15 juni 2011 de dag dat alles veranderde

14 juni de dag dat wij terug kwamen van een midweek Spanje! Heerlijk even 6 dagen bakken in de zon, relaxen en even helemaal niks moeten. Niet wetende dat de dag na deze vakantie ons leven eventjes op zijn zou kop zetten.

15 juni 2011. De dag dat onze relatie alleen maar sterker is geworden. De dag dat wij samen een auto-ongeluk hebben gehad.

Het is sochtends vroeg als ik aan Roy vraag of hij mij misschien wil afzetten op school, zodat we nog even lekker wat langer kunnen blijven liggen. Want ja met de bus naar school duurt zo 1 uur. Gelukkig vond hij dat een goed plan en vertrokken we wat later richting school. Onderweg was het erg druk op de weg en sloten wij netjes aan in de file voor een stoplicht. Toen we stil stonden hoorde ik opeens Roy heel hard roepen, zag hem wild aan zijn stuur draaien en krijg ik van hem een klap met zijn tegen m'n borst aan (uit bescherming), daarna voelde ik een klap van achteren en zag ik een lantarenpaal op me af komen.. Na een paar seconde besefte ik wat er was gebeurt. Iemand was met volle vaart, achteraf bleek met meer dan 80km per uur, op ons ingereden. Toen we waren uitgestapt en de schade zagen schrokken we nog meer dan dat we al waren. Heel de achterkant van de auto lag in elkaar, en aan de voorkant stond een lantarenpaal op nog geen meter van de auto vandaan. Toen beseften we dat we echt hele erge mazzel hebben gehad. De persoon van de andere auto had de politie gebeld en was daarna zelf snel naar het ziekenhuis gegaan omdat zij last van haar vinger had. Haar vinger!!!! Daar in tegen hadden wij last van ons nek en rug, maar dat was niet belangrijk blijkt.. Na 30 minuten was de politie er eindelijk, toen hebben wij onze pijnklachten aangegeven aan hun en het enige wat wij te horen kregen is : het zal wel meevallen want jullie hebben gewoon normale kleur op het gezicht.... PARDON!? We komen net terug van vakantie! Maargoed, na al het papierwerk ingevuld te hebben en afspraken gemaakt te hebben met het bergingsbedrijf, zijn wij voor alle zekerheid even langs de spoedeisende hulp gegaan. Daar hebben ze ons meteen op z'n plank gelegt en zijn we van top tot teen onderzocht. Ook moesten we 1 nacht ter observatie blijven, gelukkig mochten we met z'n 2e op een 2persoonskamer blijven zodat we niet allebei alleen op een kamer moesten. De volgende ochtend mochten we naar huis met een hele apotheek aan pijnstillers. 

Achteraf bleek dat Roy een whiplash had en ik 2 verschoven ruggenwerfels.

Hoe het nu gaat. 

Het is nu bijna 5.5 jaar geleden, met Roy gaat het weer helemaal goed. Hij heeft gelukkig helemaal geen last meer van zijn nek. Wel heeft hij nog heel lang flashbacks gehad van de auto die hij in zijn binnenspiegel op ons af zag komen rijden. Maar dat is nu ook niet meer zo heel vaak. Met mij gaat het ook weer goed. Ik merk alleen wel dat mijn rug echt m'n zwakke plek is gebleven. Vaak heb ik er nog erg veel last van. Maar ben bang dat dat altijd zal blijven.

Door het ongeluk zijn wij nog dichter naar elkaar toe gegroeit. Ik ben heel "blij" dat wij dit samen hebben mee gemaakt. Hierdoor konden we elkaar goed helpen op bepaalde moeilijke momenten. 

Mijn volgende blog zal gaan over onze reis naar Indonesië in 2012.