11.. ons vreemde huishouden.. naar voorgevoel

Nadat ik mijn zwangerschapstest positief in mijn handen had was ik overdonderd door een hoop emoties. Mijn gevoel zei gelijk dat het niet goed zat.

We hebben de dag dat ik positief had getest meteen onze ouders ingelicht. Ze waren super blij want niet verwacht nog een keer opa en oma te mogen worden. Ik vertelde mijn moeder wel gelijk dat ik mijn twijfels had of deze zwangerschap goed zou gaan. Mijn moeder en B. vonden dat ik dat gevoel moest loslaten en gewoon moest genieten. 

Vanaf week 6 begonnen de kwaaltjes; misselijkheid, erg moe, snel geprikkeld. De week daarop mochten we een echo laten maken. Het werd een inwendige echo, het was nog erg klein en we waren iets minder ver dan gedacht. Ik kreeg gelijk weer mijn twijfels maar die wuifde ze weg door te zeggen dat het niet zorgwekkend was. Over 5 weken zou ik een nieuwe echo krijgen. 

met 13 weken precies kreeg ik weer een echo, en daar was ons kleintje. Helemaal zoals het hoorde en lekker druk. Ik kon het gevoel iets los laten.

2 dagen later hoorde we dat een bevriend stel ook zwanger is, maar zij hadden geen goede termijn echo en kregen het advies om het af te breken. Wat voelde ik mij schuldig.. ik zeg en voel dat het niet goed zit en alles is positief, en zij die een week later waren uitgerekend wilde het blije nieuws delen maar kregen verschrikkelijk nieuws te verwerken.

Ik heb ze gesteund maar wilde niet te veel bezig zijn met mijn zwangerschap om haar te ontzien. We stonden op dat moment niet dicht bij elkaar maar het heeft onze vriendschap positief gevormd. 

met 15 weken lieten we een geslachtsecho maken.. nog een meisje!! we waren zo blij, die zelfde dag kozen we haar naam. Alles zag er goed uit wat ze kon zien. Wauw! en wat was ze gegroeid.

Met 19 weken stond de guo gepland, door verschillende ziektebeelden in onze familie hebben wij standaard een guo. De weg richting het ziekenhuis sprak ik met B. af dat als deze positief is ik echt het negatieve gevoel over de zwangerschap los zou laten. 

We waren als eerste aan de beurt en kregen iemand die veel ervaring heeft in echo's. ik genoot van alle beelden en ze probeerde alles goed in kaart te brengen. Tijdens het meten zag ik steeds dat het termijn niet klopte, steeds kwam ze uit op 16/17 weken. Ik keek B. aan.. de echoscopiste zei dat ze even weg moest. Ik draaide me om naar B en zei gelijk, dit is niet goed. B. zei dat ik me geen zorgen moest maken ze is gewoon wat klein. 

De echoscopiste kwam terug en zei ik kan niet goed meten, ik wil even verder op onderzoek gaan met de oude echo's, kijken of het termijn wel klopte. Ga even een stukje lopen kom over een half uur terug en we gaan nog een keer meten. Ik kreeg gelijk een zwaar gevoel in mijn buik. Kon niks zeggen want ik stond echt op huilen.

Na een lang halfuur mochten we terug. Weer ging ik liggen, ze zei dat ze alles had nagekeken en dat het termijn inderdaad zou moeten kloppen met 19 weken. Ze zette weer het apparaat op mijn buik en begon weer te meten. maar er veranderde niks aan de weken, steeds kwam ze weer uit op 16/17 weken.  

oke, zei ze, dit is niet goed. Ik wil dat jullie het gesprek aangaan met de gyn. Wat een grote klap in mijn gezicht was dat. Er was geen gyn vrij dus werden we vol in onzekerheid naar huis gestuurd en mochten de dag daarna komen. 

Onderweg naar de auto ging minj telefoon, het was mijn vk ze had het nieuws gekregen en was erg geschrokken hoe het met me ging? Vanaf dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan, ik barstte in tranen uit want als de vk zegt dat ze er van schrikt! Eenmaal gekalmeerd had ik een goed gesprek met vk en ze bereide ons voor op wat er kon gaan komen. 

Dat ik een dag moest wachten kon ik niet.. B belde toen we geparkeerd hadden terug naar het zkh en we mochten die middag nog komen. Ik ging het kdv binnen waar ik werkte om F op te halen. Zij zou maar een halve dag blijven. Toen mijn collega's vroegen hoe de echo was brak ik weer. Ze schrokken er ontzettend van. Natuurlijk hoefde ik niet te komen werken en moest de tijd nemen om het te verwerken. 

We brachten F. naar mijn moeder en later die middag reden we weer naar het ziekenhuis.. Ik had het gevoel dat ik in een slechte film terecht gekomen was.. en wat de gyn mij te vertellen had werd er niet beter op...