12..ons vreemde huishouden.. is dit een nachtmerrie?

Okt 2014

Met lood in mijn schoenen zat ik daar in de wachtkamer van de gynaecoloog, ik was er maar voor de helft bij. Nadat we slecht nieuws te horen kregen, maar niet wisten waaraan we moesten denken is de ene hersenhelft gestopt met werken, terwijl de ander op volle toeren draait en verschillende scenario's afspeelt. 

We werden binnen geroepen door toen mijn minst favoriete gyn die er in het ziekenhuis rond loopt. Hij wilde tijdens mijn vorige zwangerschap verschillende testen doen terwijl daar geen aanleiding voor was. We stonden lijnrecht tegen over elkaar in die keuze dus een echt gezellig gesprek was het niet. 

Ik had nu geen andere keuze, ik wilde geweten waar ik aan toe was dus dan maar mijn afspraak bij hem. Hij vertelde wat de echoscopiste had gezien, toen keek hij heel ernstig, deze grote groei achterstand zou kunnen betekenen dat jullie kindje niet levensvatbaar is. Zoals het er nu naar uit ziet met alle metingen naast elkaar hebben we het grote vermoeden dat ze een afwijking heeft. 

tussen mijn tranen door vuurde ik mijn vragen op hem af. Alles was heel onzeker, er kon nergens een antwoord op worden gegeven. Het zou verstandig zijn een vruchtwaterpunctie en bloed onderzoek te laten uitvoeren zodat er meer duidelijkheid zou komen, want we moesten voor week 24 beslissen of we deze zwangerschap door wilde zetten. Het was ondertussen al 1700 dus veel nut had het deze dag niet. 

Hij vroeg ons of we er over na wilde denken, maar deze keuze had ik gemaakt. Ook al was er een kans dat het fout kon gaan na de vruchtwaterpunctie ik wilde weten waar we aan toe waren. De gyn was op dit moment voor mij omgedraaid als een blad aan een boom. Hij zette gelijk alles op alles en we mochten de de volgende dag nog voordat het spreekuur zou starten ons melden en zou hij de vruchtwaterpunctie uitvoeren en bloed afnemen. Er zou een koerier klaar staan zodat we vrijdag al de eerste uitslagen binnen zouden krijgen.

Met dit idee liep ik het ziekenhuis uit, onzeker maar ook weer niet. Ik kon niet meer doen dan dat we nu deden. Ik heb die nacht mega slecht geslapen, B was ook geschrokken. Dat deze achterstand zoveel zou kunnen betekenen dat had hij nooit gedacht.  Toen ik wakker werd vroeg ik aan B. het was een nachtmerrie toch? Nee helaas zei hij. 

Op weg naar het ziekenhuis, ons mupke deed het goed. De gyn voerde de vruchtwaterpunctie uit. Het gevoel daarvan is niet te omschrijven het doet niet zeer maar op het eind had ik zoveel druk. blij dat de naald eruit was.  De echo daarna zag er goed uit. 

Ben naar huis gegaan, moest het heel rustig aan doen. Ben op de bank hoe ironisch de babyshower van een vriendin van mij gaan organiseren. Mensen verklaarde me voor gek, maar ik was blij dat ik iets om handen had. Alle dingen waar ik last van kon hebben na een vruchtwaterpunctie heb ik gelukkig niet gehad. 

Nu wachten op de uitslagen

stukje uit mijn blog die ik toen bij hield:

Zoals ik in mn vorige blog al schreef onze guo was niet goed. Nu in spanning want vanmiddag krijgen we onze eerste uitslagen binnen maar zijn nog wel 3 wkn onder de pannen.

Na de vruchtwaterpunctie die mij reuze mee viel heb ik wel meer rust kunnen vinden. Ik heb er alles aan gedaan wat ik had kunnen doen. Natuurlijk overvallen mij en ook mn man de momenten van verdriet. En niet eens altijd door het nieuws maar door de onzekerheid. Wat is het? En hoe gaat dit verder in de toekomst? Moeten we rekening houden met het ergste? Nou deze scenario's hebben we iid wel besproken en met pijn in ons hart ook samen een keuze in kunnen maken. Ik wil weten hoe wij hierin staan en besproken hebben voordat helemaal de grond onder onze voeten worden weg geslagen.

De tijd gaat zo langzaam sinds het nieuws. Ik ben heel blij dat mn man vrij is en dat we samen deze dagen door kunnen komen. En onze lieve dochter.. Gelukkig krijgt ze er niet veel van mee ..zij zorgt voor afleiding en weer een lach op ons gezicht. Wat een prachtkind is het toch ook. Het kan toch niet zo zijn dat dit kindje in mn buik niet zo is.. Pff moeilijk!