#2 Fred wenst hem dood.

'' Fred!! DOE NORMAAL STOP STOP!!'', mijn moeder slaat Fred op zijn rug, maar hij reageert niet. Hij stopt niet.
Ik zie Randy blauw aanlopen, zijn ogen wegdraaiend.. ik verlies hem...
'' FRED JE VERMOORD HEM!'', Mijn moeder blijft duwen... '' Dat is misschien wel het minste wat ik kan doen...'' Fred brabbelt maar wat, toch?

Randy word op de grond gegooid en is buiten bewustzijn. Fred stapt over hem heen en loopt weg. Ik snik en sta machteloos, Lisette staat in shock en mijn moeder valt neer naast Randy. " Word wakker, word wakker! Je bent niet dood, je hart klopt word wakker!'', na 2 lange minuten opent Randy zijn ogen, kijkt in het rond en heeft geen besef wat hem net is overkomen. We durfde geen van alle 112 te bellen, het zou niets oplossen.. Fred komt op het geluid af. "O, Jammer, je leeft dus wel.'' , en loopt weer weg.

Snikkend, naar lucht happend houd mama Randy vast, ik moet huilen, ik ben in paniek. '' Son, hij leeft nog, doe rustig'', Lisette is op aarde gekomen. Randy kijkt en lijkt zich te beseffen dat hij geluk heeft gehad. Dit keer wel, zal hij de volgende keer dit geluk ook hebben?

Fred komt naar de gang, waar wij allemaal nog zijn, hij trekt een normaal gezicht, het gezicht wat hij altijd heeft als hij zoiets heeft gedaan, het gezicht alsof er nooit iets gebeurd is. '' Zouden jullie niet eens naar jullie nest gaan of zo?''.
Lisette pakt Randy bij zijn arm en loopt naar boven. '' Son, krijgt deze man geen kusje meer? '', ik wilde doorlopen, maar ik kan het niet, wat zijn de gevolgen dan? Ik loop terug, kus hem welterusten en voel zijn hand over mijn been gaan. De rillingen gaan door mijn lijf. '' Welterusten Fred, Dag lieve mama'', en loop naar boven. Ik hoor de voetstappen achter mij maar die negeer ik.

Fred doet het ijzeren slot bij Randy op zijn kamer, en loopt weer weg. Ik haal opgelucht adem. Ik durf niet te praten, niet te zuchten. Maar toch, zachtjes tegen Lisette . '' Waarom blijft mama bij hem?'' , ik weet het antwoord al maar het vervaagd altijd na zo een avond.. '' Omdat mama anders ons kwijt raakt, wij komen niet levend uit dit huis Son, hij vermoord ons letterlijk. Maar ga slapen, zorg dat hij je niet hoort en ga niet plassen vannacht je weet niet wat voor bui hij heeft als hij wakker word van ons.'' , ik val in een onrustige slaap.

'' NU! Kom NU! Naar beneden! NU ZEG IK JULLIE NU!''... Hoe laat is het? Waarom doet hij zo. Ik trek het slot van Randy open en we rennen de trap af. '' Moest dat nou echt zolang duren?!!'', We schudden van niet en bieden ons excuses aan.
" Jullie moeder is haar sleutels kwijt, jullie gaan nu zoeken ik heb daar geen zin in.'', ik zie mama verstrooid zoeken door het huis, ze kijkt verdrietig, maakt met haar lippen '' Sorry '', en zoekt verder.  Ik zie uiteindelijk na anderhalf uur zoeken, en we mogen weer naar bed, het is half 5...

Ik kan niet meer slapen, zachtjes hoor ik hoe mama de deur in het slot laat vallen, heel beheerst en zachtjes zoals ze altijd doet zodat wij kunnen slapen, ik hoor het geronk van haar auto en die rijd het plein af. 
Ik hoor nog geen seconde daarna de trap kraken, Fred komt naar boven, ik houd mijn ogen stijf dicht maar toch hoor ik de deur van mij en Lisette open gaan.