2016 kun je niet voor altijd blijven?

Vieve, je bent al bijna een half jaar het mooiste sterretje. Er gaat geen dag voorbij dat wij niet met je bezig zijn. De hele rouwperiode is lastig en komen soms niet even tot rust of bij t verdriet, van ons gemis.

Er is namelijk geen maand voorbij gegaan, sinds Vieves overlijden, zonder dat er geen zwangerschapsaankondiging kwam van onze lieve familie en vrienden. Dat is zwaar en maakt het rouwen voor ons nog zwaarder. We zijn blij, verrast voor iedereen, weer nieuwe wondertjes erbij. Wij weten als geen ander wat voor wonder t is. We gunnen het ze allemaal en zijn oprecht ook blij. Maar natuurlijk ook verdrietig. Het is confronterend voor ons, pijnlijk en soms ook niet te  bevatten. 

Elke keer als we denken nu kunnen we even bij ons eigen verdriet, ons verlies van Vieve, komt er weer een nieuwtje dat er een wondertje opkomst is, je bent blij voor de ander, het vreet energie en het is even veel.  Je gaat even mee in het gelukzalige moment, je bent blij, je laat zien dat je sterk bent en dat je het allemaal kunt handelen, want je weet en merkt ook dat degene die het vertelt het erg lastig of moeilijk vindt om het aan ons te vertellen. 

Dat begrijpen wij ook heel goed. We willen ook dat ze het met ons delen. Zij voelen blijdschap en willen het van de daken schreeuwen dat ze mama en papa worden, begrijpelijk, wij deden dit ook en deelden dit ook. 

Wat het natuurlijk wel lastig maakt voor ons is dat het allemaal nog zo vers is, we zitten middenin het rouwproces. Om ons zelf te beschermen neem je afstand, wij moeten het verlies van ons dochtertje verwerken, we hebben tijd nodig, samen. Want voor iedereen om ons heen gaat het leven door, voor ons staat het stil en is onze toekomst onzeker. Misschien is dat ook wel nog het ergste die onzekerheid, niet wetende wat de toekomst ons ooit nog zal brengen. 

Het is logisch dat iedereen met ons mee heeft gevoeld en geleefd en natuurlijk zullen ze dat nog doen, maar voor nu leven zij op die roze wolk, zijn ze dolgelukkig en kunnen niet wachten tot het 2017 is. Voor ons wordt 2017 zwaar, vanaf januari tot augustus zullen er wondertjes komen, zullen we geconfronteerd worden met dikke buiken, baby's, kinderwagens, kinderpraat en gezinnen. Natuurlijk is dit er altijd al, maar nu dit allemaal bij je naasten gebeurd en we hebben zelf net een kindje verloren is het gewoon confronterend en moeilijk, voor beide partijen.

We gaan ook niet met onze vrienden nieuwjaar vieren. Wij gaan samen ons jaar afsluiten, stikstaan bij alles wat er is gebeurd. Stilstaan bij onze dochter. Het contrast is te groot, zij gaan proosten op het mooiste jaar dat komen gaat, wij moeten ons mooiste jaar gaan afsluiten en dat doet pijn.