14..Ons vreemde huishouden.. Onbezorgde zwangerschap?!?

De uitslagen van de vruchtwaterpunctie waren positief. Er was niks gevonden wat zou kunnen verklaren waarom ons meisje zo achterliep qua groei. Dat was aan de ene kant natuurlijk heel fijn maar aan de andere kant, waardoor komt het dan wel? Is er misschien iets over het hoofd gezien..? vanaf week 28 was de kans aanwezig dat ze gehaald zou worden. Ik heb altijd geroepen dat ik tot week 37 zeker mijn kindje zou dragen om haar een  beste start mee te geven. 

Om de zoveel weken moest ik een groei echo laten maken. Het was hoe dan ook altijd waardeloos.In ons ziekenhuis werken ze met p lijnen. p50 is gemiddeld. p0 is  veelsteklein p100 is te groot. Alles zou eigenlijk dus rond de 50 lijn moeten zitten. 

 Ons dametje zat met haar hoofd op de p0 lijn (Over de 100 kinderen waren er eigenlijk geen kinderen die een kleiner hoofd hadden dan zij) met haar buik op de p5 lijn en haar benen op de p8. Dat zijn geen cijfers om trots op te zijn..

1 klein meet foutje en de paniek brak weer uit, en ik zeg je: van alle echo's die ik heb gehad om de groei vast te stellen waren er 90% fout gemeten. Dan moest ik gelijk weer door naar het ziekenhuis, weer meetcontrole en andere onderzoeken ctg etc. 

Ik heb echt geprobeerd te genieten van dat kleine meisje in mijn buik maar het viel me zwaar tegen. Ik heb enorm veel stress ervaren en dat komt ook niet echt ten goede van je zwangerschap. Daarbij was ik 1 van de weinige die de toekomst positief inzag. Er werd vaak zat gezegd dat de kans heel groot was dat er iets mis kon zijn met ons meisje. Dat positief zijn koste ook veel energie, dat merkte ik toen niet maar later heb ik daar veel last van gehad.

uiteindelijk gingen de weken voorbij, die werden maanden en waren we al weer een heel eind op weg. 35 weken zwanger! zoveel verder dan dat ze ooit gedacht hadden. 

Met de gyn besloten om vanaf week 37 mijn lijf goed in de gaten, ze zou niet tot week 42 zitten. Dat trok ik ook emotioneel niet. in week 36 heb ik elke dag aan de ctg gehangen om te kijken hoe het allemaal ging. Er was niks geks te zien. 

met week 37 werd ik op carnavals zaterdagochtend wakker met weeën, ik ging ijsberen en puffen. het was het echte werk maar na 1,5 uur zwakte het af en liet mijn lijf weten er klaar mee te zijn, wat een domper. 

De laatste carnavalsdag dinsdag zijn we ons met onze dochter gaan carnavallen, ik voelde me goed en wat fijn om even te ontspannen, vanaf die middag voelde ik haar amper en in de avond kreeg ik geen contact.  De dag daarop moest ik me al vroeg melden bij de gyn om te kijken hoe het ging. Ik had 3 cm ontsluiting en hij wilde me eigenlijk naar huis sturen maar omdat ik haar al even niet gevoeld had werd ik toch naar de ctg gestuurd. Alweer dachten we, het kost zoveel tijd en elke keer was er niks op te zien. Nu zat ik een half uurtje aan ctg en stond er een andere gyn naast mijn stoel. WE willen graag dat jullie meelopen zei ze. In een kamertje vertelde ze dat ons kleintje het duidelijk niet meer naar haar zin had, de bevalling zou in gang worden gezet.

Ik brak, alle spanningen van al die weken kwamen eruit. We gaan er nu achter komen hoe ons kleintje het gaat doen. Een half uur later moesten we ons al melden op de verloskamers, door mijn ontsluiting konden ze mijn vliezen prikken en vanaf toen was het officieel, ons kindje zou komen!