#2 Hij wordt geboren, de verloskundige vangt.

“Ik bel de vorige mobiele nummer wel, dan moet er maar een andere verloskundige komen.” Net voordat Mark wilt bellen, gaat de telefoon. Het is de verloskundige en omdat ze weten dat Linda binnen 2 uur geboren is, komt ze er gelijk aan. “Ze komt wel uit de stad, dus het kan zo’n 20 minuten duren.” ‘Shit, als ik maar 20 minuten heb dan.’ De weeën zijn al lang geen weeën meer, maar gewoon één grote wee en ik houd het echt niet meer. “Hoe laat is het? Mark pakt zijn telefoon. Kwart over vijf.” Ik doe mijn ogen dicht en adem heel diep in en kijk Mark vervolgens aan. “Binnen nu en een minuut gaan de persweeën beginnen, ik doe dit liever niet zonder een verloskundige. Bel haar op en zeg dat ze er nu moet zijn.” Mark schrikt duidelijk van mijn woorden en zoekt haar nummer op. Met een lichte tril in zijn handen houdt hij zijn mobiel bij zijn oren en herhaalt mijn woorden. “Ze is aan het parkeren, ik doe de voordeur open, ik ben zo terug.” Wanneer Mark naar boven komt, breekt mijn water en gelijk daarna voel ik inderdaad de eerste perswee, maar ik besluit nog geen gehoor te geven en puf deze zo goed als ik kan weg. Net als bij de geboorte van Linda voelen de persweeën als een verademing, de pijn is maar een fractie van de pijn die ik hiervoor ervaarde.
“Ah Lydia, je bent dus al goed op weg.” Zegt de verloskundige wanneer ze binnen komt. Terwijl ze al haar spullen erbij pakt zegt ze: “Ik heb begrepen dat jullie alles uit de kast gehaald hebben om mij te kunnen bereiken, sorry alvast daarvoor. We zullen onze protocollen erover weer gaan bekijken, want dit mag natuurlijk niet gebeuren. Hoe voel jij je Lydia?” “De persweeën zijn begonnen.” Zeg ik terwijl ik een nieuwe voel opkomen en ik probeer weer geen gehoor te geven aan de oerinstinct die ik voel opkomen. “Ik zie het inderdaad, probeer nog maar niet te persen en als deze voorbij is ga ik gelijk even kijken. Je water is ook gebroken zie ik, duidelijk niet helder, maar het ziekenhuis gaan we niet eens proberen.” Tussendoor zet ze haar spullen verder klaar en wanneer de wee geweest is, heeft ze net haar handschoenen aan gedaan. “Nou, laten we kijken. Inderdaad, je bent er klaar voor. De volgende wee mag je gewoon lekker mee persen.” Alsof mijn lichaam haar woorden verstond begint gelijk de volgende wee gelijk en ik pers mee. Deze wee duurt alleen heel lang en ik zie de verloskundige alles in de gaten houden terwijl ze de rest van haar spullen erbij pakt. “Vergeet niet adem te halen en als er geen wee is niet persen hé!” Zegt ze er gelijk achteraan. Ik kan eigenlijk geen woorden uitbrengen, maar ik krijg het toch voor elkaar om te zeggen dat het echt nog steeds dezelfde wee is. Bij deze woorden springt de verloskundige naar voren. Net op tijd om onze zoon te vangen.
Mark staat naast het bed als een verdwaald kind te kijken. Hij is duidelijk erg onder de indruk en heeft moeite om zijn mond dicht te houden. De verloskundige bekijkt het kindje, terwijl ze hem op mijn buik neerlegt. ‘Wat?! Hij is zo donker! Duidelijk een Afrikaner en trouwens, kijk die handen! Ze zijn gigantisch!’ Ik schrik van mijn eigen gedachten, de eerste gedachten over mijn zoon. “Ah Lydia, wat is hij mooi! Wat is hij donker en wat een grote handen!” Ik kijk Mark aan die naast me is gaan zitten en moet erg mijn best doen om mijn lachbui in te houden. “Volgens mij zijn we al te lang samen, want ik dacht exact hetzelfde. Maak jij even een foto? Dan kunnen we de opa’s en oma’s laten weten dat hun kleinkind er is.” In de tussentijd is het half 6 en onze zoon is geboren.

Ik kijk naar het kindje dat verward en uitgeput op mijn buik geluidjes ligt te maken. “Dit is duidelijk Seff. Ik twijfel er niet over.” Zeg ik terwijl ik mijn blik naar Mark toewend. Hij is bezig om een mooie foto uit te kiezen. “Hmmmm, jep. Ik dacht hetzelfde!” Seff is een grote jongen van net over de 4 kilo, met veel haar. Met groot bedoel ik, fysiek groot, een beer laat hij mij aan denken.
Hoe verschillend kan je jezelf voelen bij de geboorte van een kind, een wereld van verschil met Linda. Seff voelt gelijk alsof hij van mij is, vertrouwd. Dat gevoel wordt meteen de grond ingestampt, want wat voel ik me nog steeds schuldig tegenover Linda en nu nog een beetje extra. Ik mis haar, ergens voelt het alsof ze hierbij had moeten zijn, maar sinds haar keelontsteking is ze nooit helemaal hetzelfde geweest. Soms voelt het alsof ik met een andere persoontje te maken heb, ze is prikkelbaar, snel geïrriteerd. Het lijkt wel alsof haar energie level elke dag een beetje minder wordt, maar tegelijkertijd besef ik dat er veel veranderingen zijn geweest. Nu Seff er is hoop ik dat het haar niet te veel gaat worden, dat ze snel weer haar vrolijke oude zelf mag worden.
Even later krijgen we een filmpje van mijn ouders die Linda de foto van haar broertje hebben laten zien. Ze zit heerlijk te eten en zegt met een grote glimlach op haar gezicht: “Baby!”
Na tien minuten hebben we nog niks van Mark zijn ouders gehoord en hij besluit ze te bellen. “Waarom reageren jullie niet op de foto?” Vraagt Mark. “Omdat ik Lydia vandaag nog gesproken heb en jullie ons gewoon voor de gek proberen te houden.” Reageert Mark zijn moeder met een verontwaardiging in haar stem. “Nou, als jullie je kleinzoon willen vasthouden vandaag, zou ik maar niet al te laat komen.” Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Wat? Meen je dat? Is hij er echt al? We komen! Hoe laat zijn we welkom?”

Mijn ouders gaan net de deur uit wanneer Mark zijn ouders en oudste broer met zijn vrouw aankomen. Iedereen is helemaal verliefd op de kleine man en ze maken allemaal dezelfde opmerkingen. Dezelfde die Mark en ik ook maakte toen wij hem voor eerst zagen. Wanneer Mark zijn broer en vrouw weg zijn blijven Mark zijn ouders even hangen. We hebben een hele goede band met hun en zijn moeder helpt waar ze helpen kan. “Dus, Linda is nog bij jou ouders. Hoe denk je dat ze het gaat vinden met Seff?” Ik zucht en probeer hard mijn opkomende tranen in te houden. “Eerlijk gezegd ben ik bang. Alles in mijn hoopt dat ze hem gewoon accepteert, dat ze hem wilt aanraken, aaien, knuffelen.” Ik kijk naar de wieg aan het voeteinde van onze bed. “Maar ik denk het niet, iets zit haar zo dwars en de geboorte van Seff gaat veel roet in het eten gooien.”

Vandaag is Seff ook echt een jaar oud. Wat een geweldige eer om zijn moeder te mogen zijn en om deze blog vandaag openbaar te maken.

Wist je dat Mark ook schrijft en wil je meer van mijn blogs lezen van het begin af aan? Klik hier!