzocht. Hij toonde geen raar gedrag en is verder niet meer behandeld. Ik nam daar geen genoegen mee en zei dat hij moest vragen of J. in een behandelkamer onderzocht kon worden. Mijn ex-man vond het niet nodig. Ook vond hij het niet nodig om op mij te wachten. Hij hing de telefoon op in mijn oor. Tegen mijn vader zei ik om naar het ziekenhuis te rijden, want ik geloofde niet dat mijn ex-man naar de dokter was geweest.

Ondertussen was ik bij de spoedpost aangekomen en vroeg om informatie over J. Ik liet mijn ID zien en het verzekeringspasje van J. Ik kreeg geen informatie, ze konden niet zien of ik echt de moeder van J. was. Ik liep terug naar de auto en belde mijn ex op. Ik zei hem dat ik J. wilde zien. Mijn ex-man zei "ja je mag hem zien, kom maar langs en je mag binnen komen." Ik reed er naar toe, niet wetende wat mij te wachten stond. 

Ik arriveerde bij de echtelijke woning en belde aan. Mijn ouders waren buiten en gingen de auto parkeren. Mijn ex-man deed open en ik liep naar binnen. J. hoorde mijn stem en kwam naar mij toe lopen. Ik liep het huis binnen en zag de ouders van mijn ex-man. Ik tilde J. op en zei "mama is hier en we gaan eventjes naar de dokter." Op het moment dat ik dat zei, stormde de vader van mijn ex-man op mij af en begon aan mijn arm en aan J. te trekken. Ik zei tegen hem, bemoeien jullie hier niet mee. Dit is iets tussen mijn ex en mij. Hij bleef aan mij en J. trekken. De moeder van mijn ex-man en mijn ex-man hielden mij tegen. Er ontstond een worsteling en ik kon geen kant op. Ik bood geen weerstand meer en liet J. los. Ik hoorde mijn ex-man nog tegen zijn vader zeggen dat zijn vader niet aan J. moest trekken, want hij deed J. pijn. J. begon te huilen en wilde bij mij zijn. Zijn vader rende naar boven met J. Ik werd door mijn ex-man en zijn moeder tegen gehouden. Ondertussen hadden mijn ouders mij horen schreeuwen en de buren waren naar buiten gestormd. Ik rende naar boven en zei dat ik J. wilde zien. Jullie kunnen mij niet van mijn kind afhouden. Mijn ex-man en zijn moeder hielden mij gevangen in de slaapkamer. Ik zei laat mij gaan ik wil naar huis. Ik mocht niet weg. Zijn moeder zei nog "je wilt dat de politie komt, laten we daar op wachten." Op de een of andere manier lukte het mij om naar beneden te gaan. Ik zag dat de moeder van mijn ex-man voor de deur stond en mij niet liet gaan. Ook hoorde ik mijj vader op de deur bonzen. Ik schreeuwde naar mijn vader "ze houden mij hier vast, ze laten mij niet gaan." De moeder van mijn ex-man pakte haar telefoon. Mijn ex-man hield mij vast. Ik sloeg de telefoon uit haar handen waarna zij mij in mijn gezicht sloeg. Ik bevroor en zei "wie ben jij om mij te slaan?" Hierna sloeg zij mij weer. Ik hoorde mijn vader weer en begon om hulp te schreeuwen "pa ze houden mij vast en ze slaan mij. Kom mij helpen!" Hierna kreeg ik weer een klap in mijn gezicht. Ik kreeg 1 hand los en sloeg zijn moeder terug in haar gezicht. Hierna kwam zijn vader ook naar beneden en samen met mijn ex-man hield hij mij vast. Zijn moeder sloeg mij weer. Ik kon niks doen en ok spuugde in haar gezicht. Hierna heeft zij mij weer een aantal keren geslagen. Ik hoorde J. huilen en ik schreeuwde naar hem dat zijn grootouders en vader mij aan het slaan zijn.

Ik werd los gelaten en ik rende naar de keuken. Ik deed het luxaflex open en ik zag mijn moeder voor het raam staan. Ik schreeuwde naar mijn moeder en de buurvrouw. Zijn moeder was mij aan het filmen. Mijn ex-man deed het luxaflex dicht en ik zocht mijn tas. Tegen zijn moeder zei ik nog waarom film je mij? Jullie laten mij niet gaan. Hierop zei ze "dan kan iedereen zien hoe gestoort je bent." Ik pakte mijn telefoon en ik belde de politie. Omdat mijn ex-man en zijn ouders ook de politie hadden gebeld, stond deze al voor de deur. Ik had 112 nog aan de lijn en verbrak de verbinding. Ik rende naar buiten en werd opgevangen door de buurvrouw. Een van de agenten nam mij mee naar de auto en vroeg wat er was gebeurt. Ik vertelde mijn verhaal en zei dat ze mij hebben geslagen. De agent vroeg meteen of ik aangifte wil doen. Ja zei ik, ik wil aangifte doen....