17.. ons vreemde huishouden..Enge gedachtes..

E. deed het bijzonder goed, het was een rustige blije baby de eerste 6 weken. Krampjes waren een stuk minder dan dat we gewend waren van haar zus. Wel bleef het groeien uit, waar iedereen van had verwacht dat ze een inhaalslag zou laten zien. De kinderarts kon verder geen gekke dingen vinden dus we mochten gewoon door blijven gaan waarmee we bezig waren. Wel kregen we thuis een weegschaal zodat we haar goed in de gaten konden houden. 

Na 6 weken een fijne baby te hebben gehad sloeg ze ineens om. De nachten waren altijd al vermoeiend omdat ze verplicht om de 2 uur gevoed moest worden maar ze werden nu enorm onrustig, 8 keer per nacht was geen uitzondering. Ze was dan helemaal van slag, ze liet zich niet troosten, strekte helemaal als een plank, Gillen. Elke keer als we net weer in slaap vielen begon het riedeltje opnieuw. 

Overdag was ze tevreden en niemand die echt doorhad hoe extreem het was de nachten. 

Na 8 maanden geen goede nachtrust werd de stemming bij  mij en B. er niet beter op. we leefde langs elkaar heen, konden alleen nog maar ruzie maken en F. kreeg het ook te verduren. Zij liep op haar tenen zodat wij rust hadden. Ik was er klaar mee, heb een afspraak gemaakt bij een osteopaat. Hij zei dat E. altijd in de 5de versnelling stond en daarom niet tot rust kon komen. Als hij met haar bezig was viel ze ook heel bizar zomaar in slaap. Het ging dan 1 nachtje beter, ze kwam dan iets minder maar de dag daarop waren we weer terug bij af. 

Zo hebben we nog 2 maanden aangemodderd totdat ik en mijn man echt beide de grens hadden bereikt. 10 maanden lang geen slaap gehad. Uit onmacht schreeuwde we tegen haar dat het klaar was als ze weer eens voor de zoveelste keer kwam die nacht.We wisselde elkaar af maar het was voor beide niet meer te doen. Ik kreeg enge gedachtes.."als ik er een kussen op duw dan is ze in iedergeval stil" "ik leg haar de volgende keer in de schuur dan kunnen we 1 nachtje doorslapen" Overdag kon ik er niet bij dat deze gedachtes door mijn hoofd heen spookte. Ik nam mijn man in vertrouwen en hij vertelde dat hij ook wel eens zo dacht.

De volgende dag heb ik de huisarts gebeld. Tegen de assistente gaf ik aan een extra lang consult te willen, ik brak toen al in tranen uit en zei dat ik niet meer kon. B vond het lastig om hiervoor naar de huisarts te gaan maar omdat ik er op stond ging hij mee. 

De huisarts luisterde aandachtig en terwijl ik tranen met tuiten huilde en met schaamrood op de kaken vertelde over mijn gedachtegang was ik bang voor een afwijzing maar nee. De huisarts leefde mee en begreep heel goed waarom we zo reageerde en gedachtegang. Ons kannetje was op. 

Ze ging gelijk stappen maken, we mochten naar het ziekenhuis om E. na te laten kijken. Ook moesten we verplicht hulp accepteren. E. zou minimaal 1 nacht in de week uit slapen gaan zodat wij 1 nacht rust zouden krijgen. Hiervoor schakelde ik mijn moeder in, wel was dit een drempel want ja je weet dat zij dan geen goede nachtrust zou hebben. 

We mochten ons al snel melden in het ziekenhuis en hadden een gesprek met een fijne arts. Gelukkig (of helaas) er was niks medisch waardoor E. dit gedrag kon laten zien. Een gesprek met de pedagogisch medewerker hielp ook niet echt en ging dwars tegen mijn gevoel in..Laat maar huilen was het advies dan stopt ze vanzelf... 

Het nachtje uit logeren deed ons goed maar ook E. en wat denk je? E. sliep bij mijn moeder heel de nacht door!! We gingen daardoor de oorzaak in haar kamer zoeken.. De gekste dingen hebben we geprobeerd. We hebben haar bed een stuk gedraaid en een koperen 8 in haar bed gelegd en warempel mevrouw sliep wat beter ze was beter te troosten en kwam iets minder vaak. Mijn moeder had een hard tikkende klok in de kamer hangen, ook eens meegenomen en nu sliep ze 2 van de 7 nachten door! We waren verbaast, wie had ooit dit als oplossing kunnen geven.

We zijn een aantal maanden later verhuist en sinds die periode is de rust wedergekeerd. Ze komt soms nog 1 a 2 keer per nacht maar na een knuffel en een slokje water gaat ze lief slapen. Mijn man en ik zijn echt bijna bijgetankt en hebben het grote vermoeden dat het echt aan ons vorige huis lag. Ondertussen (ze is nu bijna 2,5 jaar) slaapt ze door. 

Ik kan me niet meer voorstellen dat ik deze gedachtes had en heb ik er ook enorm voor geschaamd. Hoe kan je een baby die zichzelf niet duidelijk kan maken iets aandoen? Nou door dagen/maanden geen slaap, het maakt je gek!