1e trimester: ik merk nog niks, hoort dat zo??

Juli 2104

ik kwam erachter dat ik zwanger was, dat was te lezen in mijn vorige blogs. Maar was ik echt zwanger? Zelfs na 6 positieve testen geloofde ik het nog niet. 

Augustus 2014

Ik was ongeveer 7 weken zwanger e  ik had een kennismakingsgesprek bij de verloskundige. We gingen er met z'n tweeën heen en ik was erg benieuwd wat er ging gebeuren.

Er werd ons vanalles gevraagd, ook over familieleden en eventuele aandoeningen/ziektes. Tussendoor liet ik eventjes vallen dat ik ben geboren met heupdysplasie en dit werd meteen opgeschreven met een dikke rode streep eronder. Ik wist helemaal niet dat dit belangrijk was. Ik kreeg te horen dat als ik bevallen was, binnen een aantal weken naar het ziekenhuis moest om een echo van de heupen van de baby te laten maken. Prima.

Na alle vragen, checklists en al dat soort dingen, werd mijn bloeddruk gemeten. "Mooi laag, dat zien we graag". Ze wilde nog niet met het apparaatje luisteren, want ik was nog maar net zwanger. Zo vroeg in de zwangerschap hoor je niet altijd het hartje en als we het niet zouden horen, zou ik me alleen maar zorgen gaan maken. We mochten weer naar huis.

Dit klinkt misschien raar, maar ik had nog steeds niet het idee dat ik zwanger was. Geen enkele symptomen (dat hoeft natuurlijk ook niet) en als ik nog geen echo heb gehad, blijf ik nog in ongeloof.

September 2014

Bij ons echobureau kunnen we ook 's avonds terecht en dat is ideaal, want m'n man is vaak wat later thuis. Ik wil de echo's wel samen doen/beleven. Als ik alleen naar de verloskundige moet, vind ik dat geen probleem. Daar fiets ik zo even heen..

Op naar het huis van de verloskundige om de eerste echo te laten maken. Zal er iets te zien zijn??? 

Toen ik de echokamer binnenkwam en ging liggen op het bed, werd me alles stap voor stap uitgelegd. Ik was erg benieuwd. Zal er dan echt een klein baby'tje in m'n buik zitten? Ik geloofde het nog steeds niet, haha!

De koude gel op m'n buik, monitor aan en het apparaatje op m'n buik. "Even kijken...." zei ze. En ja hoor! Daar kwam een klein garnaaltje (zo noemde we 'het' in het begin) tevoorschijn. Glunderend keek ik naar de monitor, niet wetend wat ik precies zag, maar het was een wezentje. WAUW!  Ik ben écht zwanger. Nu geloofde ik het ook. Uitgerekende datum: 31 maart. "Als íe maar niet op 1 april komt" dacht ik nog. Het bewijs werd afgedrukt en ik kreeg de foto's mee. Volgens mij heb ik de foto's de hele terugweg in de auto vastgehouden en bekeken. De foto's lieten we dan ook met alle trots aan de familie zien.

Toen de bom was ingeslagen en alles realiteit werd,  ging ik het Internet op. Zoals ik met veel dingen doe, om informatie te winnen. Wat moet ik allemaal in huis hebben, wat moet ik gaan regelen, wat heb ik allemaal nodig, wat mag ik wel of niet eten/drinken, waar moet ik rekening mee houden, welke sites/instanties zijn interessant en leuk, etc. etc. etc. Zo kwam ik een lijst tegen met alles wat ik in huis moet hebben en kwam ik op sites met leuke informatie over elke maand van de zwangerschap, forums met moeders en leuke gratis spulletjes (altijd leuk!  :) ) Er kwam zoveel op me af, maar ik was ineens erg enthousiast over van alles!

Tot nu toe had ik nog nergens last van: geen misselijkheid en geen lichamelijke veranderingen. Hopelijk zou dit zo blijven. Stiekem was ik ook benieuwd wanneer het zichtbaar zou zijn, want ik zat nog (redelijk) strak in mijn vel. Aan de ene kant leek het me leuk om een meer zichtbaar zwangerschapsbuikje te hebben, aan de andere kant was ik een beetje bang dat het uit proporties zou groeien... Maar dat houd je toch niet tegen, dus dat is afwachten...